Doerak

Doerak

vrijdag 17 augustus 2012

Ja hoor, mensen......

.... het leed is geleden! Doerak heeft zijn punt gemaakt: de wandeling in vrijheid eindigt pas in de auto. En dus niet ergens in het bos. En hij kan dat zelf!
Bij aankomst in het bos speelde een jongetje met drie loslopende honden (waarvan twee Duitse doggen, dus het was wel wat leven). Op de parkeerplaats stonden al meerdere auto's. Niet echt een situatie die vertrouwen schept voor mij, zeker niet nu ik door die auto's erg dichtbij de straat moest parkeren. Met veel verkeer. Getver, daar gaat mijn poging, dacht ik. Maar eenmaal op de terugweg was hij toch al buiten bereik. Geen keuze dus. En daar ging hij, jawel! Even wat fietsers ontwijken, als een wolf richting auto et voila! Zou hij net zo trots op mij zijn, dat ik het nu begrijp, als ik op hem? Vast wel!

Het kwartje begint te vallen


Het heeft even geduurd, maar daar hadden ze me al voor gewaarschuwd. Mensen willen best wel leren, maar denken vooral dat ze zelf de wijsheid in pacht hebben. Herhaling heeft dan ook niet zoveel zin. Ja, misschien als je het geduld van hier tot Sint Juttemis hebt. Maar persoonlijk pak ik het liever anders aan. Met een beetje variatie, niet telkens hetzelfde. Ik had echter nooit gedacht dat het zo lang zou duren. Jeetje mekreetje, wat zijn ze hardleers. En maar bakkeleien over het feit dat ik niet terug aan de lijn kom na een wandeling. Sjonge jonge, moet ook met Jan en alleman besproken worden. Ze kopen er zelfs boeken over. Terwijl ik hen al maanden geleden hoor zeggen dat ik eigenzinnig ben en slim. Dat mijn roedel het allerbelangrijkste voor mij is. Allemaal waar! Ik dacht ook telkens: "nu hebben ze het door". Maar nee hoor. En zo ploeteren we maar door. Maar......... misschien gaat dat nu veranderen.
Eergisteren waren we in het bos, gewoon net als altijd. Ik was bezig met belangrijke zaken, zoals het struikgewas controleren, sporen aanbrengen en al die dingen die gewoon gedaan moeten worden. Toen opeens Sproet stil stond. Met een poot in de lucht. Ach, dat was wel erg hoor. Vond de vrouw ook en de rest van de wandeling werd dan ook afgeblazen. Met Sproet op de arm togen we terug naar de auto. Komt daar aan het begin van het bos nog een leuke Lab te voorschijn. Cool, kon ik nog even spelen. De man en de vrouw waren vooral bezig met Sproet, inmiddels in de achterbak van de auto. Was dat even mooi! Ze waren mij een beetje vergeten, dus eindelijk kon ik doen wat ik al maanden wilde; zelf de auto in springen.
Gisteren kon Sproet niet mee naar het bos, zij moest naar de dokter. Dus de man en ik gingen samen. Gelukkig ging hij een spelletje spelen op de telefoon met de achterbak wijd open. Kon ik weer laten zien wat ik kan! Zou dat getob dan eindelijk over zijn? Of zal ik ze nog even in de waan laten? Gewoon vandaag weer lekker dwars liggen? Even over nadenken.........
Oh, by the way, met Sproet gaat het al wat beter. Ze moet een weekje rust en een pijnstiller. Jammer, dan ben ik alleen in het bos. Maar Sproet kennende is zij er zo weer bovenop!

woensdag 15 augustus 2012

Samen dragen


De Wereldwinkel is een van mijn favoriete plekken wanneer ik op zoek ben naar een cadeautje. Ik vind er eigenlijk altijd wel wat. Zo ook dit beeld gemaakt in Ghana vanuit een enkel stuk hout. De vijf poppen zitten kunstig om en door elkaar heen. Het beeld heeft de prachtige titel "samen dragen" en symboliseert in ons geval de drie kinderen met Fred en mij. De symboliek heeft geen verdere uitleg nodig. Al jaren weerstaan wij de neiging om er een blad op te leggen en het als een bijzettafeltje te gebruiken. Maar Doerak denkt daar inmiddels anders over. En ach, hij heeft misschien wel een beetje gelijk. Waarom twee buitenspeel ballen als er binnen zo'n prachtig plekje voor een daarvan gereserveerd is?

maandag 13 augustus 2012

We leven nog!

"Het eerste jaar is moeilijk", zo werd ons verteld toen we onze interesse voor een Saarlooswolfhond kenbaar maakten. In de loop van het eerste jaar werd dit herhaald door de mensen die we ontmoetten. En ja, het is waar, zo kan ik je inmiddels vertellen. Een Saarlooswolfhond is onder de streep gewoon een hond, maar toch luistert het allemaal net iets anders dan de rassen die ik tot nog toe meegemaakt heb. Ik heb al eerder de termen "intens" en "vol overgave" gebruikt en sta daar nog steeds achter. Doerak beleeft de wereld net iets intenser, ziet, ruikt en hoort net iets meer dan een ander. Wanneer hij blij is lijkt het wel alsof elke vezel in zijn lijf meedoet en angst druipt niet alleen van zijn staart af. Het bijzondere is dat dit alles een wisselwerking heeft op "zijn" mensen. Hij kan mijn zorgen of ergernis met zijn glimlach laten smelten tot er niets van overblijft. Maar andersom kunnen zijn streken mijn gemoedsrust op hol jagen.
De eigenschappen die we in Doerak zagen toen hij nog maar een paar weken oud was, zijn verder ontwikkeld. Zo zien we nog steeds een extraverte Saarloos, die vreemden tegemoet komt zolang hij maar de tijd ervoor krijgt. Hij pronkt graag met zichzelf en is nieuwsgierig naar mensen. Kinderen zijn favoriet en worden eigenlijk direct benaderd. Niet altijd handig, want zijn formaat liegt er niet om.
Als pup nam hij alles, maar dan ook alles in zijn mond. Tussen zijn tanden, wat menigmaal een run op de verbanddoos veroorzaakte. Ook dat is niet echt veranderd, alhoewel de verbanddoos niet meer nodig is. Daarvoor in de plaats zijn onze armen, benen en billen voorzien van blauwe plekken. Een veter in een schoen, een draadje aan een kledingstuk of zelfs een klein torntje aan de bank wordt door hem opgemerkt en heeft dezelfde werking als een rode lap. Met uiterste precisie zet hij het klem tussen zijn tanden en begint te trekken.
Wanneer hij tevreden aan onze voeten ligt en een hand binnen bereik is, kan hij nog steeds zachtjes sabbelen aan een vinger. Zijn ogen worden spleetjes, alsof hij de smaak verifieert en veilig opbergt in  zijn geheugen.
Spelen met Sproet doet hij nog hetzelfde als vorig jaar, zag ik toen ik eerder deze week een filmpje terugkeek. Als hij nu nog eens rekening kan gaan houden met zijn maat en kracht.........
Zijn geboortegewicht is inmiddels ver-tachtigvoudigd (is dat een woord?), zo ongeveer. Hij weegt nu richting de 40 kilo. Schofthoogte is ongeveer 70 cm, misschien iets hoger. Zijn gang is die van een wolf; ietwat doorgezakte schouders, nek gestrekt en lichtvoetig.
Gisteren merkten we voor het eerst dat hij de beschermende rol van Sproet over begint te nemen. Het weer was prachtig en we besloten even naar het hondenstrand te gaan. Doerak kon zijn geluk niet op met zo veel speelkameraadjes. Pitbulls, Ierse Setters, Labradors, Herdershonden, Bul Mastiffs en alle andere, wat grotere rassen, werden vrienden voor het leven. Sproet keutelde wat om ons heen met de kleinere honden. Een soort uit de kluiten gewassen Teckel kon geen genoeg van haar krijgen en na tien rondjes om ons heen, Teckel aan haar kont, was zij het zat. Ze draaide zich om en gaf een grom. Ik hield het alleen vanuit een ooghoek in de gaten, want Doerak was de meest geweldige capriolen aan het uithalen met een labrador van 10 maanden oud. Het geluid werd echter direct door hem herkend en zonder aarzeling sprong hij terug naar ons. Of beter gezegd tussen Sproet en de Teckel. Geen geluid, geen tanden. Gewoon ertussen staan was voldoende, de belager droop af. Een kleine lik over Sproet's neus en weg was hij weer. Fred en ik keken elkaar verbaasd aan; zagen we dit nou goed? Het gaat allemaal zo snel, binnen een zucht en een vloek is het weer voorbij. Maar aan onze waarneming mankeerde niets. Ik meende zelfs een tevreden glimlach op Sproet's koppie te zien.

dinsdag 7 augustus 2012

Hommage aan Kat

Het zat er aan te komen, ze was al een tijdje ziek. Maar als het bericht dan doorkomt, dan valt het toch enorm zwaar. Kleine Kokette Katinka leeft niet meer.
Ik denk met zoveel plezier terug aan de eerste weken uit Doerak's leven, nu een jaar geleden. Kat is niet zijn moeder, maar had die rol wel overgenomen van Quitney. Met overgave, rust en geduld. Ieder weekend mochten we langskomen. Ze accepteerde mij vanaf de eerste keer bij haar kroost, legde zelfs al haar kop op mijn schoot toen ik naast haar ging zitten. Wat voelde ik me toen rijk. Niet dat ik veel durfde te bewegen, want ze hield me wel in de gaten. Maar ik denk niet dat ze ooit uitgehaald zou hebben. Haar kroost beschermen was wel belangrijk, dat merkten we in de weken die volgden.
Ach lieve Kat, wat zal Francis jou gaan missen.

Begin juli 2011: Kat blij met pleegpuppies (waarvan eentje Doerak)

Tevreden rustend naast "haar" puppen


Eind juli 2011: de puppen groeien en Kat blijft blij


6 augustus 2011: Kat neemt afscheid van Doerak
Op 6 augustus 2012 nemen wij afscheid van Kat. Precies één jaar later..........