Doerak

Doerak

zaterdag 2 april 2016

Binnen handbereik

Of het nou een tulpenboom is of een magnolia, ik weet het niet, maar hij straalt me tegemoet als ik in de ochtend de gordijnen open. Het zonnetje laat zich niet zien, de temperatuur is daarentegen heerlijk. Doerak heeft een afspraak met zijn dochter Kyra, een paar dorpen verderop. Ik verheug me op het weerzien, ook al is het nog maar kort geleden dat ze vol adoratie aan ons hing.

De baasjes van Kyra zijn even verheugd als wij zijn en als een vervroegde lunch trakteren ze me op een stuk verse chocoladetaart dat nog maar net op het bordje past. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat ik veruit het meest bedeeld ben. Alsof de kilo's die ik kwijt ben er binnen een uurtje weer bij moeten..... (LOL). Kyra kan haar geluk niet op en laat dat niet alleen zien; piepend en kreunend van genot schiet ze van Doerak naar mij. En weer terug. En weer heen en weer terug, ze kan er geen genoeg van krijgen. Haar kusjes zijn nog even onbesuisd, maar ze lijkt wat voorzichtiger te zijn geworden zodra mijn gezicht bij het hare is. Ze is haar wintervacht al helemaal kwijt en haar ranke lijfje lijkt nog mooier en fijner dan het al was.

Een dolle boel van jewelste, totdat de hulp met een ragebol binnenkomt. En even later een (voor Doerak) vreemde jongeman. Dat was voor hem toch wel voldoende reden om onder de vleugel te gaan liggen en vooral "er niet meer te zijn". Low profile, want vreemd is per definitie niet veilig. Kyra's doorzettingsvermogen wordt beloond zodra de ragebol verdwijnt en de jongeman gaat zitten; we weten weer waarom er schoteltjes onder koffiekopjes zitten en waarom ook lege schaaltjes bij voorkeur op hoge tafels gezet moeten worden. Met een engelengeduld beantwoordt Doerak iedere liefkozing van zijn dochter. Geen hap is hem te hard en na de nodige capriolen kroelt ze languit op haar rug onder zijn kop, zodat hij haar even in haar nek kan knabbelen.

Het vredig genieten is van korte duur. Kyra's energie komt nog als stoom uit haar oren en ze stort zich weer op mij. Nog meer feest als ze merkt dat ik meegeef, dat wil zeggen......de schommelstoel waar ik op zit. In een reflex leg ik mijn hand op haar schouder en concentreer me daarop. Langzaam vloeit de overdosis energie uit haar lijf en ze wacht rustig tot mijn hand haar wat streelt. Ik heb geen tweede hand nodig, hoef ook geen kracht te zetten. Zachte woordjes en mijn hand, wat bijzonder is dat! Iets wat in de eerste jaren Doerak tot rust bracht en waar ik bewust mee bezig ben geweest in de nestperiode met de puppen. Zou het dan gewerkt hebben? Of is het toeval geweest? Volgende keer maar weer proberen.......

Na de koffie vertrekken we naar De Haere, een prachtige zandvlakte achteraf en lekker rustig. Zelfs in het weekend. En wat treffen we daar aan? Nou, gewoon, zoals je zelf wel kon bedenken: zebra's, kamelen, schapen, damherten en edelherten. Nou ja zeg! Gelukkig achter een hekje......