Doerak
woensdag 21 december 2011
Met haviksogen
Stapje voor stapje durft Doerak weer meer. Het dorp is wat minder eng geworden en vreemde mensen in huis ook. Bekenden worden nog steeds bestormd, de een wat meer dan de ander. Dat is nog steeds oppassen geblazen. Nu niet meer om zijn tanden, maar wel om zijn gewicht. Hij springt hoog en heeft geen benul van de kracht die daar mee gepaard gaat.
In het bos voelt hij zich vrij en veilig. Zelfs na een bijzondere ontmoeting met een valkenier en zijn havik. De man had zijn vogel meegenomen om te jagen op konijnen. Kan..... beetje apart, maar kan.....Doerak zag ze als eerste. Hij gaf een enkele "Woeff" als commentaar om vervolgens te vluchten. Eenmaal aan de riem konden we de havik van dichtbij bekijken. Ze zijn best indrukwekkend, hun klauwen liegen er niet om. De havik vloog van zijn baas weg, om vlak voor ons op de rugleuning van een bankje neer te strijken. Ik weet nu wat ze bedoelen met "haviksogen". Brrr, die priemen! Ik besloot dat Doerak het beste voorbeeld had gegeven en zocht een veilig pad op om verder te wandelen. Sproet wordt door Fred wel eens "kleine cavia" genoemd. Stel dat die havik ook..........
vrijdag 16 december 2011
Duidelijk weg!
Job zal 4, misschien 5 jaar oud zijn geweest toen hij bij mij kwam logeren. Het zoontje van mijn beste vriendin had zich de eerste jaren van zijn leventje moeten concentreren op gezond worden. Het had hem allemaal niet meegezeten. Maar het was een vechtertje, stoer en dapper, met ogen zo groot als schoteltjes. Van huis uit was hij wel katten gewend, geen honden. Dat maakte hem onhandig, maar zeker niet bang. Tegen de tijd dat ik wilde koken, wilde Job liever tv kijken. Ik had toen ook een open keuken, maar het aanrecht was net om de hoek. Chica leefde nog, was dol op kinderen en wilde het liefste op hun schoot kruipen. Of ernaast op de bank liggen. Daar school geen gevaar in, maar een "vreemd" kind is daar natuurlijk niet altijd van gecharmeerd. Dus ik drukte Job op het hart duidelijk "weg" te zeggen als het hem te gortig zou worden. "Als je het zat bent, dan zeg je duidelijk WEG!, oké."
Verschillende geluiden drongen door tot in de keuken terwijl de piepers door mijn handen vlogen. Een tekenfilm, schelle onechte stemmetjes. Hondenpoten op de houten vloer. "Tikketik" daar gaat Sproetje. "Doeng doeng", Chica aan de wandel. Een schaterlach. Was dat om de film of om de honden? Ik bleef me concentreren op de geluiden om op die manier toch een beetje toezicht te houden. Totdat ik luid en duidelijk, zonder enige aarzeling, hoorde "DUIDELIJK WEG, DUIDELIJK WEG!" Ik schoot in de lach en haastte me naar de huiskamer. Wat nou het sein voor Chica was om af te druipen weet ik niet, maar een nieuw commando was geboren. Job's ogen werden, voor zover dat al mogelijk was, nog groter van verontwaardiging toen hij zag hoezeer ik moest lachen. Gelukkig werkte het aanstekelijk en zijn tengere armpjes knoopten zich om mijn nek toen ik hem oppakte. Job is inmiddels 11 en misschien herinnert hij zich dit niet meer. Ik zal het eens vragen. Voor mij is het een dierbare herinnering uit de gote doos geworden, die nu met Doerak in huis nieuw leven ingeblazen wordt. "Duidelijk weg!" kan wel eens het beste commando ooit worden.
Verschillende geluiden drongen door tot in de keuken terwijl de piepers door mijn handen vlogen. Een tekenfilm, schelle onechte stemmetjes. Hondenpoten op de houten vloer. "Tikketik" daar gaat Sproetje. "Doeng doeng", Chica aan de wandel. Een schaterlach. Was dat om de film of om de honden? Ik bleef me concentreren op de geluiden om op die manier toch een beetje toezicht te houden. Totdat ik luid en duidelijk, zonder enige aarzeling, hoorde "DUIDELIJK WEG, DUIDELIJK WEG!" Ik schoot in de lach en haastte me naar de huiskamer. Wat nou het sein voor Chica was om af te druipen weet ik niet, maar een nieuw commando was geboren. Job's ogen werden, voor zover dat al mogelijk was, nog groter van verontwaardiging toen hij zag hoezeer ik moest lachen. Gelukkig werkte het aanstekelijk en zijn tengere armpjes knoopten zich om mijn nek toen ik hem oppakte. Job is inmiddels 11 en misschien herinnert hij zich dit niet meer. Ik zal het eens vragen. Voor mij is het een dierbare herinnering uit de gote doos geworden, die nu met Doerak in huis nieuw leven ingeblazen wordt. "Duidelijk weg!" kan wel eens het beste commando ooit worden.
Chica, Chico en Sproetje. |
woensdag 14 december 2011
Stille nacht....
De kerstboom staat. Gezellig! Iets kleiner dan andere jaren, in verband met Doerak. De stal laten we maar achterwege. Jaren terug had ik op een kerstmarkt in Duitsland een vuurplaats met een keteltje erboven gekocht. Daar kon je dan een druppeltje van een of ander goedje in doen waardoor er damp vanaf kwam. Blij als een kind was ik. Sproetje ook! Het vuurplaatsje heeft precies een dag geleefd. Zo jammer.
Er zal ook dit jaar vast wel wat sneuvelen. Of er worden misschien mooi versierde drollen geproduceerd. Net zoals mijn Mechelse Herder Chica vroeger deed, met zilveren of rode sliertjes uit de boom. Best decoratief, zo door de wijk en in het bos.
Er zal ook dit jaar vast wel wat sneuvelen. Of er worden misschien mooi versierde drollen geproduceerd. Net zoals mijn Mechelse Herder Chica vroeger deed, met zilveren of rode sliertjes uit de boom. Best decoratief, zo door de wijk en in het bos.
Zie je mij lachen? Nou? |
vrijdag 9 december 2011
Het voordeel van een roedel
Sproetje's houding naar Doerak begint te veranderen. Van een heel tolerant hondje, dat liever uren onbereikbaar onder een stoel blijft liggen dan de confrontatie aangaan, naar een driftig van zich af bijtend Kooikertje. Zij is nooit bang geweest van hem, corrigeerde hem al wanneer hij te ver ging. Maar haar grenzen zijn duidelijk sneller bereikt dan een week geleden. Ik herinner me het commentaar van Klaas Wijnberg toen zijn hond Wolf Doerak terecht wees voor de te enthousiaste benadering van hem. Dat ging ook gepaard met gegrom en happen. Minder fel dan Sproet doet en het duurde ook minder lang, maar Sproet moet haar formaat wat compenseren. En Sproet is een teefje, die zijn altijd wat feller. Of misschien kan ze door haar onzekere inborst wat lastiger de juiste dosering vinden. Wie zal het zeggen? Puur gevoelsmatig laat ik het maar gebeuren. Ik grijp pas in als het te lang duurt en ik merk nu al dat het effect heeft. Sproet kan nu door het huis lopen zonder dat ze hem in haar nek heeft hangen. Probeert hij het toch, dan haalt ze uit en deinst hij terug. Ze eist haar positie op en dwingt volwassenheid bij hem af.
Ik doe het nog een keer voor.......... |
........ je snuffelt gewoon, dan weet je wie hier was. |
Ohhhh, makkie! |
donderdag 8 december 2011
ZE zijn overal
De straten zijn nat, maar Moedertje Natuur gooit daar nog een hagelbui overheen. De steentjes ketsen om mijn enkels en de wind giert door mijn haren. Ik trek mijn nek een beetje in, sluit mijn ogen zo ver mogelijk. Niet helemaal, want ik moet de omgeving goed in de gaten houden. ZE staan op de loer en kunnen elk moment toeslaan. Ik moet op mijn qui vive blijven, want als ik het niet doe........... Het zijn niet de minste monsters, moet je weten. Een trol is er niets bij! Ze kunnen uit een gebouw komen, of achter een boom vandaan. Ze kunnen zelfs getransformeerd zijn als mens! Le-vens-ge-vaar-lijk. Ik doe een poging om mijn gezelschap in veiligheid te brengen. Maar zij zijn te druk met akkefietjes. Ik durf geen geluid te maken om hun aandacht te trekken. Dat kan ZE ook wakker maken. Dan maar "ieder voor zich". Ik zoek mijn toevlucht tot....... Bommen en granaten! Er is niets waar ik kan schuilen. Ik gooi alles in de strijd, zet mijn volle gewicht en alle kracht die ik heb in mijn tuigje en begin te trekken. "Naar huis, naar huis" dreunt het in mijn hoofd en ik gebruik die cadans om sneller weg te komen. Mijn vrouwtje zet de lijn vast aan de halsband, maar ik laat me daar niet door afremmen. Het is ook voor haar bestwil. Domme, domme vrouw. De dorpsstraat is werkelijk niet zo veilig als het lijkt!
Wij zijn hier voor de inspectie. Zijn ZE ook hier? |
NEE, NEE! Code rood, code rood! |
woensdag 7 december 2011
Mag het iets meer zijn?
Vlak voor de grote verhuizing (juli 2011) |
Je moet doen waar je goed in bent (december 2011) |
Maar er gaat niets fout, integendeel. Zijn schofthoogte is nu 65 cm. In augustus, toen hij bij ons kwam, was hij net iets kleiner dan Sproetje, die een schofthoogte van 35 cm heeft. Ongeveer het dubbele dus in 4 maanden tijd. "Hoe groot wordt hij?" vragen ze ons vaak. Dat weten we niet, maar een gemiddelde Saarloos reu weegt rond de 40 kilo en heeft een schofthoogte tussen 65 en 75 cm. Misschien gaat Doerak daar een beetje overheen...we zullen het wel merken. Zolang hij maar gezond groeit!
augustus 2011 |
Zelfde graspol, november 2011 |
maandag 5 december 2011
Rozengeur en Doerakstreken
Soms lijkt het wel alsof alles met Doerak alleen maar leuk, grappig, schattig en lief is. Zo bedacht ik mij het afgelopen weekend. De leuke gebeurtenissen geven natuurlijk ook de meeste inspiratie, en blijven gelukkig ook het meeste hangen. Maar dat wil niet zeggen dat we niets te mopperen hebben op die apenkop.
Neem nou het fenomeen zindelijk worden. Doerak kan daar gewoon een loopje mee nemen! Het lijkt soms een machtsmiddel te zijn; als ik mijn zin niet krijg, dan plas ik toch gewoon. Of het fenomeen kijken en spelen met de tanden. Het gebit is niet meer zo scherp, gelukkig. Maar dat neemt niet weg dat het reuze irritant is. En pijn doet.
Maar als hij je dan aankijkt, met die "kan ik er wat aan doen" ogen, dan is het moeilijk lang boos te zijn. Hij komt het ook altijd goedmaken. Geeft een lik over je hand, en gaat aan je voeten liggen. Of hij zoekt een speeltje op, in de grote ketel. Neemt die dan mee naar zijn mand en wringt zichzelf in de meest kromme bochten ermee. Hilarisch gezicht als hij het speeltje ook weer opruimt en met grote precisie een ander zoekt! Tja, wat zal ik zeggen. Het is in ieder geval nooit saai.
Neem nou het fenomeen zindelijk worden. Doerak kan daar gewoon een loopje mee nemen! Het lijkt soms een machtsmiddel te zijn; als ik mijn zin niet krijg, dan plas ik toch gewoon. Of het fenomeen kijken en spelen met de tanden. Het gebit is niet meer zo scherp, gelukkig. Maar dat neemt niet weg dat het reuze irritant is. En pijn doet.
Maar als hij je dan aankijkt, met die "kan ik er wat aan doen" ogen, dan is het moeilijk lang boos te zijn. Hij komt het ook altijd goedmaken. Geeft een lik over je hand, en gaat aan je voeten liggen. Of hij zoekt een speeltje op, in de grote ketel. Neemt die dan mee naar zijn mand en wringt zichzelf in de meest kromme bochten ermee. Hilarisch gezicht als hij het speeltje ook weer opruimt en met grote precisie een ander zoekt! Tja, wat zal ik zeggen. Het is in ieder geval nooit saai.
"Superflos, beetje weinig touwtjes alleen..." |
"Wat nou?" |
"Kan ik er wat aan doen? Het lag hier gewoon hoor." |
donderdag 1 december 2011
Van het padje af
Je hoeft niet ver het bos in te gaan, om bij het beste pad van allemaal te komen. Bij de eerste kruising rechtdoor, T-sprong rechtsaf en direct weer linksaf. Het lijkt een pad als ieder ander, maar als je goed op Doerak let is niets minder waar. De begroeiing is aan weerszijden precies goed. Dun genoeg om in volle vaart doorheen te rennen en toch voldoende plekjes om je verdekt op te stellen. Wandelaars te bespieden voordat je ze even het etiket van prooi geeft. Het vraagt het betere voeten- en benenwerk om staande te blijven, als hij voorbij raast. Zijn spel wordt mijn spel en Sproetje tuimelt gelukkig op een zachte ondergrond.
Abonneren op:
Posts (Atom)