Het begon natuurlijk met een bevalling bij volle maan. Door de ongelukkige samenloop met mijn ziekenhuisopname is dat eigenlijk helemaal niet meer ter sprake gekomen. De voorspelling van Francis is natuurlijk wederom uitgekomen: als het even kan werpen de Saarlooswolfhonden bij volle maan. Niet de dag ervoor of de dag erna, ook al kunnen we met het blote oog het verschil niet zien. Maar echt tijdens de volle maan. Mooi, vind ik dat! Ik hoop en droom ervan dat dit gegeven zal bijdragen aan de toekomst van de pupjes. Vol geluk en gezondheid, in harmonie met de toekomstige roedel.
Vlak na de geboorte het verdriet dat zo groot was, dat het geluk even op de tweede plaats kwam. Voor heel even was daar geen ruimte voor. Afscheid van Sansa en dan bibberend en al, samen met de honden opkrabbelen. Eigenlijk gaf Shiva zelf ons daar de aftrap voor; zij ging in rust verder en wij volgden haar in 't kielzog. Dat is toch wel bijzonder bij dit ras.
En dan de dagelijkse "routine" oppakken. Haha, dat klinkt grappig, want nergens is natuurlijk in dit huis iets van routine te vinden! Niet meer proberen, zei ik tegen mezelf. Go with the flow! Dat lijkt wel te werken, want de honden zijn gelukkig, de puppen groeien als kool en wij genieten van ieder momentje dat we met hen beleven.
Na een paar dagen begonnen de puppen te reageren op onze aanrakingen. Een hand binnen bereik leverde al snel een tevreden puppenkoppie op. Een krabbel over het buikje en ze laten zien dat ze met hun achterpootjes al kunnen krabben. Een vlakke hand over de rug en de pup kronkelt van genot.
Van een dag of 10 begonnen ze te reageren op onze stemmen. Niet constant en niet altijd, maar het eerste bewijs dat het gehoor op gang kwam leverde het wel.
En vanaf dag 12 en dag 13 zijn de oogjes open. Ik kan de oogjes zien, mooi glimmend, maar het is nog een starende blik die ze werpen. Ze zien nog niet wat er voor hun ogen afspeelt. Ik denk dat de zintuigen ook nog niet synchroon lopen. Het schiet nog van reuk, naar tast, naar gehoor, naar zicht.
Binnen de 2 weken hebben alle pupjes hun geboortegewicht verdrievoudigd. Ayra, de kleinste, zelfs het meeste! En vanaf vandaag lijkt het erop dat de puppen ook daadwerkelijk wat zien. En nog meer dan voorheen reageren op onze stemmen.
Tja, het zijn maar 2 weken. Twee weken op een mensenleven. Helemaal niets! Waarom ben ik dan zo trots? Waarom voel ik me dan zo gelukkig? Tja, zeg jij het maar!
Vlak na de geboorte het verdriet dat zo groot was, dat het geluk even op de tweede plaats kwam. Voor heel even was daar geen ruimte voor. Afscheid van Sansa en dan bibberend en al, samen met de honden opkrabbelen. Eigenlijk gaf Shiva zelf ons daar de aftrap voor; zij ging in rust verder en wij volgden haar in 't kielzog. Dat is toch wel bijzonder bij dit ras.
En dan de dagelijkse "routine" oppakken. Haha, dat klinkt grappig, want nergens is natuurlijk in dit huis iets van routine te vinden! Niet meer proberen, zei ik tegen mezelf. Go with the flow! Dat lijkt wel te werken, want de honden zijn gelukkig, de puppen groeien als kool en wij genieten van ieder momentje dat we met hen beleven.
Na een paar dagen begonnen de puppen te reageren op onze aanrakingen. Een hand binnen bereik leverde al snel een tevreden puppenkoppie op. Een krabbel over het buikje en ze laten zien dat ze met hun achterpootjes al kunnen krabben. Een vlakke hand over de rug en de pup kronkelt van genot.
Van een dag of 10 begonnen ze te reageren op onze stemmen. Niet constant en niet altijd, maar het eerste bewijs dat het gehoor op gang kwam leverde het wel.
En vanaf dag 12 en dag 13 zijn de oogjes open. Ik kan de oogjes zien, mooi glimmend, maar het is nog een starende blik die ze werpen. Ze zien nog niet wat er voor hun ogen afspeelt. Ik denk dat de zintuigen ook nog niet synchroon lopen. Het schiet nog van reuk, naar tast, naar gehoor, naar zicht.
Binnen de 2 weken hebben alle pupjes hun geboortegewicht verdrievoudigd. Ayra, de kleinste, zelfs het meeste! En vanaf vandaag lijkt het erop dat de puppen ook daadwerkelijk wat zien. En nog meer dan voorheen reageren op onze stemmen.
Tja, het zijn maar 2 weken. Twee weken op een mensenleven. Helemaal niets! Waarom ben ik dan zo trots? Waarom voel ik me dan zo gelukkig? Tja, zeg jij het maar!
Prachtig verhaal, natuurlijk ben je trots en gelukkig, dat hoort er toch bij. Jij ben toch ook een beetje mama geworden!
BeantwoordenVerwijderenZo'n nest fokken is 1 grote emotionele roetsbaan hoe het ook verloopt. Alles is zo anders, alles is zo gericht op dat ene , het groeien van de pups.
BeantwoordenVerwijderenEn net heb je paar dagen bepaald ritme, dan moet het weer anders omdat ze zo snel groeien, dus ritme duurt maar paar dagen.
Het is gewoon GEWELDIG !