Herfstgevoelens

Lang voor onze jaartelling, waarschijnlijk al zo lang dat niemand precies weet wanneer het nou is begonnen, leefden honden en mensen al samen. Ze haalden voordeel uit elkaars aanwezigheid; de mensen raakten hun afval kwijt en de honden hoefden voor voedsel niet altijd op jacht. Vanuit dat voordeel ontstond wederzijds respect, ongetwijfeld afgewisseld met hiërarchie issues. Honden werden afgericht en vanuit een omgang gebaseerd op tolerantie ontstond een kameraadschappelijkheid. Gedomesticeerde honden, rassen met rastypische eigenschappen. Werkhonden, hulphonden of "gewoon" gezelschapshonden. Rasverenigingen en overkoepelende organisaties in alle landen. De commercie speelde erop in met, ik geef toe, soms vergaande gevolgen als jasjes/mutsjes/schoentjes. Voeding per ras verschillend, per leeftijdscategorie een eigen samenstelling. We vinden het allemaal heel gewoon. Zijn er gewend aan geraakt en willen het beste voor onze gezinsleden. Dus ook voor onze hond. Want de hond hoort er gewoon bij.
Ik viel dan ook de afgelopen week van mijn stoel toen ik las dat men in Wageningen heeft bedacht dat een hond eigenlijk geen goed huisdier is. Nee, daarvoor in plaats moeten we een fret, muis of eekhoorn nemen. Of nog beter: een serval of zwijnshert. Ik word hier zo moe van. En verontwaardigd. Waarom geven we in Nederland geld uit aan dit soort onderzoeken? Het MKB heeft het moeilijk, consumenten verliezen aan koopkracht, schrijnende situaties in het bedrijfsleven met alle gevolgen van dien voor de werknemers. En iemand roept dat we toch eens moeten onderzoeken welk dier geschikt is als huisdier. Alsof dat nog niet genoeg is, gaat de onderzoeker de hond onder de loep nemen. Tja, misschien gaat er wel een hondenbezitter over stag. Wie weet, meneer de onderzoeker. Ik niet, dat kan ik je wel zeggen. Ik heb al een Fred, en die bevalt goed. Muizen ook, daar ben ik niet zo blij mee. Mijn tuin zit vol met eekhoorns, dat is fantastisch. Katachtigen daar ben ik niet zo van en in "zwijnshert" zit het woord "zwijn"; dat ligt hier op de Veluwe gevoelig. Vermoeiend, en dat is het! We gaan toch ook niet onderzoeken of een lamp licht geeft?
Ach, misschien oordeel ik wel te hard. Misschien komt het door het nieuwe jaargetijde, door de herfst. Ik hoorde mezelf eerder deze week nog tegen een doorweekte roker zeggen "wees blij dat wij hier in ieder geval vier jaargetijden hebben". Ondertussen de natte slierten haar achter mijn bril weg peuterend en hopend dat mijn oogpotlood niet door zou lopen. Stomme gewoonte, dat roken. Afijn, het poortje waar we onder stonden bood net voldoende beschutting om een wet t-shirt tafereel te vermijden en gelukkig was de man het met me eens. Dit jaargetijde is prachtig, en ook al moet ik er telkens even aan wennen als het weer zo ver is, ik kan me ook wel een beetje verheugen op de stapels bladeren in het bos. Met je laarzen er door heen lopen, zoveel mogelijk hoog op schoppen. De honden die er achter aan gaan. Paddestoelen in de meest prachtige kleuren en maten. De wind door je haren....... Misschien vinden we dit jaar wel kastanjes of zijn we de vogels te snel af met de bramen. Nee, dat laatste gaat 'm niet worden. Geeft niet, al met al is de herfst toch wel lekker. Samen met de honden, want dankzij hun stap ik (weer of geen weer) de natuur in. En vraag je dan nog maar eens af, meneer de onderzoeker, of een hond wel een geschikt huisdier is!

De eerste exemplaren van dit jaar.

Gehoorzaamheid voor twee

De hondenschool is inmiddels weer begonnen, ditmaal volgt Dominique de lessen samen met hem. Nee, niet meteen denken dat Fred het niet kan. Of niet wil. Of dat Doerak het niet met Fred wil volgen. Niets van dat alles. Dootje heeft wat ruimte in haar agenda gekregen, omdat een van haar sporten is afgevallen en dit is een grote wens van haar.
Tijdens de eerste les werd al duidelijk dat Doerak alles nog weet. En, toen nog wel, alles nog kan ook! Zitten, liggen, komen op bevel.... het kon niet op. Leuke honden in de groep, maar de grootste verrassing was wel dat zijn boezemvriend Hunter (De Ierse Setter van de overkant) in zijn groep zit. Daarnaast hebben we een Friese Stabij, een Beagle, een Witte Herder (die alle kanten op stuitert en naar niemand luistert), een Keeshond (die ook als hulphond wordt getraind) en een "straathond" (wat eigenlijk een Bull Terrier is, maar dat ras werd door Do als peuter tot "straathond" gedoopt).  De straathond is inmiddels naar een andere groep verhuisd en daarvoor in de plaats is een buitengewoon lief/schattig/aandoenlijk soort poedeltje gekomen. Uit het asiel, nog een beetje bibberig. Do schat het gewicht in op 3 kilo en de baas heeft het postuur van Fred. Ik heb ze zelf nog niet gezien, maar dit moet wel een bijzondere combinatie zijn. Ik ga aanstaande week maar eens mee.......
Afijn, de eerste les beloofde heel wat. Doerak was voorbeeldig en de instructrice was uiterst tevreden. Maar toen de tweede les................ Aanvankelijk alles prima, dit gaat weer een diploma worden. Totdat Doerak de les Behendigheid in de hoek van het veld eens goed bekeken had. Dat zag er gaaf uit; alle honden los en leuke speeltoestellen. Kan ik wel, moet hij gedacht hebben en met een minimale inspanning trok hij zijn pin uit de grond om het hazenpad te kiezen. Zonder omkijken was hij natuurlijk verdwenen. Dominique verbouwereerd achterlatend in de groep en Fred, genietend van de ellende die nu eens een ander overkwam, aan de kant. Eenmaal terug aangelijnd ging hij nog eens voor de herkansing. Vastberaden trok hij zijn kop door de halsband en sloot zich weer aan bij Behendigheid. Misschien was het wel een verkapte boodschap van hem. "Had je nu maar met Behendigheid moeten beginnen, in plaats van Gehoorzame Huishond 1 te herhalen."
Alhoewel iedereen weet dat vangen geen enkele slaagkans heeft, doet menigeen wederom zijn/haar uiterste best. Tot groot leedvermaak van Fred; "haha, eindelijk gerechtigheid!" Dat werd hem niet in dank afgenomen door de juf. Alsof zij zijn gedachten kon lezen snauwde zij hem toe "Doe dan eens wat!". En groot gelijk heeft ze! Ze hebben wel een beetje dezelfde humor, Fred en Doerak. En ook een beetje dezelfde hardkoppigheid. Misschien moet de instructrice hem ook wel wat kunstjes bijleren!

Nog netjes in het gareel

Let me go!

One of those days

Vanuit de achtertuin dringen de kinderstemmetjes ons huis binnen. Het buurmeisje heeft haar eerste kinderpartijtje en 9 Pippi Langkousjes dartelen om de picknicktafel. Ik kijk even snel over de schutting en zie allemaal kleine meisjes met schortjes die een beetje van hun schouder gezakt zijn. "Toch een verkeerde maat genomen" denk ik bij mezelf, maar schud dat snel van me af. Het heeft heel wat tijd in beslag genomen om ze met mijn oude naaimachine in elkaar te krijgen. Nu hebben ze er langer wat aan. De felgekleurde kniekousen passen er perfect bij en de rode pruiken, met vlechten, maken het geheel af.
Halsstarrig probeer ik me te concentreren op mijn werk en sluit de deur. Wonderwel lukt dat en de ene productie na de andere rolt uit mijn handen. Totdat het groepje voor mijn raam voorbij rent. "Standbeeld!" hoor ik Buuf roepen en 7 meisjes blijven wijdbeens staan, één arm naar voren en de andere naar achteren. Twee meisjes huppelen verward om de rest heen, in vaart minderend wanneer zij zien dat er geen beweging meer in zit. Dit plaatje werd toch echt te moeilijk voor me en met de camera in de hand ren ik de voordeur uit. "Standbeeld! Standbeeld!" klinkt het door de straat en even raak ik in verwarring. Is dit voor mij? Maar nee hoor. Er is inmiddels een kopgroep ontstaan, klaar om de weg over te steken. Op de stoeprand staan ze vol op de rem en de volgers krijgen de kleine vuistjes  nog net niet in hun gezicht. Pff, het gaat allemaal goed. Ik wandel weer terug naar mijn bureau en vraag me ondertussen af of dit niet iets voor Doerak is.......
Ik zit net weer in mijn werk wanneer de dierenkliniek belt; Doerak moet voor controle en zijn inentingen een afspraak maken. Omdat er net door ons een bultje achter een voorpoot is gevonden, besluit ik dat het maar direct moet gebeuren. Fred wil, ondanks de griepvirus in zijn lijf, met hem naar de kliniek. Het bultje is net als de rode plek in zijn lies waarschijnlijk gekomen door een allergie. Tja, vind die maar eens. Hij krijgt een kuurtje, inentingen en een algemene inspectiebeurt. Alles is in orde, hij weegt inmiddels 38 kilo. Over dat ene, waar we liever niet over willen praten (maar als je het voor je houdt mag je wel weten dat het om die enkele bal gaat) wordt ook even overlegd.  Op termijn kan dat een risico opleveren. We weten nog even niet wat we ermee aan moeten, maar gelukkig hoeft dat ook nog niet. Over twee weken moet hij toch terug voor controle. Niets overhaast doen. Jorien, de dierenartsassistente had weer de dag van haar leven, met haar grote vriend.

De rust keert terug en mijn werk ligt nog te wachten. Ik duik er snel in en zorg dat er voor het eten nog wat zaken afgerond worden. "Volgende ronde, volgende kansen" denk ik bij mezelf en sluit af voor de dag. Al met al blij met alles wat ik heb kunnen doen en toch nog een beetje "meegepakt" van het partijtje. Het leven is zo gek nog niet!

"Waar blijf je nou?"

Nee, geen gebrek aan inspiratie. Nee, het schrijven ook nog niet moe. Nee, er is hier ook niets gebeurd of zo. Althans, niets vervelends. Er is dan ook geen enkel excuus dat mijn laatste berichtje al zo lang geleden is geweest. Voor mijn trouwe lezers: sorry! Ik hoop dat jullie, met mij, de draad weer op gaan pakken.
Wat wel de reden is geweest is simpelweg het gebrek aan tijd. Schaam me dood om dat hardop te zeggen, maar ik merk dat het opschrijven makkelijker is. Lafaard als ik ben, weet ik dat de reactie erop even gaat duren. Afijn, ik ga het toch maar uitleggen. Dan zijn jullie meteen weer een beetje op de hoogte van de ontwikkelingen met onze apenkop.
Ik heb vorige week mijn vijftigste verjaardag groots gevierd. Thuis, met ruim 60 gasten. Japans buffet, een geestige grappenmaker die de gasten op ludieke wijze ontving en het feest op gang bracht. Onder de gasten onze Ilse, speciaal voor het feest overgekomen uit Engeland. Doerak had haar vorig jaar voor het eerst ontmoet, en herkende haar. Op een zo typische Doerakwijze wist hij haar te verwelkomen om vervolgens toch even af te tasten wie van hun nou de meeste rechten heeft.
De familieplaatjes zijn schaars, maar hier dan toch eindelijk: de familie van Doerak:

 



De man in het mooiste pak hoorde er natuurlijk alleen op het feest bij. En als je je nou afvraagt hoe Doerak het zelf allemaal vond.......

........ niet zo erg dus, hij hield zich rustig. Pas later op de avond werd het hem wel een beetje te veel.....
De voorbereidingen voor het feest en ook de nasleep ervan leverde menigmaal een moeilijke situatie voor hem op. Leveranciers liepen af en aan. Tuinmannen, glazenwassers en zelfs een wespenverdelger, want op de valreep ontdekten we een gigantisch nest aan de zijkant van het huis. De outfit van zo'n verdelger is nou niet iets wat vertrouwen schept. Het zijn net marsmannetjes. En telkens zocht hij simpelweg een plekje waar hij mij of Fred kon zien. Zodat hij alleen op ons hoefde te reageren, de buitenstaanders kon laten voor wat ze waren. Wat zijn we daar trots op!
Met Ilse zijn we in die week nog naar het strand geweest. Zij had hem nog niet gezien in de vrije natuur, en viel met haar neus in de boter; op het strand ontmoetten wij een familie met twee Tjechische Wolfhonden. Zo grappig dat Wolfhond-mensen een soort van verbondenheid voelen, en er de tijd voor nemen om naar elkaars honden te kijken. De vrouw van het gezin stak direct haar hand uit en nagenoeg gelijk hoorden we elkaar zeggen "Yvonne". Verbaasde blikken bij ons en bij de rest, uitmondend in een lachsalvo. Het jongetje van ongeveer 10 was zo de kluts kwijt, dat ook hij zich voorstelde als "Yvonne". Verlegen schudde hij zijn hoofd toen ik hem lachend vroeg of dat zijn naam was. De andere Yvonne was jarig en had mogen kiezen hoe ze haar dag zouden besteden. Moet ik nu nog meer uitleggen over die drive van Wolfhond-mensen? Ik dacht het toch niet en als je dan die honden samen ziet......

En nu zijn we zomaar in september beland. Nog even en de zomer is echt voorbij. Het werk is weer volop begonnen, iedereen is terug van vakantie. Mijn agenda loopt enorm vol, maar Doerak gaat me daar bij helpen. Hoe weet ik nog niet.........