Storm in the house

De lezers van het eerste uur weten misschien nog wel dat ik ooit droomde van een enorme Wolfhond met een rustige, evenwichtige uitstraling. Een machtige verschijning, die respect afdwingt, en waarvan een enkele blik in de ogen voldoende is om te weten dat die fysieke macht niet benut zal worden. Hij is tevreden, kent zijn kracht en weet dat andere honden hem als een alfa beschouwen. Hij hoeft niet van zich af te bijten. Zelfs grommen is niet nodig. Hij gaat gewoon even op vier poten staan. C'est tout.
Ik dacht toentertijd te dromen van Doerak als volwassen hond. Doerak was nog maar drie maanden oud en door zijn gedrag was de droom eigenlijk wel heel grappig. Letterlijk een droom, want hoe kan een stoute hond als hij ooit zo'n evenwichtige Saarloos worden? Toen ik kort daarna Storm, Doerak's opa ontmoette, was het snel een uitgemaakte zaak; ik had van Storm gedroomd. Maar...... als Doerak zijn kleinzoon is.......... zou het misschien kunnen dat hij daar op gaat lijken?
Afgelopen weekend konden we weer een vergelijk maken. Storm kwam op bezoek, samen met Kaatje en Rana. En hun baasjes uiteraard. Voor Sproetje was het handiger om elkaar eerst in het bos te treffen. "Het is precies Storm op die leeftijd", constateerde Christa al snel. En om eerlijk te zijn, zag ik nu -buiten het verschil in grootte en energie- ook niet veel verschillen. Ik blijf dus nog maar even verder dromen, en wel over Doerak, evenwichtige Saarlooswolfhond.

Held op sokken

Even de benen strekken, lekker veldje. Liepen gisteren toeristenhonden. Haha! Ik vind hier een gat in de omheining. Eens even kijken…… ja, warempel, ik kan erdoor. Nee maar, de runderlapjes lopen hier zomaar los. Voor het oprapen gewoon. Kan ik dit, kan ik dit? Zo hé, het is vlees, vlees en nog eens vlees. Welke neem ik? Zou de maat van de vlekken uitmaken? Nee, ik ga gewoon voor die kwabben onder hun buik. Kan ik ook makkelijk bij. Moet je wel even stilstaan. Kom op nou, niet weglopen. Bij mij is het leuk, echt waar. Goed zo, gewoon blijven staan nu. Wat doe je? Nee, niet met  je kop naar mij. Ik ga liever voor de achterkant. Wat nou, niet keren! Nee, zeker niet met z’n allen. Dames, toe nou…….. O-o-o-h-h, dat is niet de bedoeling. Ho nou, jullie  horen niet in een groep te jagen. Dat deed ik dan, weet je nog? Oh nee, ik ben helemaal alleen! Hoooooooo, niet gaan rennen! Waar komen ze opeens allemaal vandaan? Man, wat gaan ze hard! Ik bedenk me opeens dat ik thuis nog wat moet doen. Als de wiedeweerga, daar bij hun kijk ik wel even om. Niets aan de hand, nonchalant…….

Ameland impressie

Nita, mijn oudste zus, belde op mijn verjaardag. "Het lijkt wel herfst hier", zei ik. "Nou, dan heb je in ieder geval alvast een leuke herfstvakantie gehad!" En dat was ook zo; het weer zat dan misschien niet zo mee, de natuur was er niet minder mooi om. En we hebben dan ook genoten. De internetverbinding was niet ideaal. Ik moest de deur uit, naar de buren, om een goed bereik te hebben. Het blog is er dan ook een beetje bij ingeschoten. Maar dat ga ik nu weer goedmaken.

We hadden om te beginnen de prachtige natuur. Het Koaikershuus is zo'n beetje het laatste pand aan de oostzijde van het eiland. We hebben heerlijk gelopen met de honden. Dat wil zeggen..... vooral met Doerak. Sproetje had het na een weekje wel gezien. Zodra zij haar behoefte had gedaan, draaide ze zich om en stiefelde terug naar de boerderij. Met een parmantig drafje, zonder achterom te kijken en niet reagerend op ons roepen. Waarschijnlijk was zij de nattigheid en de bramenstruiken in haar vacht zat.

Uitzicht vanuit slaapkamerraam

Eenmaal per maand wordt er een demonstratie gegeven door de reddingsbrigade. Een span van 10 paarden trekt de reddingsboot door het dorp naar de zee. Om vervolgens door 8 paarden het water in gelanceerd te worden. Wat een spektakel! Aan iedere zijde worden 4 paarden gespannen, die rechtuit de boot in zee trekken. Op "commando" maken ze een bocht van de boot af, een pin laat los en de boot schiet vooruit. Het gaat niet altijd goed, zo weet een buurman ons later te vertellen. Het eiland is dan in diepe rouw. Het verlies van de paarden maakt grote indruk. Gelukkig ging het deze dag wel goed en konden wij, ondanks de slagregen, toch de machtige prestatie van mens en paard meemaken.

Er wordt natuurlijk ook wat gesport. Fred gaat met Dominique en Quiquina strandzeilen en ik ga met de meisjes paardrijden.

 En deze vrouw vonden we in de laatste week.........

..... in het gezelschap van deze mensen.......

Geen idee wie het zijn. Wil het ook niet weten ook!

Al met al een heerlijk vakantie!

't bennen Koaikers.......

In zijn gezicht zitten diepe groeven. De jaren hebben hun sporen achter gelaten, maar meer nog de wind en de regen.  Het is een doorgewinterde eilandman, van beroep “Gediplomeerd Kooiker”.  Bert, gekleed in kaki groene broek en vest, Staatsbosbeheer overhemd en op zijn hoofd een hoed die rechtstreeks uit de  “the wild west” lijkt te komen, weet iedereen met zijn donkere, rustige stem te boeien. Jong en oud hangt aan zijn lippen wanneer hij voor de rondleiding begint  vertelt over de eendenkooien in Nederland.  Zijn honden Tommie en Tessa wachten geduldig af. Dat wil zeggen ….. Tommie wacht en Tessa kroelt alvast met een klein meisje.

“En wie hebben we hier?”, vraagt Bert met een lach in zijn stem wanneer ik met Sproetje arriveer. Tommie is nog meer gecharmeerd van haar, kan zijn ogen niet van haar af houden. “Het oudhollandse model”, zo weet Bert te vertellen, terwijl hij controleert of ze oorbellen heeft. Hij heeft duidelijk een zwak voor Kooikerhonden, waardoor Sproetje nu eens op de eerste plaats komt. In plaats van wat we inmiddels gewend zijn geraakt: Doerak. Tommie keurt Doerak zelfs ronduit af.

Na een introductie waarin we o.a. leren dat Ameland ooit eigendom was van een Duitse prinses, Amelia, en door vererving in de Friese Oranje tak is beland. Amelia bouwde een eendenkooi op het eiland en diezelfde eendenkooi zouden wij gaan bezoeken.

Tessa, Tommie en Sproet

Doerak mocht mee, maar dan bij voorkeur aan het einde van de groep. Zodat Tommie niet te veel afgeleid werd. Er werden een paar kinderen uitgekozen die de grote eer kregen om met Tommie en Tessa te lopen. Of Sproetje ook misschien met een van de kinderen mee mocht? Laura kreeg de eer.

Tja, en hoe Doerak het vond? Nou… helemaal niets! Eerst wilde hij vooraan lopen, dan liever toch wat achteraan, ertussen, erboven…….. Van alles, behalve dan natuurlijk netjes in het gareel. Dus toen hij ook nog eens om het hoekje de eenden zag, was het hek van de dam.

Een demonstratie met de honden kon niet, daarvoor was het te druk. Maar de uitleg was desalniettemin super! En als je je ogen een beetje sluit, kan je je een voorstelling maken van hoe de hondjes de eenden in kooien lokken……….

Oerhollands.....

De wind giert om het huis. Alsof iemand met een dirigeerstokje de toon aangeeft, zwelt het aan tot grote hoogte. Adagio, allegro, adagio… De struiken om de tuin buigen diep door, tikken met hun toppen de grond aan. Vanuit het keukenraam kijk ik ertussen door naar de duinen. Zover als het oog reikt staat het helmgras gericht naar het oosten.  De paar bomen die ik in de verte zie ook. Ik grinnik in mezelf; het lijken wel Arabieren.

Een enkele haas trotseert het weer, oren in de wind op de achterpoten turend over het gras. Een buizerd hangt vlak voor het raam, ongetwijfeld een muis in zicht. De aalscholvers zullen wel ergens beschutting hebben gevonden, want ik zie of hoor ze nu niet. Een groep zwaluwen wel. Al kwetterend vanonder de dakpannen, heen en weer fladderend tussen huis en struikgewas. Het is zomer, maar als je om je heen kijkt lijkt het eerder herfst.

De eeuwenoude boerderij biedt ons veilig onderdak. Her en der klappert een deur, of kraakt een kozijn. We zijn er inmiddels gewend aan geraakt. Het weer zit ons dan wel niet mee, maar de locatie is geweldig. Ruim, knus en van alle gemakken voorzien. Sommige “gemakken” zullen voor de generatie onder ons wel wat lastiger zijn.  Zoals de centrifuge. Ik denk niet dat Do zal weten wat je daarmee kan doen. Ik herinner me het nog wel, van thuis. De was moest er als een spiraal ingelegd worden, anders klapte de trommel tegen de zijwanden.  Je kan zeggen wat je wil, maar mijn Miele krijgt de was niet zo droog als zo’n ouderwetse centrifuge! De houtkachel in de huiskamer hebben we nog niet geprobeerd. Het is ondanks het weer binnen lekker behaaglijk. Ik ga er maar vanuit dat de kachel uit blijft……

Nat is nat.......

Nog eventjes....

Het boek is uit. Tussen de bedrijven door dook ik een paar maal in de stof van Klaas Wijnberg, en eigenlijk was het in een vloek en een zucht gedaan. De benadering spreekt me aan, maar ik denk dat dat wel voor iedereen geldt. Het moet ook werken, en daar ben ik natuurlijk het meest benieuwd naar. Instinct en intuïtie zijn belangrijk; ik hoop dat we het niveau kunnen bereiken dat we nodig hebben met onze Doerak.
Ondertussen houdt Doerak de gemoederen in huis volop bezig. Zijn gedrag wordt over het algemeen rustiger. Hij kent zijn eigen krachten ook beter. Mijn schoonmoeder Fia, nog steeds herstellende van een nare operatie, wordt uiterst lief en zacht door hem benaderd. Verlangend kijkt hij naar haar op als ze niet direct aandacht geeft. Om vervolgens tegen haar benen aan te zitten en haar voeten en kuiten aan een inspectie met zijn tong blootstelt. Haar reactie is eigenlijk net zo aandoenlijk als zijn gebaar; niets van de angst zoals een half jaar geleden. Ze genieten gewoon van elkaar.
In het weekend hebben we de honden weer eens meegenomen naar een winkel en zijn uiteindelijk op een terras beland voor een hapje. Doerak heeft nog steeds veel bekijks, en een snelle boodschap duurt door het gebabbel al snel wat langer dan noodzakelijk is. Een goede oefening voor hem. Op het terras zoekt hij een plekje dicht bij onze voeten. Of beter gezegd: op onze voeten. Sproet niet, die gaat eerst eens kijken of er nog wat te halen valt bij de buren. Ditmaal stond er een handtasje en juist toen ik haar lijn wat inhaalde dacht ik een schop van de vrouw te zien. Naar Sproet. Ik dacht: ik zal me wel vergissen. Maar voor de zekerheid vroeg ik toch de vrouw of zij mij wilde waarschuwen wanneer ze last zou hebben van de hond. Waarop haar man antwoordde: hoeft niet, ik steek deze vork wel in zijn rug. Nou ja zeg! Wat heb je toch een rare mensen! Zuur en uitzichtloos, nog erger dan het type Tobber (en daar heb ik al zo'n moeite mee).
Afijn, nog een dagje werken, spullen inpakken en op vakantie. Ik heb nu wel enorm veel zin. We hebben hard moeten werken de laatste maanden (dat was wel te merken op het blog). De honden gaan mee en de reis gaat naar Ameland. Lekker uitwaaien, rijspullen mee, beetje zwemmen. Maar vooral oefenen met Doerak.



Ameland, november 2011