Mijn handen liggen al ruim tien minuten gekruist voor het toetsenbord. Af en toe ratelen de toetsen onder mijn vingers weg, om vervolgens toch maar het pijltje naar links te gebruiken. Backspace, delete. Ik kan de woorden niet vinden. Er is zoveel gebeurd, zoveel emoties hebben de revue gepasseerd. Binnen een week is ons leven volledig overhoop gehaald. Ik zag eerder deze week de clip met de Saarloos en sindsdien dreunt het door mijn hoofd: save me from reality, save me from reality. Maar de werkelijkheid laat zich niet veranderen en we moeten handelen. Knopen doorhakken, het minst slechte alternatief kiezen, ratio laten werken, boze mensen te woord staan, verdrietige mensen, hulpvaardige mensen, beoordelende mensen.
Mijn handen verplaatsen zich naar mijn kin. Ik laat mijn hoofd erin rusten en weer wissel ik het af met ratelende toetsen. Weer gebruik ik het pijltje, want de woorden zijn weer slecht gekozen. Dit kan nog wel een tijdje duren, als ik zo door ga.
Tot ik me realiseer dat er geen goede woorden zijn. Er zijn geen zachte termen, er is niets dat de werkelijkheid kan veranderen en er is niets dat ik kan doen om negatieve gedachten van mensen buiten ons gezin te voorkomen of te remmen. De stilte die volgt bij dat besef doet bijna pijn aan mijn oren. Vertrouwen, waar is het? Boos op mezelf dat de pijltjestoets weer volop gebruikt wordt, veeg ik de tranen van mijn wangen en doe een nieuwe poging.
Shiva logeert elders. Een week geleden heeft een incident plaatsgevonden tussen haar en Sproet met ernstige gevolgen voor Sproet. Na het incident is duidelijk geworden dat de relatie zich niet gaat stabiliseren. Deze mening wordt gedeeld door het bureau voor gedragstherapie dat wij hebben ingeschakeld (met kennis van en ervaring met wolfhonden). Het bureau heeft zowel Shiva als Sproet beoordeeld. De rol van Doerak en mijn rol zijn eigenlijk ook beoordeeld, zijdelings.We wachten nog op de definitieve conclusie en, nog belangrijker, op het definitieve advies. We weten echter nu al zeker dat er geen toekomst is voor Shiva en Sproet samen en dat Sproet geen afwijkend of ongewenst gedrag vertoont.
Weer die stilte. Mijn armen verplaatsen zich van strak over elkaar op de borst naar het toetsenbord. Ik laat alle leuke, fijne herinneringen, vol van harmonie met Shiva in huis de revue passeren. Wat is dat rijtje groot! Ik kan er een boek mee vullen. En dan dat kleine rijtje van nare gebeurtenissen die zo'n grote impact hebben op de toekomst. De meeste voorvallen zijn de moeite van vermelding niet eens waard, maar de optelsom heeft ons behoedzaam gemaakt. En nu blijkt dat die houding niet voldoende is, waken wij voor herhaling in de toekomst.
Kon het maar anders. Konden wij maar anders, kon...., kon...., kon.... Het levert niets op, behalve dan weer die stilte. Oorverdovend en overwelming.
Oordeel, als je het echt niet laten kan. Het kan de stilte niet vullen. Het enige dat wel een kans maakt is een goed adres vinden voor Shiva. Het gaat nu goed met haar, dito voor Doerak en Sproet. Van daar uit gaan we verder. Iedereen die met ons mee wil denken is welkom.