Doerak

Doerak

woensdag 15 juni 2016

De hond van mijn dromen!

Klokslag 12 uur in de nacht van 14 op 15 juni. Doerak ligt tevreden achter me in de oude leren stoel te slapen. Zich niet bewust dat het zijn 5e verjaardag is. Vijf jaar al weer! Helemaal volwassen en uiteindelijk de hond waar ik jaren geleden van gedroomd heb. De grote evenwichtige wolf, die mij trouw en zacht overal volgt. Vol harmonie en een wijsheid waar ik toen alleen nog maar van kon dromen. Hij is onmiskenbaar de hond uit mijn dromen!

Ik herinner me alles, heb alleen voor de details soms het blog nodig. Om even op te zoeken hoe zwaar hij woog toen hij de leeftijd van zijn kinderen nu had. Voor de rest hoef ik mijn ogen alleen maar te sluiten en het schiet als een film voorbij. Ik zie Kat, de pleegmoeder van Doerak, met engelengeduld de puppen verzorgen. De eerste dag thuis, wat was Sproet blij! Het eerste jaar waarin ik gefoeterd en gevloekt heb, Waar was ik aan begonnen, dacht ik. En dan beetje bij beetje naar volwassenheid toe. Minder stout en wild. Minder kleerscheuren, blauwe plekken en schrammen. Minder zorgen om zijn explosieve groei. Meer geduld van mijn kant, meer compassie van zijn kant. We haalden diploma's op de hondenschool. Zelfs behendigheid. Haha, wie zegt dat een Saarloos dat niet kan? Hij werd de peacekeeper in het bos. Ieder akkefietje tussen honden werd door hem opgelost. Ik zag hem ook fel, zich werend tegen een aanvaller. Brrrrr, dat is geen mooi beeld. Het is gelukkig nooit uit de hand gelopen, ik denk dat menig aanvaller uiteindelijk slachtoffer zou worden. Maar Doerak is daar niet van. Hij wil niet vechten en doet het dan ook niet. De komst van Shiva en de geboorte van de pups. Het staat allemaal in mijn geheugen gegrift. Om nooit meer te verdwijnen.

En nu is hij vijf jaar oud. De hond van mijn dromen. De koning van het bos, wordt hij inmiddels genoemd door een paar mensen. Ik kan niet zeggen dat het me niets doet. Bedachtzaam neemt hij alle honden in zich op, drentelt even naar een weifelende pup en.blijft staan om de pup de kans te geven wat te ruiken aan hem. Als een lieve, zachte leider. Hij neemt zijn kans waar als ik even sta te babbelen met de eigenaar om een bange hond over zijn angst te helpen. Een enkele hond ontwijkt hij. Inmiddels vertrouw ik erop dat hij daar ongetwijfeld goed aan doet. Er zal wat in de lucht hangen. Het zou een mooie therapiehond zijn, ook voor mensen. Nog steeds komen gasten hier over hun angst voor honden heen. Gelukkig kan hij ook nog wild zijn. Spelen met Bas de Boef, zo vaak als maar kan. Of ontmoetingen met andere Saarloosjes, wat een feest. Van alles wat, maar bovenal zacht, lief en trouw. In balans. Evenwichtig. Mijn droomhond.














Ik denk dat ik er morgen maar een feestje van ga maken. Met taart en ballonnen. Dat heeft hij wel verdiend. En, al zeg ik het zelf, ik ook wel een beetje...........