Doerak's woordenschat is niet zo groot, maar zijn voelsprieten voor emoties wel. En zo veerde hij dan ook afgelopen week op mijn gevoelens door het overlijden van mijn moeder. Van links naar rechts, boven naar onder, hij kon geen rust krijgen. En tot overmaat van ramp leverde dat alleen maar gemopper van mijn kant op. Meerdere malen zat hij voor het raam, kop op de vensterbank, te wachten totdat Fred of Dominique thuis zou komen. Ach, dat is toch wel zielig hoor. Zat hij opgescheept met mij overdag!
Maar nu is hij er weer! Beetje moe, dat wel.
Doerak
maandag 30 januari 2012
woensdag 18 januari 2012
Schrijf je "sleurhut" met een "h" of een "k"?
Oeps, lelijke woorden. Maar zo voelde ik me wel zojuist in het bos. Doerak presteerde het om me galopperend aan de lijn uit balans te krijgen. Eerst met de knieen op de grond en daarna languit. Plat op de bek, zeg maar. En dan nog niet remmen hoor. Nee, hij galoppeerde nog even lekker door. Hij heeft geen enkele moeite met mijn gewicht, dus sleurde me gewoon voort. Over de blaadjes en het mos. Misschien zaten er wel drollen tussen, maar gelukkig heb ik dat niet gemerkt. Sproetje zat ook aan de lijn. Die snapte er natuurlijk helemaal niets van. Arm patatje. Ik ook niet, totdat we stil stonden. Of beter gezegd: totdat ik stil lag. Oef, wat was ik boos. De aanleiding was een andere hond, waarmee Doerak heel graag wilde spelen. HEEL erg graag! Hij is de afgelopen dagen moeilijk terug te halen na zo'n speelpartij. Ik had dat voor willen zijn, ben een beetje druk met werk, en daarom zat hij vast. En de lijn zit altijd diagonaal over mijn lichaam. Tja, niet handig. Maar in mijn armen heb ik niet voldoende kracht ........
Eenmaal in stilstand heb ik hem de halti omgedaan. Die gebruik ik tot nu toe alleen als ik in de wijk loop. En dan nog pas als ik merk dat hij te hard gaat trekken. Terugwandelend naar de auto schoot het liedje "Papa, ik lijk steeds meer op jou" door mijn hoofd. Mijn vader, 80 jaar oud, werd vorig jaar door zijn hond Bella op vergelijkbare wijze uit balans gerukt. Ongelukkigerwijs was dat op het asfalt en viel hij vol op zijn gezicht. Zijn aangezicht was op verschillende plaatsen gebroken, beide kaken dwars door midden en een breuk in zijn schedel. Hij was er vreselijk aan toe. Om nog maar niet te praten over hoe hij eruit zag. Zo zielig! Ik stond naast zijn bed, op de eerste hulp van het ziekenhuis en zal nooit zijn antwoord op de vraag van de dokter vergeten. "En wat vind je nu van je hond?" Papa zei rochelend (keel door de breuken bijna dicht): "Ach dokter...", ja iedere dokter heet voor hem gewoon "dokter". "Ach dokter, Bella is enorm geschrokken hoor". Een kleine pauze volgde, en toen kwam "maar niet zo erg als ik!".
Ik heb duidelijk nog niet de wijsheid van mijn vader en mijn gevoel voor humor liet me even in de steek. Ik voel me nog steeds verontwaardigd. De boosheid was al weg voordat ik mijn auto bereikte. En als ik nu naast me op de grond kijk ligt daar een onschuldige, slapende Saarloos. Trouw en rustig aan mijn voeten, zoals het hoort. Hij moet nog veel leren, dat wel. Ik weet wel dat ik voorlopig alleen nog maar met halti door de wijk ga, want ik wil echt niet mijn vader achterna.......
Eenmaal in stilstand heb ik hem de halti omgedaan. Die gebruik ik tot nu toe alleen als ik in de wijk loop. En dan nog pas als ik merk dat hij te hard gaat trekken. Terugwandelend naar de auto schoot het liedje "Papa, ik lijk steeds meer op jou" door mijn hoofd. Mijn vader, 80 jaar oud, werd vorig jaar door zijn hond Bella op vergelijkbare wijze uit balans gerukt. Ongelukkigerwijs was dat op het asfalt en viel hij vol op zijn gezicht. Zijn aangezicht was op verschillende plaatsen gebroken, beide kaken dwars door midden en een breuk in zijn schedel. Hij was er vreselijk aan toe. Om nog maar niet te praten over hoe hij eruit zag. Zo zielig! Ik stond naast zijn bed, op de eerste hulp van het ziekenhuis en zal nooit zijn antwoord op de vraag van de dokter vergeten. "En wat vind je nu van je hond?" Papa zei rochelend (keel door de breuken bijna dicht): "Ach dokter...", ja iedere dokter heet voor hem gewoon "dokter". "Ach dokter, Bella is enorm geschrokken hoor". Een kleine pauze volgde, en toen kwam "maar niet zo erg als ik!".
Ik heb duidelijk nog niet de wijsheid van mijn vader en mijn gevoel voor humor liet me even in de steek. Ik voel me nog steeds verontwaardigd. De boosheid was al weg voordat ik mijn auto bereikte. En als ik nu naast me op de grond kijk ligt daar een onschuldige, slapende Saarloos. Trouw en rustig aan mijn voeten, zoals het hoort. Hij moet nog veel leren, dat wel. Ik weet wel dat ik voorlopig alleen nog maar met halti door de wijk ga, want ik wil echt niet mijn vader achterna.......
dinsdag 17 januari 2012
Wist je dat?
Doerak's avonturen worden inmiddels in 13 landen gevolgd. Naast Nederland, staan Engeland, Rusland, Amerika en Duitsland in de top 5. België en Frankrijk volgen kort daarna en de rij wordt gesloten met landen als Zwitserland, Tsjechië, Portugal, Letland, Polen en Oekraïne.
Ik maak mezelf graag een voorstelling van de lezers. Dan zie ik een drukke zakenman die tussen twee afspraken door even een kijkje neemt. Zijn afspraak vervolgens met een glimlach in zijn hoofd ingaat... Of juist de huisvrouw die bevestiging vindt dat alles in eigen huis en tuin toch wel heel mooi is. Waarom ver zoeken? ........Kinderen die achter hun laptop moeten lachen om de foto's. Hun moeders duiken verontrust achter hen op; zit er een of andere pervert met mijn kind te mailen? ..... Ja, ik geef toe, ik denk een beetje in stereotypen. Maar wees gerust, ik zie zoveel meer!
Ik vraag me ook vaak af hoe jullie dit blog gevonden hebben. Deels door een van ons persoonlijk te kennen, maar dat kan niet het grote aantal hits en al die landen te weeg brengen. Er zitten ongetwijfeld veel Saarloos liefhebbers bij die Doerak op internet hebben gevonden. Of via Fia (mijn schoonmoeder), of via via? Hoe dan ook, ik voel me een beetje trots met jullie! Alleen ik hoor, Doerak zal het een worst wezen! Die doet op dit moment alleen maar verwoede pogingen om mij van mijn laptop af te halen. Voer, aandacht, rennen! In willekeurige volgorde. Laten we maar met het laatste beginnen en naar het bos gaan. Eens kijken wat daar vandaag te beleven is. Blijf je ons een beetje volgen?
Ik maak mezelf graag een voorstelling van de lezers. Dan zie ik een drukke zakenman die tussen twee afspraken door even een kijkje neemt. Zijn afspraak vervolgens met een glimlach in zijn hoofd ingaat... Of juist de huisvrouw die bevestiging vindt dat alles in eigen huis en tuin toch wel heel mooi is. Waarom ver zoeken? ........Kinderen die achter hun laptop moeten lachen om de foto's. Hun moeders duiken verontrust achter hen op; zit er een of andere pervert met mijn kind te mailen? ..... Ja, ik geef toe, ik denk een beetje in stereotypen. Maar wees gerust, ik zie zoveel meer!
Ik vraag me ook vaak af hoe jullie dit blog gevonden hebben. Deels door een van ons persoonlijk te kennen, maar dat kan niet het grote aantal hits en al die landen te weeg brengen. Er zitten ongetwijfeld veel Saarloos liefhebbers bij die Doerak op internet hebben gevonden. Of via Fia (mijn schoonmoeder), of via via? Hoe dan ook, ik voel me een beetje trots met jullie! Alleen ik hoor, Doerak zal het een worst wezen! Die doet op dit moment alleen maar verwoede pogingen om mij van mijn laptop af te halen. Voer, aandacht, rennen! In willekeurige volgorde. Laten we maar met het laatste beginnen en naar het bos gaan. Eens kijken wat daar vandaag te beleven is. Blijf je ons een beetje volgen?
Another one bites the dust |
maandag 16 januari 2012
Er wordt niet gezoend!........
..........zonder mij.
Doerak wringt zijn kop tussen onze gezichten om vervolgens met volle teugen te genieten van de stereo-opstelling. De man aan de ene zijde en de vrouw aan de andere. Wat wil je nog meer? Ja, misschien het kind aan je voeten, maar dat zou toch echt een beetje te gek worden. Alhoewel...... wat hem betreft vast niet.
Ook dit doet hij met overgave en dat maakt het heel aandoenlijk. Hij stapt de bank op, parkeert zijn lichaam tegen de leuning, en duwt gewoon zijn kop tussen ons in. Ons lachen werkt als een lik-commando. Het liefst met lange halen, waardoor mijn bril al snel in mijn haren belandt. Triomfantelijk zakt zijn lijf in elkaar en vlijt hij zijn kop op mijn schoot, als Fred ergens anders gaat zitten. Ach, mannetje, het mag natuurlijk niet, maar het is zo lief! Ik noem het voorlopig gewoon "kleutergedrag". Dat geeft mij een excuus om niet te streng te zijn...
Doerak wringt zijn kop tussen onze gezichten om vervolgens met volle teugen te genieten van de stereo-opstelling. De man aan de ene zijde en de vrouw aan de andere. Wat wil je nog meer? Ja, misschien het kind aan je voeten, maar dat zou toch echt een beetje te gek worden. Alhoewel...... wat hem betreft vast niet.
Ook dit doet hij met overgave en dat maakt het heel aandoenlijk. Hij stapt de bank op, parkeert zijn lichaam tegen de leuning, en duwt gewoon zijn kop tussen ons in. Ons lachen werkt als een lik-commando. Het liefst met lange halen, waardoor mijn bril al snel in mijn haren belandt. Triomfantelijk zakt zijn lijf in elkaar en vlijt hij zijn kop op mijn schoot, als Fred ergens anders gaat zitten. Ach, mannetje, het mag natuurlijk niet, maar het is zo lief! Ik noem het voorlopig gewoon "kleutergedrag". Dat geeft mij een excuus om niet te streng te zijn...
donderdag 12 januari 2012
Horen, zien en zwijgen
Maar dan in een andere volgorde: zien staat voorop voor de Saarlooswolfhond. Daar waar bijna alle rassen als eerste zintuig hun neus gebruiken, zal de Saarloos primair zijn ogen gebruiken. Als ik door de wijk loop met Doerak en Sproet is het verschil het beste te zien. Sproetjes neus plakt bijna op de grond, terwijl Doerak zijn kop voortdurend in een halve cirkel van links naar rechts beweegt. Sproetje hobbelt van geurtje naar geurtje, blijft telkens even staan als het haar boeit. Legt haar eigen geur eroverheen (oh oh, macho hondje...). Doerak daarentegen heeft een gelijkmatige gang, kijkt om zich heen, neemt het in zijn geheugen op. Iedere beweging en elke verandering wordt geregistreerd. Soms leidt dat tot vluchtgedrag. Dan springt hij weg, om het vooral maar niet te zien. Gelukkig wordt die vluchtdrang weer wat minder. Nu staat hij vooral stil als hij ergens van schrikt. En met "stil" bedoel ik ook "stil". Geen beweging in te krijgen!
En als hij al zijn neus gebruikt, dan duurt het eindeloos lang voor hij klaar is. Man, man, man, wat een tempo. Ha, dat is het natuurlijk: het is een man! Al schrijvende dringt het tot me door: mannen zijn niet zo multitasking! Oh, maar dan kan hij er natuurlijk helemaal niets aan doen. En daarom zit hij er ook niet mee, lacht er zelfs om.......
En als hij al zijn neus gebruikt, dan duurt het eindeloos lang voor hij klaar is. Man, man, man, wat een tempo. Ha, dat is het natuurlijk: het is een man! Al schrijvende dringt het tot me door: mannen zijn niet zo multitasking! Oh, maar dan kan hij er natuurlijk helemaal niets aan doen. En daarom zit hij er ook niet mee, lacht er zelfs om.......
Ik doe het weer een keertje voor........ |
Huh, waar ben je nou? |
Haha, ik zie je! Buut Sproetje! |
maandag 9 januari 2012
Watermanieren
zaterdag 7 januari 2012
Een vredig strandtafereeltje
Een paar dagen rust, in verband met de teen, was een drama. De energie die Doerak normaal gesproken kwijt raakt in het bos hoopte zich op. En dat merk je in huis. Geestelijke inspanning kan ook uitputten, dus we waren om de beurt een paar keer per dag door de dorpsstraat gegaan. Op zich een goed teken dat het niet werkte; hij is niet meer zo angstig. Maar in huis leverde het niet op wat we hoopten. Dus, tegen het doktersadvies in toch maar laten uitrazen op het strand.
Kill and attack |
Tweede poging: ik leid je af met mijn Spaanse draf. |
Tattatatatata! Aanvalluh...... |
...... en uitwijkuh! |
vrijdag 6 januari 2012
Laat maar komen, die kou!
De winter is nog steeds niet begonnen, mijn nieuwe snowboots staan nog maagdelijk op het schoenenrek. Ik was er dit jaar vroeg bij en heb een paar gevonden waar je zowaar uit de zool spikes kan toveren. Leek me wel handig met een hond als Doerak. Ons huis staat op een bergje en als het gaat vriezen is het sowieso al een kunst om bij de deur te komen. Of andersom, veilig de straat te bereiken. Ik bespaar mezelf de uitdaging om dat met Doerak te proberen. Alhoewel het er wel grappig uit zal zien, denk ik zo.....
Wat mij betreft mag de vorst dus wel beginnen, ik ben de modder en nattigheid zat. Lekker weer een blauwe strakke lucht, frisse neus. Beide honden zijn er ook klaar voor. Hun vacht is dikker en er zit meer spek op hun lijf. Sproetje is te enthousiast geweest met het opbouwen van een extra laagje. Zij eet en snoept veel te veel. Het bekende effect van een sterilisatie..... Doerak is nog steeds pezig, maar hij is de afgelopen weken meer dan een kilo per week aangekomen. Hij weegt nu 31 kilo. Wanneer je hem stevig masseert, voel je de spieren onder je vingers rollen. En als hij zijn achterpoten strekt, liggend op de grond, is hij langer dan ik. En zeg nou niet dat dat meer over mijn lengte zegt dan de zijne. Ik heb er jaren over gedaan om dat te bereiken!
Wat mij betreft mag de vorst dus wel beginnen, ik ben de modder en nattigheid zat. Lekker weer een blauwe strakke lucht, frisse neus. Beide honden zijn er ook klaar voor. Hun vacht is dikker en er zit meer spek op hun lijf. Sproetje is te enthousiast geweest met het opbouwen van een extra laagje. Zij eet en snoept veel te veel. Het bekende effect van een sterilisatie..... Doerak is nog steeds pezig, maar hij is de afgelopen weken meer dan een kilo per week aangekomen. Hij weegt nu 31 kilo. Wanneer je hem stevig masseert, voel je de spieren onder je vingers rollen. En als hij zijn achterpoten strekt, liggend op de grond, is hij langer dan ik. En zeg nou niet dat dat meer over mijn lengte zegt dan de zijne. Ik heb er jaren over gedaan om dat te bereiken!
Doerak overweegt om ook op volleybal te gaan. Gaat me dat lukken, dat net? |
woensdag 4 januari 2012
Gelijk spel met de bench
Dat was even schrikken! Doerak wilde opstaan en uit de bench komen, maar viel pardoes om. Huh? Nog een keer proberen, en weer plat op zijn zij. De linkervoorpoot deed niet mee. Eenmaal in de gaten kreeg hij het voor elkaar om toch staande te blijven, met de poot in de lucht. Oef, wat is dat nu weer? Al hinkelend vond hij zijn weg naar Sproetje, vast ritueel. Nog meer hinkelen en even naar de tuin. En dan heel voorzichtig de poot weer een keertje proberen. Na het ontbijt dan maar gewoon een wandeling maken. En gelukkig, hij kon toch weer een kort sprintje achter een vogel maken. Maar eenmaal thuis was het duidelijk dat hij pijn had. Te lief, te rustig op zijn mand. Toen hij opstond en bijna weer omviel was het dan ook welletjes wat ons betreft. Dit moet even gezien worden door de dierenarts.
Geduldig liet hij zich onderzoeken, maar toen de arts op zijn middelvinger drukte piepte hij het uit. Niet goed, dik en rood. Omdat hij gisteren nog niets had, en in combinatie met het verhaal van de nieuwe bench, reconstrueerde de arts dat zijn teen waarschijnlijk klem had gezeten tussen de spijlen. Dat kan ook goed, helemaal onderaan de zijkant. Hij graaft graag op de bodem, is waarschijnlijk iets hoger tussen de spijlen geraakt en uit reactie gaan trekken. Voor de zekerheid is er een foto gemaakt, maar gelukkig is er niets gebroken. Tja, met rust zal het overgaan. Ik hoop dat hij er in ieder geval iets van heeft geleerd, maar voorlopig steekt hij zijn middelvinger naar me op.
Geduldig liet hij zich onderzoeken, maar toen de arts op zijn middelvinger drukte piepte hij het uit. Niet goed, dik en rood. Omdat hij gisteren nog niets had, en in combinatie met het verhaal van de nieuwe bench, reconstrueerde de arts dat zijn teen waarschijnlijk klem had gezeten tussen de spijlen. Dat kan ook goed, helemaal onderaan de zijkant. Hij graaft graag op de bodem, is waarschijnlijk iets hoger tussen de spijlen geraakt en uit reactie gaan trekken. Voor de zekerheid is er een foto gemaakt, maar gelukkig is er niets gebroken. Tja, met rust zal het overgaan. Ik hoop dat hij er in ieder geval iets van heeft geleerd, maar voorlopig steekt hij zijn middelvinger naar me op.
dinsdag 3 januari 2012
Een rustig uiteinde van het jaar, maar dan......
Vlak voor oudjaarsdag werd het weer rustig in huis. Hmmmmm, slapen.....beetje wandelen. Verder niets. Oudjaarsdag verliep even rustig, zelfs de nacht ging goed. Uit solidariteit met Doerak had ik geen vuurwerk gekocht (Sproet kent het al en kan het goed hebben). Dat lijkt een makkelijke opgave, maar heus, voor mij valt dat niet mee. Ik kan me maar een enkel jaar herinneren dat ik zonder vuurwerk was: het jaar van de ramp in Enschede. Afijn, het was mijn eigen idee, niet mokken dus. Muziekprogramma op de tv tetterde door het huis en met ons vieren hebben we spelletjes gespeeld tot we er letterlijk bij neervielen. Twister is en blijft leuk, zelfs Doerak kon rechtervoet op rood lang volhouden! Fred heeft absoluut verloren. Dat gaat ook niet met zo'n groot lijf, Fred!
Dominique en haar vriendin Cleo (al zo'n 14 jaar mijn reservedochter) vertrokken kort na middernacht (champagne achter de kiezen) naar de kroeg om de hoek. Tegen half drie werd het buiten rustig en durfden we naar bed te gaan. Nu gaat hij wel slapen, dachten we. Ik sliep al voordat mijn hoofd het kussen raakte. Om half acht schrok ik wakker. Waar zijn de meisjes? Gelukkig, op de gang trof ik Cleo die net thuis was. Do zat nog even bij Doerak, vertelde ze. Terug naar bed, lekker warm. Toen ik weer wat later beneden kwam, trof ik Do slapend aan op de bank. Doerak wel in de bench, maar die zag er wat vreemd uit. Uit Do kwam niet echt een zinnig woord, dus ik heb het maar even zo gelaten. Snel met de honden op pad, en eten geven. Beetje bij beetje kon ik de toedracht van de nacht achterhalen. Een kleed met honderden gaten. Eigenlijk geen kleed meer te noemen. De veer op tafel lag daar niet als versiering, maar kwam van de bench af. Spijlen verbogen, naast het deurtje. Deurtje niet meer met een dubbel slot dicht. Een spijl los. En zo scheef hadden wij de bench toch ook niet gezet? We wisten al dat Doerak uit een bench kon breken, maar de bench zelf breken? Ja, dat kan blijkbaar. Gelukkig dat Do zonder mokken beneden is gebleven. Eenmaal wakker vertelde ze hoe onrustig Doerak was toen zij thuis kwam. Arme hond, en wij maar lekker slapen........Het is maar goed dat honden bij de dag leven!
Dominique en haar vriendin Cleo (al zo'n 14 jaar mijn reservedochter) vertrokken kort na middernacht (champagne achter de kiezen) naar de kroeg om de hoek. Tegen half drie werd het buiten rustig en durfden we naar bed te gaan. Nu gaat hij wel slapen, dachten we. Ik sliep al voordat mijn hoofd het kussen raakte. Om half acht schrok ik wakker. Waar zijn de meisjes? Gelukkig, op de gang trof ik Cleo die net thuis was. Do zat nog even bij Doerak, vertelde ze. Terug naar bed, lekker warm. Toen ik weer wat later beneden kwam, trof ik Do slapend aan op de bank. Doerak wel in de bench, maar die zag er wat vreemd uit. Uit Do kwam niet echt een zinnig woord, dus ik heb het maar even zo gelaten. Snel met de honden op pad, en eten geven. Beetje bij beetje kon ik de toedracht van de nacht achterhalen. Een kleed met honderden gaten. Eigenlijk geen kleed meer te noemen. De veer op tafel lag daar niet als versiering, maar kwam van de bench af. Spijlen verbogen, naast het deurtje. Deurtje niet meer met een dubbel slot dicht. Een spijl los. En zo scheef hadden wij de bench toch ook niet gezet? We wisten al dat Doerak uit een bench kon breken, maar de bench zelf breken? Ja, dat kan blijkbaar. Gelukkig dat Do zonder mokken beneden is gebleven. Eenmaal wakker vertelde ze hoe onrustig Doerak was toen zij thuis kwam. Arme hond, en wij maar lekker slapen........Het is maar goed dat honden bij de dag leven!
Even de nieuwe behuizing proberen. Kan nu nog samen........ |
maandag 2 januari 2012
Twee kalkoenen en een kluif
Vakantie thuis is voor Doerak helemaal het einde. Niemand hoefde te werken of naar school, aandacht in overvloed dus. Het Kerstdiner leverde van alles op wat nog nooit geproefd was. We weten nu dat kalkoenlever voor Doerak niet hoeft. Appelschillen daarentegen kan je om vechten. Maar het lekkerste was wel de kluif die hij tijdens ons hoofdgerecht kreeg. Dat Sproetje met zijn exemplaar er vandoor ging, slepend over de grond omdat het te zwaar was voor haar bekkie, mocht de pret niet drukken. Ook het kleine kluifje van haar was heerlijk.
Op Tweede Kerstdag mocht Doerak mee naar Bella. Vol overgave (we hebben inmiddels bedacht dat Doerak alles doet vol overgave) begon hij met Bella te spelen in de tuin. Dat was even schrikken voor Bella. Die tanden is zij natuurlijk niet gewend en haar rennen was dan ook bedoeld om een schuilplek te vinden. Arme Bella; Doerak vond haar overal. Zelfs achter de rhododendrons (Bella zonder nachtjapon achter....). Gelukkig hield hij zich tijdens het diner rustig.
Beide dagen heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Veel mensen om hem heen, maar geen moment angstig. Of zelfs terughoudend. Hij overzag alles rustig en zocht een plek op bij mensen die hij het beste kent.
De dag na Kerst was er weer bezoek en begon de logeerpartij van ons neefje en nichtje bij ons. Nog steeds niets aan de hand. Sacha is al 14 en fysiek erg groot. Hij kan goed overwicht houden over Doerak. Maar Nina is pas 4. Dat moet je wel in de gaten houden. Doerak was echter lief en zachtjes. Even duwen met de neus, en daar bleef het dan wel bij. Lief gezicht, zo'n klein meisje met haar arm over zijn schouder. Ogen op gelijke hoogte........
En toen werd het woensdagochtend...... Een voor een kwam er een kind uit bed rollen, slaapdronken wandelend naar de koelkast. Als eerste Nina natuurlijk. FEEST voor Doerak, ze is er nog! Blij als een kind. En het kind? Bang als een Saarloos zou ik bijna zeggen. Was het niet een poot tegen haar buik, dan waren het wel de tanden langs haar handje. Haar gezichtje vertrok meerdere malen en alleen dankzij snelle troost bleven de waterlanders achterwege. Opluchting bij haar toen er puber na puber beneden kwam en Doerak's aandacht verdeeld werd over alle kinderen in huis. En een speelgoedje kopen in de winkel doet natuurlijk ook veel wonderen. Doerak heeft dat wilde ruim een dag volgehouden, alsof alle energie van de dagen ervoor er alsnog uit moest.
Op Tweede Kerstdag mocht Doerak mee naar Bella. Vol overgave (we hebben inmiddels bedacht dat Doerak alles doet vol overgave) begon hij met Bella te spelen in de tuin. Dat was even schrikken voor Bella. Die tanden is zij natuurlijk niet gewend en haar rennen was dan ook bedoeld om een schuilplek te vinden. Arme Bella; Doerak vond haar overal. Zelfs achter de rhododendrons (Bella zonder nachtjapon achter....). Gelukkig hield hij zich tijdens het diner rustig.
Beide dagen heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Veel mensen om hem heen, maar geen moment angstig. Of zelfs terughoudend. Hij overzag alles rustig en zocht een plek op bij mensen die hij het beste kent.
De dag na Kerst was er weer bezoek en begon de logeerpartij van ons neefje en nichtje bij ons. Nog steeds niets aan de hand. Sacha is al 14 en fysiek erg groot. Hij kan goed overwicht houden over Doerak. Maar Nina is pas 4. Dat moet je wel in de gaten houden. Doerak was echter lief en zachtjes. Even duwen met de neus, en daar bleef het dan wel bij. Lief gezicht, zo'n klein meisje met haar arm over zijn schouder. Ogen op gelijke hoogte........
En toen werd het woensdagochtend...... Een voor een kwam er een kind uit bed rollen, slaapdronken wandelend naar de koelkast. Als eerste Nina natuurlijk. FEEST voor Doerak, ze is er nog! Blij als een kind. En het kind? Bang als een Saarloos zou ik bijna zeggen. Was het niet een poot tegen haar buik, dan waren het wel de tanden langs haar handje. Haar gezichtje vertrok meerdere malen en alleen dankzij snelle troost bleven de waterlanders achterwege. Opluchting bij haar toen er puber na puber beneden kwam en Doerak's aandacht verdeeld werd over alle kinderen in huis. En een speelgoedje kopen in de winkel doet natuurlijk ook veel wonderen. Doerak heeft dat wilde ruim een dag volgehouden, alsof alle energie van de dagen ervoor er alsnog uit moest.
Ik heb die film al gezien, maar ik zal je wel beschermen hoor. |
Abonneren op:
Posts (Atom)