Een gesprek op niveau

Doerak heeft vanaf het begin een bench gehad. Veilig voor hem en veilig voor ons, gezien de geintjes die hij uithaalt in huis. Zelfs Sproetje's bench is weer terug in huis gezet, om haar een plekje te geven waar zij zich kan terugtrekken wanneer ze Doerak zat is. We hopen echter vanaf het begin dat beide benches uiteindelijk weer het huis uit kunnen. Het neemt toch wel wat plaats in, met name die van Doerak, en als het nou leuke meubelstukken waren........
Dat gaat natuurlijk niet van de ene op de andere dag. Al was het alleen maar, omdat de bench inmiddels ook zijn eigen plekje is geworden. Dus zijn we een paar weken geleden begonnen met het deurtje los te laten als we naar bed gaan. "Heb vertrouwen in hem, heb vertrouwen in hem", sprak ik mezelf toe. Na een ietwat mindere nacht trof ik Doerak rustig slapend op de bank aan. Pfff, so far so good. Ook na de tweede nacht was er niets aan het handje. Maar tja, de derde nacht kwam ik beneden en werd direct herinnerd aan het sloopgedrag van onze Saarloos. Een snoer van een lamp doormidden. Hij zal er zelf meer van geschrokken zijn, want de stekker zat in het stopcontact. Misschien was dat al voldoende om herhaling te voorkomen, maar voor de zekerheid hebben we toch een paar nachten de bench weer dicht gedaan. Je weet maar nooit of zijn succes leidt tot meer, tot regelmaat, tot gewoonte.
En dan de draad maar weer oppakken. Weer ging het de eerste nacht goed, de tweede ook. Derde, vierde tot en met achtste nacht ook. Tot ergens in de tweede week ik beneden kwam en een haarklem, een puzzelboekje en een pen in duizend stukjes verspreid door de huiskamer vond. Nou, dat valt mee, dacht ik. En ook "eigen schuld, dikke bult"; die spullen hoorden daar niet te liggen. (Ik heb al eens eerder gezegd: hij is een beetje autistisch.) We hebben er dan ook  geen aandacht aan gegeven en geen consequenties aan verbonden. Behalve dan beter opletten dat alles wat er niet hoort te liggen ook weg is voor we naar bed gaan. En zo slaapt onze Saarloos op willekeurig welk plekje beneden. De afstandsbediening leeft nog steeds, dito voor de boxen en de snoeren. De stoelen hebben nog steeds vier poten en het houten beeld voldoet nog steeds aan de naam "samen dragen". Bloemen blijven in de vaas, planten in hun potten en oude kranten in de krantenbak. Hij heeft vrije toegang tot mijn werkruimte en helaas moet ik met schaamte bekennen dat ook daar niets vernield wordt. De papiermassa om mij heen, mappen, hoesjes van telefoons/pennen/rekenmachines en whatsoever horen dus blijkbaar tot de normale inrichting, want alles leeft nog na een nacht.
Wat nog veel belangrijker is is dat de omgang met Sproetje rustiger verloopt. Ik was wel een beetje bezorgd om haar, heb het liever in zicht om in te grijpen als het te heftig wordt. Maar ook voor haar geldt "heb vertrouwen in de hond". En zo lijkt het erop dat ze een nieuw tijdperk zijn ingegaan. Doerak hoeft haar aandacht niet meer als een debiel af te dwingen, want ze is altijd bereikbaar. Dat maakt haar niet minder interessant voor hem, integendeel. En Sproet lijkt te snappen dat het hem daar alleen om gaat; dicht bij elkaar zijn, gewoon een beetje liggen. Beetje ideeën uitwisselen misschien.....? Maar dan wel op gelijk niveau!