Ik ben Timber van Hier tot Ginder. Ik ben van het ras Border Collie, maar ze zijn de papieren vergeten. Domme oren! Ik ben nu zeven weken oud, weet al enorm veel en zeg "Hai!".
Tante heeft beloofd dat zij Sproetje deze week meebrengt, en daarna een of ander monster (?). Maar tot die tijd moet ik het doen met zo'n mensenkind....... Pfffffff.
Nou, ik zeg tabee, voor nu. Moet even belangrijke dingen doen, dutje enzo...... Tot snel!
Doerak
zondag 21 april 2013
zaterdag 20 april 2013
Lente!
Diep in gedachten verzonken slenter ik door het bos. De zonnestralen worden tegen gehouden door een dikke, witte wolkenlucht. Een dichte sluier minuscuul kleine druppeltjes regenwater klettert op mijn zonneklep. De buitjes zijn de moeite niet waard, maar het gebrek aan zon maakt de temperatuur te laag om echt te genieten. Aan de andere kant onthult die regen wel de belofte aan de lente die de laatste week toch echt zichtbaar wordt. De kleine knoppen aan de bomen, waar ik zo bang voor was dat ze de vorst niet zouden overleven, komen voorzichtig uit. Het gaat blaadje voor blaadje, alsof ze elkaar waarschuwen voor onheil. Forsythia's en tulpenbomen krijgen al kleur en verspreiden hun geur. Niet zo uitbundig als ik zou willen, maar toch...... De dikke winterjassen kunnen in ieder geval de kast in en zonnekleppen worden in alle kleuren en maten klaar gelegd. Het is lente!
Nu ontstaan er in dit seizoen allerlei neveneffecten, je kent ze vast wel. Heel Nederland graaft diep in schuur of garage naar de hogedrukspuit, bladblazers en -stofzuigers en sproeigerei. We blazen het blad de ene kant op en de natuur brengt het weer gewoon thuis. Wederom te ijverig geweest, ik niet minder dan de rest. Of zo'n ander effect: wat trek ik aan? Winterkleding kan niet, maar de zomerkleding is nog te koud. En onthult bovendien te veel van het restant wintervet, althans, bij mij. Om maar niet te spreken van de faalangst om bepaalde kledingstukken te proberen; stel dat ik het niet meer pas.... Herkenbaar?
Of ken je deze: blij strijk je neer op een van de eerste terrasjes. Wijntje erbij, sigaretje... en dan begin je te zoeken naar de terrasheater en verlang je naar je bontlaarsjes. Echt lastig hoor! En kuddes trappen er telkens weer in, ook ik.
Hondenbezitters kennen als geen ander het neveneffect in huis: de dagelijkse stofzuigeracties tegen de opmars van rondslingerende haren. Ik denk echt dat er dit jaar geen einde aan komt, geloof me. Zo voorzichtig als de natuur een volgend seizoen ingaat, zo voorzichtig lijken de honden hun vacht te verliezen. Kijk, ze moeten het kwijt, dat begrijp ik nog wel. Maar kan dat dan niet binnen een weekje gedaan zijn? Of zo?
Resoluut schud ik de gedachten van me af en sla letterlijk en figuurlijk een ander pad in. Ik hoor vogels boven mijn hoofd kwetteren en probeer te ontdekken waar ze zijn. Mijn ogen speuren de omgeving af, zonder een fladderend wezentje te vinden. Daarvoor in de plaats zie ik het voorzichtige groen op de loofbomen. Struikgewas dat wat dichter wordt, en constateer verrast dat de paden schoner lijken te zijn. Her en der tref ik de eerste beginselen van zwijnennesten aan en Doerak kan weer blij achter eekhoorntjes aanrennen. Ja, dit is toch allemaal wel heel erg mooi en het grote voordeel van zo'n trage start van het seizoen is dat het lekker lang duurt!
Nu ontstaan er in dit seizoen allerlei neveneffecten, je kent ze vast wel. Heel Nederland graaft diep in schuur of garage naar de hogedrukspuit, bladblazers en -stofzuigers en sproeigerei. We blazen het blad de ene kant op en de natuur brengt het weer gewoon thuis. Wederom te ijverig geweest, ik niet minder dan de rest. Of zo'n ander effect: wat trek ik aan? Winterkleding kan niet, maar de zomerkleding is nog te koud. En onthult bovendien te veel van het restant wintervet, althans, bij mij. Om maar niet te spreken van de faalangst om bepaalde kledingstukken te proberen; stel dat ik het niet meer pas.... Herkenbaar?
Of ken je deze: blij strijk je neer op een van de eerste terrasjes. Wijntje erbij, sigaretje... en dan begin je te zoeken naar de terrasheater en verlang je naar je bontlaarsjes. Echt lastig hoor! En kuddes trappen er telkens weer in, ook ik.
Hondenbezitters kennen als geen ander het neveneffect in huis: de dagelijkse stofzuigeracties tegen de opmars van rondslingerende haren. Ik denk echt dat er dit jaar geen einde aan komt, geloof me. Zo voorzichtig als de natuur een volgend seizoen ingaat, zo voorzichtig lijken de honden hun vacht te verliezen. Kijk, ze moeten het kwijt, dat begrijp ik nog wel. Maar kan dat dan niet binnen een weekje gedaan zijn? Of zo?
Resoluut schud ik de gedachten van me af en sla letterlijk en figuurlijk een ander pad in. Ik hoor vogels boven mijn hoofd kwetteren en probeer te ontdekken waar ze zijn. Mijn ogen speuren de omgeving af, zonder een fladderend wezentje te vinden. Daarvoor in de plaats zie ik het voorzichtige groen op de loofbomen. Struikgewas dat wat dichter wordt, en constateer verrast dat de paden schoner lijken te zijn. Her en der tref ik de eerste beginselen van zwijnennesten aan en Doerak kan weer blij achter eekhoorntjes aanrennen. Ja, dit is toch allemaal wel heel erg mooi en het grote voordeel van zo'n trage start van het seizoen is dat het lekker lang duurt!
vrijdag 19 april 2013
Een gesprek op niveau
Doerak heeft vanaf het begin een bench gehad. Veilig voor hem en veilig voor ons, gezien de geintjes die hij uithaalt in huis. Zelfs Sproetje's bench is weer terug in huis gezet, om haar een plekje te geven waar zij zich kan terugtrekken wanneer ze Doerak zat is. We hopen echter vanaf het begin dat beide benches uiteindelijk weer het huis uit kunnen. Het neemt toch wel wat plaats in, met name die van Doerak, en als het nou leuke meubelstukken waren........
Dat gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Al was het alleen maar, omdat de bench inmiddels ook zijn eigen plekje is geworden. Dus zijn we een paar weken geleden begonnen met het deurtje los te laten als we naar bed gaan. "Heb vertrouwen in hem, heb vertrouwen in hem", sprak ik mezelf toe. Na een ietwat mindere nacht trof ik Doerak rustig slapend op de bank aan. Pfff, so far so good. Ook na de tweede nacht was er niets aan het handje. Maar tja, de derde nacht kwam ik beneden en werd direct herinnerd aan het sloopgedrag van onze Saarloos. Een snoer van een lamp doormidden. Hij zal er zelf meer van geschrokken zijn, want de stekker zat in het stopcontact. Misschien was dat al voldoende om herhaling te voorkomen, maar voor de zekerheid hebben we toch een paar nachten de bench weer dicht gedaan. Je weet maar nooit of zijn succes leidt tot meer, tot regelmaat, tot gewoonte.
En dan de draad maar weer oppakken. Weer ging het de eerste nacht goed, de tweede ook. Derde, vierde tot en met achtste nacht ook. Tot ergens in de tweede week ik beneden kwam en een haarklem, een puzzelboekje en een pen in duizend stukjes verspreid door de huiskamer vond. Nou, dat valt mee, dacht ik. En ook "eigen schuld, dikke bult"; die spullen hoorden daar niet te liggen. (Ik heb al eens eerder gezegd: hij is een beetje autistisch.) We hebben er dan ook geen aandacht aan gegeven en geen consequenties aan verbonden. Behalve dan beter opletten dat alles wat er niet hoort te liggen ook weg is voor we naar bed gaan. En zo slaapt onze Saarloos op willekeurig welk plekje beneden. De afstandsbediening leeft nog steeds, dito voor de boxen en de snoeren. De stoelen hebben nog steeds vier poten en het houten beeld voldoet nog steeds aan de naam "samen dragen". Bloemen blijven in de vaas, planten in hun potten en oude kranten in de krantenbak. Hij heeft vrije toegang tot mijn werkruimte en helaas moet ik met schaamte bekennen dat ook daar niets vernield wordt. De papiermassa om mij heen, mappen, hoesjes van telefoons/pennen/rekenmachines en whatsoever horen dus blijkbaar tot de normale inrichting, want alles leeft nog na een nacht.
Wat nog veel belangrijker is is dat de omgang met Sproetje rustiger verloopt. Ik was wel een beetje bezorgd om haar, heb het liever in zicht om in te grijpen als het te heftig wordt. Maar ook voor haar geldt "heb vertrouwen in de hond". En zo lijkt het erop dat ze een nieuw tijdperk zijn ingegaan. Doerak hoeft haar aandacht niet meer als een debiel af te dwingen, want ze is altijd bereikbaar. Dat maakt haar niet minder interessant voor hem, integendeel. En Sproet lijkt te snappen dat het hem daar alleen om gaat; dicht bij elkaar zijn, gewoon een beetje liggen. Beetje ideeën uitwisselen misschien.....? Maar dan wel op gelijk niveau!
Dat gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Al was het alleen maar, omdat de bench inmiddels ook zijn eigen plekje is geworden. Dus zijn we een paar weken geleden begonnen met het deurtje los te laten als we naar bed gaan. "Heb vertrouwen in hem, heb vertrouwen in hem", sprak ik mezelf toe. Na een ietwat mindere nacht trof ik Doerak rustig slapend op de bank aan. Pfff, so far so good. Ook na de tweede nacht was er niets aan het handje. Maar tja, de derde nacht kwam ik beneden en werd direct herinnerd aan het sloopgedrag van onze Saarloos. Een snoer van een lamp doormidden. Hij zal er zelf meer van geschrokken zijn, want de stekker zat in het stopcontact. Misschien was dat al voldoende om herhaling te voorkomen, maar voor de zekerheid hebben we toch een paar nachten de bench weer dicht gedaan. Je weet maar nooit of zijn succes leidt tot meer, tot regelmaat, tot gewoonte.
En dan de draad maar weer oppakken. Weer ging het de eerste nacht goed, de tweede ook. Derde, vierde tot en met achtste nacht ook. Tot ergens in de tweede week ik beneden kwam en een haarklem, een puzzelboekje en een pen in duizend stukjes verspreid door de huiskamer vond. Nou, dat valt mee, dacht ik. En ook "eigen schuld, dikke bult"; die spullen hoorden daar niet te liggen. (Ik heb al eens eerder gezegd: hij is een beetje autistisch.) We hebben er dan ook geen aandacht aan gegeven en geen consequenties aan verbonden. Behalve dan beter opletten dat alles wat er niet hoort te liggen ook weg is voor we naar bed gaan. En zo slaapt onze Saarloos op willekeurig welk plekje beneden. De afstandsbediening leeft nog steeds, dito voor de boxen en de snoeren. De stoelen hebben nog steeds vier poten en het houten beeld voldoet nog steeds aan de naam "samen dragen". Bloemen blijven in de vaas, planten in hun potten en oude kranten in de krantenbak. Hij heeft vrije toegang tot mijn werkruimte en helaas moet ik met schaamte bekennen dat ook daar niets vernield wordt. De papiermassa om mij heen, mappen, hoesjes van telefoons/pennen/rekenmachines en whatsoever horen dus blijkbaar tot de normale inrichting, want alles leeft nog na een nacht.
Wat nog veel belangrijker is is dat de omgang met Sproetje rustiger verloopt. Ik was wel een beetje bezorgd om haar, heb het liever in zicht om in te grijpen als het te heftig wordt. Maar ook voor haar geldt "heb vertrouwen in de hond". En zo lijkt het erop dat ze een nieuw tijdperk zijn ingegaan. Doerak hoeft haar aandacht niet meer als een debiel af te dwingen, want ze is altijd bereikbaar. Dat maakt haar niet minder interessant voor hem, integendeel. En Sproet lijkt te snappen dat het hem daar alleen om gaat; dicht bij elkaar zijn, gewoon een beetje liggen. Beetje ideeën uitwisselen misschien.....? Maar dan wel op gelijk niveau!
maandag 15 april 2013
Boeven, schurken en gajes van de straat
Dat bedoel ik maar! Voor het geval je snode plannen aan het smeden bent......... je bent gewaarschuwd!
Onlangs hadden we een inbraakoefening in huis. Dominique bereidt samen met haar vriendinnen de laatste schooldag voor. Alle eindexamenkandidaten huren samen een schuimapparaat, speelkussens die de ingang van de school blokkeren en het merendeel heeft ofwel een super soaker ofwel een gewoon waterpistool bij zich. Om de chaos helemaal compleet te maken, verkleden de kandidaten zich. Met name de brugpiepers zijn natuurlijk de klos; geen kind komt droog het pand binnen. De laatste week wordt er hier in huis geoefend met denkbeeldige geweren en revolvers. "Piej, piej" gilt zij wanneer ik de trap oploop en tref haar wijdbeens aan, armen gestrekt naar voren, handen gevouwen om een net-als-of-revolver. Levensecht en oh zo gevaarlijk!
De juiste kleding maakt het geheel helemaal af.
Wel fijn te weten dat Doerak zo angstaanjagend is, indruk maakt en echt -geloof me- totaal niet nieuwsgierig/aanhalig/flemend of whatsoever is!
donderdag 4 april 2013
Peacekeeper
Doerak nadert de leeftijd van twee jaar, een mooie gelegenheid om de balans op te maken.
Van een pondje, schoon aan de haak bij geboorte, weegt hij inmiddels 40 kg. Zijn gewicht is redelijk stabiel, alhoewel hij een paar maanden terug wat te dik was. Een domme fout van ons: minder beweging met dezelfde hoeveelheid voeding. Dat is nu weer in balans, en de groei komt dan ook met name tot uiting in zijn borstvolume. Van een slungelige, knokige puber naar een bijna fysiek volwassen reu. Zijn poten passen wat beter bij zijn lijf; sterk en gespierd. Hij staat stevig en vierkant, nog even extravert en zelfverzekerd. Zijn kraag en staart zijn voller geworden. De pluizige vacht bovenop zijn kont is minder geworden, maar niet weggegaan. Ik heb geen idee of dat nog gaat gebeuren. Schofthoogte is inmiddels 71 cm. De lengte van zijn rug verbaast mij nog steeds: van nek tot kont 83 cm. (Opmeten blijft moeilijk, dus hang me er niet aan op.)
In zijn gedrag ontwikkelt hij zich de laatste maanden enorm hard. Hij blijft natuurlijk zijn naam eer aandoen. Even stout en ondeugend, altijd in voor een lolletje. Gebeurt er niets om hem heen, dan laat hij het wel gebeuren. Nog steeds even blij met zijn publiek, kijk mij eens grappig zijn.
Hij vindt overal vrienden. Of ze nou aangelijnd zijn of niet, brommerig of angstig, het maakt hem allemaal niets uit. Puppen vindt hij prachtig en benadert hij voorzichtig. Van bruine Labradors krijgt hij een beetje de kolder in zijn kop. Die spelen lekker hard en wild en daar is hij niet vies van. Soortgenoten zijn natuurlijk helemaal het einde en grappig genoeg zien we alleen daar zijn houding als reu. Zijn halfzusje Sara is de enige teef die met zijn ogen op haar positie wordt gewezen.
Dominantie vindt hij maar een gedoe. Hij snapt de boodschap, maar zijn eerste reactie is te proberen er een draai aan te geven. Even afwenden en langs een andere kant de dominante hond nogmaals benaderen. Lukt dat wederom niet, dan draait hij zich resoluut af en komt niet meer terug op dat besluit. Hij wil het niet en hij doet het dan ook niet, iedere poging van de belager negerend. Geen gevecht dus, tot op heden. Sterker nog, Doerak heeft ook liever niet dat er onvrede is tussen honden. We hebben hem nu een paar keer zien optreden als peacekeeper. Hij voelt feilloos aan wanneer een hond te ver gaat en stapt daar rustig tussenin, staart gestrekt. Met een nek als een elastiekje draait hij heen en weer om zijn keuze te maken voor de meest beïnvloedbare van de twee. In een vloeiende beweging krijgt die hond een lik over de neus, gaat zijn staart in een krul en kwispelend omhoog en zakt hij door de voorpoten als startsein voor een betere tijdsbesteding: spelen! Prachtig om te zien!
Zijn eigenzinnigheid blijft bestaan. Hij wil geen kunstjes doen, niet slaafs gehoorzamen. Het moet hem wat opleveren, en dan bedoel ik niet een beloning als een stukje worst. Hij ziet nu meer verbanden en dat levert resultaten op. Zo weet hij inmiddels dat wanneer hij kalm vanuit stand op zijn achterpoten gaat staan, hij met zijn voorpoten op mijn schouders uitkomt zonder dat ik omval. Dat levert een glimlach en een kus op die hij voldaan beantwoordt! Zelfs het aanlijnen na een wandeling is verbeterd. Beetje bij beetje beginnen onze pogingen vruchten af te werpen. Geduld, rust en eenvoud lijken de succesfactoren te zijn. Bereikbare doelen (niet vanaf 20 meter afstand hem roepen), alleen het woordje "kom" gebruiken ("hier" klinkt al gauw te vrolijk, wat bij hem baldadigheid uitlokt, zeker als de "r" lekker lang rolt) en de vraag maar een keer stellen. Hij heeft het heus wel gehoord, moet er gewoon even over nadenken. Herhaling levert alleen maar vertwijfeling op, zal ik wel/zal ik niet.......... En vanuit die twijfel lijkt hij ontvankelijker te zijn voor afleidingen. Die er natuurlijk altijd zijn........
Afijn, een observatieverhaal dat nog geen einde kent. We gaan ongetwijfeld nog genoeg verrassingen krijgen. En op meerdere fronten zijn we er nog lang niet, getuige de krassen en blauwe plekken op ledematen van Do en haar vriendinnen. Of het jachtinstinct dat ons vijfjarig nichtje afgelopen weekend wist te ontlokken. Dat is toch geen partij, zeg nou zelf!
Maar voor nu zijn we enorm trots, en blij met deze geweldige hond! Yes Doerakai Andjing Bastaja maakt de belofte van zijn naam helemaal waar.
Van een pondje, schoon aan de haak bij geboorte, weegt hij inmiddels 40 kg. Zijn gewicht is redelijk stabiel, alhoewel hij een paar maanden terug wat te dik was. Een domme fout van ons: minder beweging met dezelfde hoeveelheid voeding. Dat is nu weer in balans, en de groei komt dan ook met name tot uiting in zijn borstvolume. Van een slungelige, knokige puber naar een bijna fysiek volwassen reu. Zijn poten passen wat beter bij zijn lijf; sterk en gespierd. Hij staat stevig en vierkant, nog even extravert en zelfverzekerd. Zijn kraag en staart zijn voller geworden. De pluizige vacht bovenop zijn kont is minder geworden, maar niet weggegaan. Ik heb geen idee of dat nog gaat gebeuren. Schofthoogte is inmiddels 71 cm. De lengte van zijn rug verbaast mij nog steeds: van nek tot kont 83 cm. (Opmeten blijft moeilijk, dus hang me er niet aan op.)
In zijn gedrag ontwikkelt hij zich de laatste maanden enorm hard. Hij blijft natuurlijk zijn naam eer aandoen. Even stout en ondeugend, altijd in voor een lolletje. Gebeurt er niets om hem heen, dan laat hij het wel gebeuren. Nog steeds even blij met zijn publiek, kijk mij eens grappig zijn.
Dominantie vindt hij maar een gedoe. Hij snapt de boodschap, maar zijn eerste reactie is te proberen er een draai aan te geven. Even afwenden en langs een andere kant de dominante hond nogmaals benaderen. Lukt dat wederom niet, dan draait hij zich resoluut af en komt niet meer terug op dat besluit. Hij wil het niet en hij doet het dan ook niet, iedere poging van de belager negerend. Geen gevecht dus, tot op heden. Sterker nog, Doerak heeft ook liever niet dat er onvrede is tussen honden. We hebben hem nu een paar keer zien optreden als peacekeeper. Hij voelt feilloos aan wanneer een hond te ver gaat en stapt daar rustig tussenin, staart gestrekt. Met een nek als een elastiekje draait hij heen en weer om zijn keuze te maken voor de meest beïnvloedbare van de twee. In een vloeiende beweging krijgt die hond een lik over de neus, gaat zijn staart in een krul en kwispelend omhoog en zakt hij door de voorpoten als startsein voor een betere tijdsbesteding: spelen! Prachtig om te zien!
Niet helemaal de geschetste setting, maar wel dezelfde blik en houding |
Afijn, een observatieverhaal dat nog geen einde kent. We gaan ongetwijfeld nog genoeg verrassingen krijgen. En op meerdere fronten zijn we er nog lang niet, getuige de krassen en blauwe plekken op ledematen van Do en haar vriendinnen. Of het jachtinstinct dat ons vijfjarig nichtje afgelopen weekend wist te ontlokken. Dat is toch geen partij, zeg nou zelf!
Maar voor nu zijn we enorm trots, en blij met deze geweldige hond! Yes Doerakai Andjing Bastaja maakt de belofte van zijn naam helemaal waar.
woensdag 3 april 2013
Behendigheid
Doerak verheugt zich op de les..... |
..... met volle aandacht voor elkaar...... |
.... en voor de juf (of toch het koekje?). |
Nee Fred, dat speeltje is niet voor jou! |
Laat me gaan, laat me gaan...... |
.... ik kan het (?)..... |
.....niet! @#%^&$@# |
Afremmen voor het snoepje. |
Sjonge jonge........ |
... het gaat ook maar net hoor! |
En de grand finale is een hele hoge sprong gevolgd door een kromme tunnel. Zonder lijn. Makkie! |
dinsdag 2 april 2013
Old habits die hard
Wie zegt dat een witte Pasen niet kan? Op de noordpool weten ze niet beter.... Als het zonnetje er maar bij schijnt is het allemaal best te doen. Dat merkten we gisteren weer, op Broekpolder. Strak blauwe lucht, goed gezelschap en genieten maar!
Thorgal stond ons al op te wachten. Uiteraard gingen de remmen direct los, toen hij Doerak zag. En ook Sproetje wordt warm onthaald. We wandelen door de prachtige natuur, en net als ik denk "hoe is het mogelijk, zo midden in de stad..." verwoord Ineke die gedachte. Een bruin rund wandelt sloom door de moerassige grond naar het pad. Sproet blijft nieuwsgierig staan en ik sluit me even bij haar aan. Beide wolfhonden lopen nonchalant verder. Pompidom.... De schapen laten zich niet zien. Beter, maar wel jammer.
Met een licht nostalgisch gevoel geniet ik van Thorgal en Doerak spelend met een stok. Als pup kon hij daar al van genieten.
We lopen over boslanen met koninklijke allure, ruiterpaden, tientallen bruggetjes en zompige moerasvelden. Het stralende weer heeft meer mensen naar het gebied getrokken, doorgaans met hond. In een enkel geval worden de vreemde honden aangelijnd bij de aanblik van Thorgal en Doerak. Maar als ik een mevrouw met een bruine Lab vertel hoe graag Doerak met dat ras speelt, gooit ze haar hond meteen los.
Al wandelend blijf ik oefenen met Doerak. Hij doet het inmiddels zo enorm goed dat ik besluit nu eens de lat erg hoog te leggen. Ik hou mijn pas in en laat de afstand met de anderen wat groter worden om vervolgens Doerak te roepen. Hij kijkt me vertwijfeld aan en heeft veel tijd nodig om een beslissing te nemen. Hij krijgt van mij de tijd die hij nodig heeft, en jawel hoor! Ik voel me zo trots als een pauw!
Thorgal's kleine bazen wachten ons op met een prachtig gedekte Paastafel. Sproet ervaart dat niet iedere hond het jofel vindt als het voer wordt gecontroleerd. Tja patatje, c'est la vie! We doen ons tegoed aan al het lekkers, ondertussen de kleine bazen echte tafelmanieren lerend. Dat ze dat niet kennen, daar in Rotterdam! Ze delen de inhoud van hun volle mond met niemand en als er een boertje wordt gelaten wordt er "sorry" gezegd. Ze kennen de duim naar het voorhoofd brengen niet eens! En er worden dus ook geen meppen uitgedeeld........Nou ja zeg, ik moet ze ook alles leren. Het wordt tijd voor een logeerpartij op de Veluwe, misschien is het nog niet te laat.
Thorgal stond ons al op te wachten. Uiteraard gingen de remmen direct los, toen hij Doerak zag. En ook Sproetje wordt warm onthaald. We wandelen door de prachtige natuur, en net als ik denk "hoe is het mogelijk, zo midden in de stad..." verwoord Ineke die gedachte. Een bruin rund wandelt sloom door de moerassige grond naar het pad. Sproet blijft nieuwsgierig staan en ik sluit me even bij haar aan. Beide wolfhonden lopen nonchalant verder. Pompidom.... De schapen laten zich niet zien. Beter, maar wel jammer.
Met een licht nostalgisch gevoel geniet ik van Thorgal en Doerak spelend met een stok. Als pup kon hij daar al van genieten.
Doerak (midden) met broer en zus, vier maanden oud. |
Al wandelend blijf ik oefenen met Doerak. Hij doet het inmiddels zo enorm goed dat ik besluit nu eens de lat erg hoog te leggen. Ik hou mijn pas in en laat de afstand met de anderen wat groter worden om vervolgens Doerak te roepen. Hij kijkt me vertwijfeld aan en heeft veel tijd nodig om een beslissing te nemen. Hij krijgt van mij de tijd die hij nodig heeft, en jawel hoor! Ik voel me zo trots als een pauw!
Thorgal's kleine bazen wachten ons op met een prachtig gedekte Paastafel. Sproet ervaart dat niet iedere hond het jofel vindt als het voer wordt gecontroleerd. Tja patatje, c'est la vie! We doen ons tegoed aan al het lekkers, ondertussen de kleine bazen echte tafelmanieren lerend. Dat ze dat niet kennen, daar in Rotterdam! Ze delen de inhoud van hun volle mond met niemand en als er een boertje wordt gelaten wordt er "sorry" gezegd. Ze kennen de duim naar het voorhoofd brengen niet eens! En er worden dus ook geen meppen uitgedeeld........Nou ja zeg, ik moet ze ook alles leren. Het wordt tijd voor een logeerpartij op de Veluwe, misschien is het nog niet te laat.
Abonneren op:
Posts (Atom)