Het moet ooit lukken!

Op sommige dagen bekruipt me het gevoel dat Doerak een dimensie in ons leven heeft gebracht die niet bereikt zou zijn zonder hem. Een dag als met Thorgal samen is daar een voorbeeld van. De interactie tussen twee Wolfhonden en hun houding naar andere honden. Rauw, maar uitnodigend. Het laagje humor dat ze over alles gieten kan voor menig mens een voorbeeld zijn. Er zit niets gekunstelds aan, ze zijn gewoon zoals ze zijn. En daar heb je het maar mee te doen.
Vanuit dat besef schiet ik bij tijd en wijle in de stress. Eerlijk is eerlijk. Dan kan me die dimensie gestolen worden en pieker ik me suf hoe we hem terug moeten laten komen na een wandeling. Er zit een stijgende lijn in, maar het gaat zó langzaam. We proberen van alles uit, volgen ons gevoel en proberen het ook rationeel te benaderen. Telkens wanneer we denken dat we de juiste methode te pakken hebben, resultaat boeken, dan draait er weer iets om waardoor we terug zijn bij af. Zo heeft het al geen zin meer om iemand naar het bos te laten komen om hem uit zijn film te halen. Diegene wordt gewoon figurant en hij houdt zelf de regie. Gebruik maken van andere honden en het samen spelen werkt niet meer. Koekjes, worsten of what so ever, werkt niet. De andere kant op gaan werkt niet. Gewoon vertrekken met auto of lopend werkt niet. De aandacht vasthouden tijdens de wandeling werkt niet. Superblij zijn als hij komt werkt niet. Gewoon een eenvoudige beloning werkt niet. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Zolang we het voor kunnen zijn, is er niets aan de hand. Dan heeft hij lekker gerend en kunnen we hem aanlijnen (wat eerder dan strikt noodzakelijk). Maar zodra hij het in zijn kop krijgt, uit eigenzinnigheid ons wel blijft volgen maar niet laat aanlijnen, dan is het einde zoek. Die eigenzinnigheid willen we beslist niet kwijt, dat was een van de dingen die ons juist aantrok. Het mag alleen niet allesbepalend zijn, en dat is het nu vaak wel tijdens het wandelen. De balans is eruit en mijn plezier om op pad te gaan wordt daardoor minder groot.
Ik kan me er nog steeds niet bij neerleggen dat dit nooit zal veranderen. Van sommige mensen horen we dat natuurlijk wel. Komt bij alle rassen voor. En dat geloof ik ook. Maar ik zie nog steeds veel te graag een toekomst met twee honden die ons gewoon volgen, letterlijk en figuurlijk. Met een harmonieuze verstandhouding, waarin er over en weer respect is en duidelijk is wat ieders rol is in de roedel. Doerak is nog lang niet volwassen en die harmonie kan er daarom nog niet zijn. Of misschien ben ik wel naief, en zullen al onze pogingen om niet zijn. De naam Klaas Wijnberg valt hier inmiddels vaker. We hebben hem en zijn Saarloos Wolf in oktober vorig jaar ontmoet op Ameland. Zijn methode spreekt ons aan, zijn tarieven wat minder. Maar misschien stappen we die drempel over....... Eerst maar eens zijn boek lezen.Ondertussen blijven we natuurlijk volop genieten van al het leuke en mooie dat Doerak ons wel brengt. Gelukkig te veel voor woorden!



Thorgal (links) en Doerak (tweede van rechts) met 2 andere honden op het strand

1 jaar oud!

Doerak werd afgelopen vrijdag 1 jaar. Wat een mannetje, bijna volwassen. Maar zijn streken nog lang niet afgeleerd. Hoeft ook niet, wisten we van tevoren. En elke dag blijft het genieten, ook al lijkt het op het blog niet altijd zo.

De buit is binnen, nu nog een veilig plekje zoeken..........

Met beide voeten op de vloer

Aan zijn kleding was te zien dat hij een goed leven had. Zijn jasje was weliswaar flink gedragen en ook zijn schoenen zagen er gebruikt uit, maar toch zag je dat hij een bepaalde mate van cachet had. Een beschaafde man, die -zonder dat hij daarvoor wat doet- een respectvolle houding afdwingt. De zachtheid in zijn ogen raakte me, en na enkele woorden gewisseld te hebben voelde ik dat hij verdriet had. "U heeft een mooie hond, Husky toch? Mijn hond vindt andere honden niet zo leuk. Nou ja, het is eigenlijk niet mijn hond. Hij hoort bij een dame, die er niet meer voor kan zorgen. Ik ben ook al 85 moet u weten..." De hond in kwestie was een ruwharige teckel, ook op leeftijd, dus mijn zorgen gingen meer uit naar het welzijn van de buikschuiver dan dat van Doerak. "Geeft niets, als uw hond een snauw geeft naar de mijne. Maar het is geen Husky, het is een Saarloos Wolfhond." Aan het gezicht van de man was te zien dat hij zijn geheugen als een ui afpelde om te komen bij de herinnering waarin de naam van dit ras lag. Het lukte hem niet, dus ik gaf een kleine uitleg. Ondertussen was Sproet druk doende om alles in het gareel te houden. Op iedere grom van de teckel naar Doerak sprong ze vooruit. Bonkie (de teckel had ook een naam) had waarschijnlijk uit ervaring geleerd dat er niet gesold moet worden met een volwassen teef die haar jong wil beschermen. "Uw hond is zo gek nog niet", zei ik, "want hij laat dat teefje van mij haar gang gaan. Dat ziet hij niet als bedreiging." "Oh werkelijk?" vroeg de man, blij verrast dat het niet aan zijn hondje lag. Hij vertelde dat hij samen met zijn vrouw meerdere teckels had gehad. Zijn laatste teckel was twee jaar geleden overleden. "Dat is erg moeilijk hoor, als je ze dan verliest." Ik hoefde alleen maar "ja" te zeggen, want ik wist dat de man dan genoeg zou weten.

In de stilte die volgde trok het leven van de man aan diens netvlies voorbij en wachtte ik geduldig af tot hij weer in het "nu" belandde. "Zo'n Husky is toch wel heel mooi. Gaat dat goed samen met uw andere hond?" Met een glimlach gaf ik aan dat een Wolfhond net iets dichter bij de natuur ligt, meer vanuit instinct handelt. Maar dat het misschien daarom juist goed samen gaat met andere honden. "Oh werkelijk? Wat bijzonder!" Mijn ergernis om Doerak die zich voor de zoveelste keer niet liet aanlijnen, verdween als sneeuw voor de zon. Waar maken we ons eigenlijk druk om, al die verplichtingen. Ik besloot ter plekke dat die verplichtingen genoeg tijd hadden opgeëist de laatste weken en vroeg de man of ik met hem kon meelopen. "Dan worden we een roedel en misschien krijg ik dan wel Doerak te pakken." In een traag tempo wandelden we verder, iedere oneffenheid op ons pad voorzichtig omzeilend. Alsof er een knop omgedraaid was, lieten de honden meer van zichzelf zien. In plaats van alleen maar te reageren op elkaar. Bonkie ver voor ons uit op het pad, neus strak op de grond, slingerend van links naar rechts. Sproet vlak achter mijn voeten, nauwlettend iedere beweging volgend, met name die van mijn handen. En Doerak in een wijde boog om ons heen rennend door de bossen. In de flanken. Ik denk aan het alfa gedrag van hengsten; nooit voorop lopend in een groep, maar juist de flanken in de gaten houdend. En ja hoor, ook Doerak komt telkens tussendoor de groep in, probeert wat te spelen met een andere hond. Ik was de man niet vergeten, lette nog steeds op dat hij niet zou struikelen. Maar toch schrok ik uit mijn gedachten op toen de man stilstond om de gang van Doerak te bewonderen. "Dit heb ik nooit eerder gezien! Hij lijkt wel te dansen." Zijn gezicht begon te stralen en een paar minuten lang bleef hij praten over alle verschillende honden die hij had gezien. En bij geen van hen had hij dit ooit gezien. Zonder dat hij er erg in had, was hij weer gaan lopen. Zijn pas leek opeens op die van een jonge god, maximaal 70 jaar oud. Go Doerak!, dacht ik. En met een blij, trots gevoel, de armen iets gespreid om een valpartij van de man op te kunnen vangen, vervolgden we onze weg. "Mijn vrouw is vier jaar geleden overleden. Kanker natuurlijk, wie niet." Het klonk bijna luchtig, maar ik realiseer me direct dat de woorden al vaak zijn uitgesproken. Aan de toon hoor je het verdriet niet, aan de lichaamshouding des te meer. "Dat is heel erg", zeg ik en ik vraag hem of hij nu alleen woont. Op zichzelf. Dankbaar grijpt hij de gelegenheid aan om over zijn vrienden te praten, en over zijn hond. Die eigenlijk niet van hem is. En als er al een zweempje pijn bleef hangen, veegde Doerak dat snel weg. Door even vlak bij hem te zijn. Alsof hij wist wat er gaande was, gooide hij met een grotesk gebaar zijn achterhand om en bleef op een gepaste afstand staan. "Het was me een waar genoegen om met u en uw honden te lopen!", zei de man, terwijl ik rustig Doerak aan de lijn deed. "Het genoegen was geheel aan mij", hoor ik mezelf antwoorden en we kijken elkaar even aan. Geen plichtmatige woorden, schiet er door mijn hoofd. De man is zichtbaar opgeknapt door de kennismaking met Doerak. En ik? Ik stap blij en monter mijn auto in, met een rugzak vol relativeringszin. Het is allemaal niet zo moeilijk, dat maken wij ervan! 

Ik weet het wel......

Ik begin het een beetje door te krijgen, hoe dat zit met die auto's. De auto van de baas is lekker laag. Daar kan ik met een klein sprongetje in. Van de vrouw is wat lastiger. Dat merkte ik vandaag, toen ik voor de zekerheid lekker hoog sprong. Niet dat ik daar een aanloop voor nodig had hoor. Ik sprong gewoon uit stand met vier poten tegelijk. Zit daar een of andere klep boven. Pfff, stoot mijn hoofd natuurlijk, maar beland gelukkig in de auto. Mooi dat ik niet meer ging zitten. Niet te vertrouwen die vrouw. En haar auto ook niet! Afijn, ik weet ook wel dat de auto mij ergens brengt waar ik het leuk vind. In plaats dat ze me dat gewoon eerder verteld hadden...... dan was het niet zo'n gedoe geweest. Die vrouw van mij had me al een paar dagen niet meegenomen. Beetje asociaal. Alsof een wandeling in de buurt leuk is ofzo. En ik hoorde haar heus wel vertellen aan de baas dat ze het bos even zat was. Terwijl ik eerder deze week echt binnen 3 uur aangelijnd was! Ze moet niet zo overdrijven en mij de schuld geven dat de baas naar het bos moet komen. Had ze maar niet iedereen, wildvreemd of bekend, moeten vragen om mij te pakken. Dan vraag je er toch om dat ik buiten bereik blijf?