Wie is wie?

Ik dacht de puppen even uit te leggen wie ze zijn. Wat hun naam is, waar ze vandaan komen en hoeveel ik van ze houd. Net als met Doerak in 2011, 3,5 week oud, thuis bij Francis op kraamvisite.

10 juli 2011: "Ja, dat klopt! Jij bent Doerak!"

Maar dat liep allemaal wat anders. Komt vast niet, omdat ik er drie tegelijkertijd vast heb. Of, omdat ik zo moet lachen om ze. Of, dat zou vast niemand bedenken, omdat ze met hun drietjes het een beetje benauwd hebben op mijn schoot. En al helemaal niet, omdat ik ze het liefste opeet!

Bijschrift toevoegen

 

Dan maar zo, naar jullie toe, van links naar rechts: Arya, 2400 gram en nog steeds "haantje de voorste" en lief. In het midden Drogo, met zijn 3200 gram groter dan Doerak op die leeftijd en daarmee The Man! Voor de kijkers rechts Daenerys, 2800 gram en inmiddels de ontdekker van de clan. Wat een koppel!

Zal ik....? Durf ik....?

De puppen kunnen al sinds zondag zelf de werpkist uit. En dat hebben ze ook gedaan. Maar soms lijkt het alsof ze dat even vergeten zijn. Zit ik achter de hoge rand, dan bestormen ze me. Duikelen over elkaar heen, trekken met hun pootjes aan mijn mouwen en zetten de tanden in mijn haar. Ik red telkens nog net mijn bril, maar mijn haarband is minstens zo interessant!

Zit ik echter voor de lage rand, dan veranderen ze opeens in onzekere kleine hummeltjes. Oke, de camera voor mijn gezicht zal er geen positieve invloed op hebben, maar ze weten echt wel dat ik het ben. En dan moeten ze opeens heel veel overwinnen! Die koppies! Zeg nou zelf!

Iedere dag een feestje!

De tijd vliegt voorbij. We zijn alweer 3,5 week verder en iedere dag brengt weer wat nieuws. Ik betrap mezelf erop dat ik niet meer in weken wil tellen; het einde lijkt daardoor zo snel in zicht te komen. En we genieten nog veel te veel.

Bijvoorbeeld van de massages. Ik neem daar echt de tijd voor, minimaal een uur per pup. Ze vinden het heerlijk om op hun ruggetje op mijn schoot te liggen en mijn vingers strelend over hun koppie te voelen. Maar de vingers zijn ook interessant om even op te knabbelen! Tot ze zich eraan over geven en de ademhaling trager wordt. Zachtjes laat ik mijn handen over hun lijfjes gaan. In het begin reageren ze daar even op, met een kleine kreun of beweging. Maar na verloop van wat minuten zakken ze in een diepe slaap. Tot hun voorpootjes helemaal plat naar beneden liggen en het bolle buikje trots naar boven ligt. Ze worden dan zelfs niet wakker als ik ze terug leg bij Shiva. Zelfs Shiva wordt er rustig van! Het doet me denken aan Doerak als pup; wanneer hij van gekkigheid niet meer wist wat hij moest doen, hoefde ik mijn hand maar op zijn kop te leggen en hij werd weer rustig. Wie weet? Misschien gaat dat met de puppen straks ook zo?

We ontvangen inmiddels ook bezoek, en wat zijn we trots op Shiva! Vol vertrouwen en enorm trots laat ze haar puppen zien. En dat niet alleen, ze mogen ook opgepakt worden. Een enkele keer wordt het haar te druk, maar als ze dan van Fred  of van mij een geruststellend knikje krijgt is het ook weer goed. Ze geniet met volle teugen van het moederschap, alsof ze ervoor gemaakt is. Op gewacht heeft.

Gisteren hebben de puppen 2 grote stappen gemaakt. De werpkist is omgedraaid en ze kunnen er nu uit zichzelf uit. Uiteraard stond Arya vooraan, maar Daenerys ging als eerste! Drogo was natuurlijk een beetje mopperig, want de opening kwam niet het laatste stukje naar hem toe. Zo jammer! Buiten de kist lopen ze op zeil. Oef! Dat is wennen! Ze schakelen van hoog op de pootjes tot laag door de rug. Hangen soms met een pootje in lucht, alsof ze nadenken waar ze die nou kunnen neerzetten. Drogo blijft daar een beetje in hangen, zijn zusjes gaan meer op onderzoek.

En de tweede happening: vast voer! Wow! Vlees gemengd met puppenmelk! Drogo begreep niet zo goed waarom zijn zusjes het randje van het bord niet eerst verkenden. Super lekker randje! Maar al gauw zaten ze gezellig samen te eten.

Tja, 3,5 week oud al. Nog een paar dagen en dan mogen ze de tuin in. En dan zijn we ook op de helft, getsie! Maar ik weet het goed gemaakt: we gaan in dagen tellen. Dan lijkt het allemaal wat langer...... Verder houd ik mezelf niet zo vaak voor de gek hoor.

Voor 1 pupje zijn we nog op zoek naar een gouden mandje. We verwelkomen graag mensen thuis, op afspraak. Doerak en Shiva hebben een eigen mailadres: doerakenshiva@gmail.com. Vanuit de mail babbelen we verder.

Kleur bekennen.

(Fred schrijft nog maar eens...)

Ik had me er best wel op verheugd... pupjes met kleurbandjes. Het klonk ook zo schattig, pupje roze, pupje blauw, pupje turqoise (??!!).

Gedoe

                                                                                                                 

Maar als je er zo als wij maar drie hebt is dat eigenlijk niet echt nodig. Ze zijn zo verschillend. Soms moet ik nog wel even twee keer kijken maar dat is alleen maar als ze op een hoopje liggen. En daarbij, ze hebben namen gekregen immers.

Papa, je neus!!!

Arya is het kleintje en heeft een erg 'fijn' gezichtje. Echt een heel lief kopje. Ze is nog steeds met alles de eerste. Ik denk ook dat zij als eerste ­de bak uitkomt/kukelt/valt....(er liggen al kussens omheen voor een zachte landing).

Daenerys is de brutale van de drie: als een van ons zich bij de bak meldt is zij als eerste bij je. Ze wil ook altijd spelen: het maakt haar niet zo veel uit of het een hand, broer, zus, moeder is... ze gaat er voor.
Drogo is nog steeds ..... Drogo. Groot, breed, beetje lomp....u herkent wellicht zijn vader. Alles aan Drogo is fors, zijn kopje, zijn poten alles. Hij is op dit moment zelfs zwaarder dan zijn vader op die leeftijd.

Dus die kleuren... ik denk niet dat we er mee doorgaan. Toch hebben de pups al kleur bekend. Van mijn collega Soaad kregen de pups alle drie een etensbakje (daar gaan we morgen mee beginnen) met een voor velen welbekend logo.

Ondergetekende gaat het aan zijn hart maar de bakjes zijn van de puppen dus ze gaan mee.
Ook dat is kleur bekennen toch?

Doerak raakt overigens meer en meer betrokken. Werd hij in het begin nog wel eens weggestuurd door Shiva, nu wandelt hij op gezette tijden de kist in, maakt een pup schoon, ruimt een plasje op...Hij geniet er zichtbaar van en Shiva gaat niet eens meer kijken als hij dit doet. Hij gaat er nog net niet bij liggen.

Overigens... nog een update....ze hebben heuse tandjes inmiddels! En wat kan je zoal met die tandjes doen? Hier het overleg......

Overleg

En hier de uitvoering (Soaad gaf ook iedere pup een schaapje).

Ik zie, ik zie......

Sinds 2 dagen zijn de oogjes van alle puppen open. Dat niet alleen, zij kijken nu ook! Knikkebollend staren ze me aan als ik op mijn knieën voor de werpkist zit. Wanneer ik mijn stem gebruik, hun liefkozend toespreek, is de herkenning compleet. Van enthousiasme duikelen ze op hun snoet. Snelle Arya gaat in een beweging door naar buikligging en van daaruit kruipt zij naar voren. Daenerys neemt er even een pauze voor, maar doet dan hetzelfde. Drogo echter.......ach die Drogo. Hij krijgt de balans niet zo snel meer terug, moet eerst als een pias over zijn rug rollen en veel, heel veel, steunende en kreunende geluidjes maken. Al mopperend zoekt hij verder zijn weg. Soms belandt hij bij Shiva, soms in mijn hand. Gelukkig schrikken ze geen van allen meer van mijn schaterlach.

De voortbeweging in de werpkist gaat inmiddels ook op 4 pootjes Of 3, soms 2, het gaat om de oefening, toch? En we zijn niet zo kieskeurig hier in huis. Het zal niemand verbazen dat Arya de kunst van het lopen het beste beheerst. En we zullen niet benadrukken wie van de drie er een potje van maakt!
Verrassend genoeg is Daenerys degene die als eerste speelt. We dachten even dat zij onze handen zag als een tepel, even glad en warm. Maar toen zij vol overgave haar bekkie (gelukkig nog tandenloos) om de oorlel van haar moeder zette, vervolgens als een speer haar broer wist te bereiken om diens billen eens te testen, wisten we dat ze ons al in het ootje aan het nemen is.

Het gaat met sprongen vooruit. Van baby naar dreumes in een handomdraai. Nog even en ze gaan de wereld buiten de werpkist ontdekken........ Wat een avonturen staan er nog te wachten! Ik wil er niets meer van missen!

Dominique weer thuis en blij! 

Samen delen, samen zorgen

Volle maan

Vandaag zijn de pupjes 2 weken oud. Dat stelt nog helemaal niets voor, maar wat gebeurt er veel in zo'n korte tijd!

Het begon natuurlijk met een bevalling bij volle maan. Door de ongelukkige samenloop met mijn ziekenhuisopname is dat eigenlijk helemaal niet meer ter sprake gekomen. De voorspelling van Francis is natuurlijk wederom uitgekomen: als het even kan werpen de Saarlooswolfhonden bij volle maan. Niet de dag ervoor of de dag erna, ook al kunnen we met het blote oog het verschil niet zien. Maar echt tijdens de volle maan. Mooi, vind ik dat! Ik hoop en droom ervan dat dit gegeven zal bijdragen aan de toekomst van de pupjes. Vol geluk en gezondheid, in harmonie met de toekomstige roedel.
Vlak na de geboorte het verdriet dat zo groot was, dat het geluk even op de tweede plaats kwam. Voor heel even was daar geen ruimte voor. Afscheid van Sansa en dan bibberend en al, samen met de honden opkrabbelen. Eigenlijk gaf Shiva zelf ons daar de aftrap voor; zij ging in rust verder en wij volgden haar in 't kielzog. Dat is toch wel bijzonder bij dit ras.
En dan de dagelijkse "routine" oppakken. Haha, dat klinkt grappig, want nergens is natuurlijk in dit huis iets van routine te vinden! Niet meer proberen, zei ik tegen mezelf. Go with the flow! Dat lijkt wel te werken, want de honden zijn gelukkig, de puppen groeien als kool en wij genieten van ieder momentje dat we met hen beleven.
Na een paar dagen begonnen de puppen te reageren op onze aanrakingen. Een hand binnen bereik leverde al snel een tevreden puppenkoppie op. Een krabbel over het buikje en ze laten zien dat ze met hun achterpootjes al kunnen krabben. Een vlakke hand over de rug en de pup kronkelt van genot.
Van een dag of 10 begonnen ze te reageren op onze stemmen. Niet constant en niet altijd, maar het eerste bewijs dat het gehoor op gang kwam leverde het wel.
En vanaf dag 12 en dag 13 zijn de oogjes open. Ik kan de oogjes zien, mooi glimmend, maar het is nog een starende blik die ze werpen. Ze zien nog niet wat er voor hun ogen afspeelt. Ik denk dat de zintuigen ook nog niet synchroon lopen. Het schiet nog van reuk, naar tast, naar gehoor, naar zicht.
Binnen de 2 weken hebben alle pupjes hun geboortegewicht verdrievoudigd. Ayra, de kleinste, zelfs het meeste! En vanaf vandaag lijkt het erop dat de puppen ook daadwerkelijk wat zien. En nog meer dan voorheen reageren op onze stemmen.

Tja, het zijn maar 2 weken. Twee weken op een mensenleven. Helemaal niets! Waarom ben ik dan zo trots? Waarom voel ik me dan zo gelukkig? Tja, zeg jij het maar!

Bijna een andere kijk op de wereld

Heel voorzichtig beginnen zich de oogjes van Drogo en van Arya te openen. Het zijn fracties van secondes dat we een kleine glimp kunnen zien. Niet genoeg om wat van te zeggen en dat is omgekeerd ongetwijfeld ook zo. Het zal best veilig en rustig zijn, zonder te zien en zonder te horen.
Drogo en Daenerys blijven een sterk stijgende groeilijn vertonen. Arya blijft achter, ook in relatieve zin. We maken ons nog niet echt zorgen, want zij is rustig en tevreden. Maar leuk vind ik het niet. Ik houd meer van druk etende diertjes. Over een paar dagen, als ze 2 weken oud zijn, moeten ze voor het eerst ontwormd worden. Misschien is dat het wel, wie zal het zeggen.
Doerak is inmiddels regelmatig in de werpkist te vinden. Hij staat dan als een reus tussen de pupjes en geeft her en der een lik erover. Hij is supertrots en we verheugen ons er op dat hij later, als ze wat sterker zijn, met hen kan spelen.

Van boven naar beneden: Drogo, Arya en Daenerys

Arya

Daenerys

Drogo

Shiva, volledig in rust met haar pupjes

Een onsje meer of minder

Het blijft leuk: iedere morgen even in de weegschaal. Shiva vindt het inmiddels allemaal prima, haar vertrouwen is groot.
Arya blijft, zoals ik haar sinds een dagje of wat noem, het "pondje kontje". Zij is nog net geen kilo, scheelt 5 gram. Nou en! Ze groeit gewoon goed en ontwikkelt verder nog steeds als het haantje de voorste. Het spleetje waar haar oogjes achter zitten komt al duidelijk naar voren. En af en toe zien we de ogen rollen achter de huid. Sinds gisteren lijkt het dat haar oogleden wat bibberen. Alsof ze op het punt staat te knipperen. Zij zal vast als eerste haar ogen openen.

Arya

Daenerys gaat ruim over de kilo (1160 gram). Haar eetlust begint wat te groeien, evenals het enthousiasme om een tepel te vinden. Nog steeds niets in vergelijking met haar broer. Daenerys kan intens genieten van een hand dicht bij haar. Dan legt ze gelukzalig haar koppie erin en maakt lieve kleine geluidjes. Gisteren was er wat meer geluid in de werpkist en toen ik een sussend geluid maakte, leek het erop dat de puppen daarop reageerden. Met name Daenerys. Zelfs Shiva keek verrast!

Daenerys

Tja, en dan komen we bij de boef van het nest, bij Drogo. Man oh man, wat een portret. Hij weegt inmiddels 1325 gram en kan geen genoeg krijgen! Mopperend en steunend zoek hij zijn weg naar zijn mama, die geduldig afwacht. Haha, geen helpende hand, hij moet het zelf uitzoeken! Nu lukt hem dat wel, dus het resultaat is altijd naar wens. Als ik zachtjes met mijn vingers naast zijn koppie aan Shiva's borsten voel, dan schrik ik van de kracht die er vanuit gaat. Zijn hals is ook sterk en breed. Nou ja, het is natuurlijk een mini hondje, maar toch......

Drogo

Na de voeding en het wegen ligt alles weer heerlijk in rust.

Arya

Daenerys

Drogo

Wie is die man in bed?

Dat was een aparte nacht! Niet voor de puppen en honden, maar voor Fred en mij; voor het eerst sinds 2 weken sliepen we weer samen. Hahaha, als we door werk uit elkaar zijn worden we altijd onrustig, maar voor dit doel hebben we het zo van harte gedaan. Eigenlijk dachten we eergisteren al dat Fred zo langzamerhand weer naar boven kon, maar toen ik het vroeg aan hem keek hij erg beteuterd. En de opluchting en blijheid straalde van zijn gezicht toen ik opperde dat het helemaal niet hoeft. Ik vind dat je gewoon je gevoel moet volgen. Er zijn helemaal geen regeltjes voor, juist dat heb ik de afgelopen jaren van Doerak geleerd. Gewoon je gevoel volgen.
Dominique is gisteren weer thuis gekomen en heeft voor alle zekerheid, als een soort van tussenstap, beneden geslapen. Geen straf voor haar, want die kusjes midden in de nacht zijn stiekem wel welkom! We zien vanavond wel hoe onze pet staat, of we wel of niet beneden slapen.

De weegsessie is weer prima gegaan. Voedingen gaan ook goed. Alles gaat eigenlijk naar wens. Ook met mijn hand. Ik bedacht me gisteren dat mijn eerste week na de bevalling van Dominique ook obstakels had. Ik werd helaas geveld door de kraamvrouwenkoorts en kon dus maar deels genieten. Op een vreemde manier herhaalt de geschiedenis zich. En weet je wat nou zo leuk is daaraan? Vanaf week 2 heb ik toentertijd alleen maar genoten! Bijna 20 jaar lang inmiddels, en dat is nog dagelijks het geval. Onze puppengelukjes en wij gaan dezelfde toekomst tegemoet. Wis en waarachtig!

Daenerys

Arya

Drogo (moeilijk zonder tepel te treffen)

Verweekdag

Jawel hoor! 2 puppengelukjes hebben hun geboortegewicht verdubbeld voordat zij een week oud zijn. Zowel Arya als Drogo. Drogo gaat zelfs de eerste kilo voorbij! Daenerys blijft ietsje achter, maar niets zorgelijks. Zij is gewoon ietsje geduldiger. "Hardlopers zijn doodlopers", denkt zij misschien wel.
De rust is helemaal teruggekeerd in huis. Na een belabberde start is dat wel heel erg fijn. Shiva straalt de rust zelve uit. Zij is blij met alle aandacht die wij haar geven, dicht bij de werpkist. Met Fred had zij van meet af aan een speciale band, en die is door de bevalling alleen maar hechter geworden. Zij is een goede moeder, houdt haar puppen goed schoon en reageert "normaal" op de geluiden. Niet elke piep hoeft beantwoord te worden, soms negeert ze dat. Ze zal zelf het beste weten wat de puppen willen. We laten het allemaal aan haar over. Met mij is Shiva zachtjes. Ze is gisteren breeduit op mijn schoot gekropen toen ik naast de werpkist op de grond zat. En uiteindelijk aan de andere kant, mij tussen haar en de werpkist, naast mij gegleden. Alsof ze me wilde zeggen dat ik best de puppen mag aaien en knuffelen. Heerlijk!
Doerak mag ook in de buurt komen. Ze vindt het goed als hij over de rand van de bak stapt, maar dan houdt ze hem wel heel erg in de gaten. Ik zie hem telkens verlangend kijken om dichterbij te komen, te ruiken en te snuffelen. Hij vindt puppen zo lief! Maar Shiva wil niet dat hij zijn kop over de werpkist houdt. Met een kleine grom en zachte beet in de wang corrigeert ze hem. En hij accepteert dat direct.
Sproetje is een ander verhaal; die mag echt niet bij de puppen komen. Is ook logisch, Sproet is tenslotte de andere teef. De afgelopen dagen was ik erg bang dat er wat ging gebeuren, maar mijn vertrouwen begint weer een beetje terug te komen. Sproetje lijkt meer te begrijpen dan ik had verwacht en Shiva reageert voor een groot deel op mijn emotie hierin. Voel ik me niet gerust, dan is zij dat ook niet. En van het een komt het ander...... Doerak fungeert als bliksemafleider. Fijngevoelig als hij is, staat hij rustig op en wandelt er even langs. Klaar is Kees en klaar is Doerak!

Het groeit als kool!

Als er maar drie pupjes zijn, dan hoeft de moedermelk niet veel gedeeld te worden. En dat is te merken ook. Alle pupjes groeien als kool, als dit zo door gaat dan hebben ze ieder binnen 2 dagen het geboortegewicht verdubbeld!

Arya: bij geboorte 385 gram, vanmorgen 600 gram
Daenerys: bij geboorte 520 gram, vanmorgen 780 gram
Drogo: bij geboorte 530 gram, nu 810 gram.

Mensengeluk

De mallemolen in huis denderde wat langer door dan verwacht. Fred heeft dat de afgelopen dagen mooi onder woorden gebracht, zo zijn jullie allemaal op de hoogte. Als jullie eens wisten hoe trots ik ben op mijn man en dochter Dominique. Wat hebben die veel moeten doorstaan! En wat voelde ik me ellendig dat ik ze alleen moest laten.......
En Francis dan! Ik noem haar niet voor niets de oermoeder; in een paar dagen tijd meerdere malen in de trein gesprongen om bij te staan. Met als enige "beloning" samen kunnen zijn met Shiva en met de pasgeboren pupjes. Zij heeft niet veel meer nodig, maar toch......
Familie, vriendinnen, Saarloos-mensen in het land......alle hulp en medeleven waren zo welkom!
Onze dierenartsen, die niet alleen vakmanschap lieten zien, maar ook nog eens lieten blijken ons zo goed te kennen.
Zelfs de chirurg en zusters in het ziekenhuis leefden mee! Wanneer ik midden in de nacht met infuus en al naar de hal rolde om telefonisch bij de bevalling aanwezig te zijn, werd mij een kopje thee gebracht! Wat een warmte en begrip. Ik heb niet veel hoeven uit te leggen, ze wisten het gewoon.
Dank jullie allemaal wel! Als ik kon zou ik iedereen een knuffel brengen!
Ik voel me als een rijk mens, geboren voor het geluk!

Gisteren, nog voordat Sansa overleed, hebben we de puppen een naam gegeven. De keuze uit het vooraf opgestelde lijstje was unaniem..
Pupje 1: Arya. Klein en stoer, voor de duvel niet bang! Go Arya!
Pupje 2: Daenerys. Groot en machtig, rustig. Zij heeft geen haast om bij een tepel te komen, want zij weet al dat ze daar komt.
Pupje 3 weten we natuurlijk al: Sansa. Lief en levendig. Beetje frivool met haar witte neus en roze dopje. Helaas te zwak voor de grote wereld.
Pupje 4: Drogo. Indrukwekkend vanaf de eerste oogopslag. Machtig sterk, onverschrokken en uit op slechts een ding: eten!

Arya

Zorgenkind

Fred schrijft (voorlopig voor het laatst).

Gisteren heb ik geschreven over de geboorte van de 4 puppen. In die tekst heb ik heel weinig verteld over Pupje 3. Die was er immers ook het snelst van allemaal, maar skinny....
Fokker Francis wees ons in de nacht al op dat pupje 3 niet goed klonk op een van de filmpjes die ik haar stuurde. Ze zag er ook wat anders uit en woog net zoveel als Pupje 1 die bijna de helft van de maat van de andere 3 had. Ze had ook erg veel moeite om aan te leggen: ze was wel de meest fanatiek bewegende van allemaal! Zo kroop de hele kist door, meestal piepend maar altijd rochelend en met heel veel moeite ademend: haar hele middenrif trok bij iedere ademhaling samen.
En koud.... veel te koud.

 

 
De conclusie was dat ze misschien vocht in haar longen had en dat is best een ernstige. De weerstand van zulke kleine kruimeltjes is natuurlijk extreem laag en meestal leidt zoiets tot een longontsteking.
Gisteren kwam de DA even een housecall doen en ook Francis kwam de puppengelukjes bewonderen. De levensverwachting van pupje drie was niet hoog, maar we hebben gekozen om met antibiotica te proberen de longontsteking te lijf te gaan.

Ik heb deze nacht pal tegen de kist aan gelegen, met mijn gezicht vlak bij Shiva: Eigenlijk waren we beiden het meeste van de tijd met Pupje 3 bezig en veel minder met de andere 3. Bij de weging van vanmorgen bleek dat pupje 3 behoorlijk was gezakt en de andere 3 als een speer gingen.
Samen met Yvonne en Dominique hebben we besloten dan ook maar te gaan bijvoeren. We hebben zo'n klein flesje gemaakt en onder toeziend oog van Shiva geprobeerd wat melk naar binnen te krijgen. De zuigreflex was wel aanwezig maar o zo zwak. Dominique is daarom eigenlijk een soort van druppelen begonnen. Dit onder toezicht van Shiva. Dit mocht van haar! Elke keer als we Pupje3 in de kist legden werd ze van kop tot kont gestimuleerd: buikje gelikt, kopje schoongemaakt...
Het hielp eigenlijk niet. Pupje 3 werd zwakker en zwakker en ze lag alleen maar op haar zij te vechten om adem. Wij hebben de keus gemaakt: Zolang Shiva niet opgeeft doen wij dat ook niet. Duidelijk en resoluut. We hebben met onze handen geprobeerd die kou uit haar lijfje te krijgen maar dat lukte niet echt.

Om half twaalf, ik stond op het punt om Yvonne uit het ziekenhuis op te halen, stond DA Paul met het bord van de beschuit met muisjes voor de deur (en zijn stethoscoop). Ook hij was zeer te spreken over hoe Shiva er bij lag en over alle puppen, maar ook hij vond Pupje 3, daar had hij natuurlijk over gehoord, een grote zorg.

Hij opperde sonde-voeding: dat had de DA gisteren ook al tussen neus en lippen gezegd maar ik had begrepen dat dat zou betekenen dat de pup uit het nest gehaald zou worden.
Dat bleek helemaal niet nodig, dat kan je zelf! Paul gauw op de fiets terug naar de praktijk om melk te halen die hij kende en spullen voor sonde. Hij nam zoals altijd de tijd om uit te leggen wat er ging gebeuren:  Wij veerden op, als we eten bij haar naar binnen krijgen dan heeft de antibiotica een kans!
En toen weer de teleurstelling. Met de sonde lukte niet. Puppy 3 kon dus niet eten.
Voor mij was toen wel duidelijk dat ik hier niet mee door zou gaan, ook al wilde Shiva nog wel het gevecht aan. Met Paul afgesproken dat ik hem zou bellen als we er klaar voor waren want ik wilde dat Yvonne nog even kon genieten van het complete nest.

Om een uur of een was Yvonne thuis en werd natuurlijk  op hun eigen wijze door de honden welkom geheten....
Yvonne en ik zijn bij de bak gaan zitten en Yvonne smolt helemaal weg van de pracht. Uiteindelijk, na wat aarzeling heb ik haar Pupje 3 gegeven, eerst uit het zicht van Shiva, maar daarna in vol zicht. Wat was  dat een mooi gezicht.
Heel voorzicht ging Pupje 3 weer naar Shiva. Wat er precies gebeurde weten we niet: Of Shiva of de natuur heeft ingegrepen maar Pupje 3, Sansa, was opeens slap. Ze was er niet meer.
Heeft Shiva gewacht tot Yvonne er was? Heeft Sansa gewacht? Geen idee, maar het was goed, beter dan het scenario dat voor haar was uitgestippeld. Ik heb de hele weg naar het ziekenhuis, toen ik Yvonne ging ophalen, zitten janken in de auto, ik heb me 36 uur aan 1 stuk zorgen gemaakt om Yvonne en Pupje 3, voelde steeds een frons op mijn voorhoofd. En nu, ook terwijl ik dit schrijf is er rust. Bij mij, maar ook bij Shiva. Ze ligt voor het eerst echt ontspannen tussen de overgebleven 3 pupjes, ze slaapt soms zelfs even. Haar roedel is compleet en het zorgenkind is niet meer.

Het is goed zo.

Slaap zacht pupje 3, Sansa.