Dat was even schrikken! Doerak wilde opstaan en uit de bench komen, maar viel pardoes om. Huh? Nog een keer proberen, en weer plat op zijn zij. De linkervoorpoot deed niet mee. Eenmaal in de gaten kreeg hij het voor elkaar om toch staande te blijven, met de poot in de lucht. Oef, wat is dat nu weer? Al hinkelend vond hij zijn weg naar Sproetje, vast ritueel. Nog meer hinkelen en even naar de tuin. En dan heel voorzichtig de poot weer een keertje proberen. Na het ontbijt dan maar gewoon een wandeling maken. En gelukkig, hij kon toch weer een kort sprintje achter een vogel maken. Maar eenmaal thuis was het duidelijk dat hij pijn had. Te lief, te rustig op zijn mand. Toen hij opstond en bijna weer omviel was het dan ook welletjes wat ons betreft. Dit moet even gezien worden door de dierenarts.
Geduldig liet hij zich onderzoeken, maar toen de arts op zijn middelvinger drukte piepte hij het uit. Niet goed, dik en rood. Omdat hij gisteren nog niets had, en in combinatie met het verhaal van de nieuwe bench, reconstrueerde de arts dat zijn teen waarschijnlijk klem had gezeten tussen de spijlen. Dat kan ook goed, helemaal onderaan de zijkant. Hij graaft graag op de bodem, is waarschijnlijk iets hoger tussen de spijlen geraakt en uit reactie gaan trekken. Voor de zekerheid is er een foto gemaakt, maar gelukkig is er niets gebroken. Tja, met rust zal het overgaan. Ik hoop dat hij er in ieder geval iets van heeft geleerd, maar voorlopig steekt hij zijn middelvinger naar me op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten