Stapje voor stapje durft Doerak weer meer. Het dorp is wat minder eng geworden en vreemde mensen in huis ook. Bekenden worden nog steeds bestormd, de een wat meer dan de ander. Dat is nog steeds oppassen geblazen. Nu niet meer om zijn tanden, maar wel om zijn gewicht. Hij springt hoog en heeft geen benul van de kracht die daar mee gepaard gaat.
In het bos voelt hij zich vrij en veilig. Zelfs na een bijzondere ontmoeting met een valkenier en zijn havik. De man had zijn vogel meegenomen om te jagen op konijnen. Kan..... beetje apart, maar kan.....Doerak zag ze als eerste. Hij gaf een enkele "Woeff" als commentaar om vervolgens te vluchten. Eenmaal aan de riem konden we de havik van dichtbij bekijken. Ze zijn best indrukwekkend, hun klauwen liegen er niet om. De havik vloog van zijn baas weg, om vlak voor ons op de rugleuning van een bankje neer te strijken. Ik weet nu wat ze bedoelen met "haviksogen". Brrr, die priemen! Ik besloot dat Doerak het beste voorbeeld had gegeven en zocht een veilig pad op om verder te wandelen. Sproet wordt door Fred wel eens "kleine cavia" genoemd. Stel dat die havik ook..........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten