Verschillende geluiden drongen door tot in de keuken terwijl de piepers door mijn handen vlogen. Een tekenfilm, schelle onechte stemmetjes. Hondenpoten op de houten vloer. "Tikketik" daar gaat Sproetje. "Doeng doeng", Chica aan de wandel. Een schaterlach. Was dat om de film of om de honden? Ik bleef me concentreren op de geluiden om op die manier toch een beetje toezicht te houden. Totdat ik luid en duidelijk, zonder enige aarzeling, hoorde "DUIDELIJK WEG, DUIDELIJK WEG!" Ik schoot in de lach en haastte me naar de huiskamer. Wat nou het sein voor Chica was om af te druipen weet ik niet, maar een nieuw commando was geboren. Job's ogen werden, voor zover dat al mogelijk was, nog groter van verontwaardiging toen hij zag hoezeer ik moest lachen. Gelukkig werkte het aanstekelijk en zijn tengere armpjes knoopten zich om mijn nek toen ik hem oppakte. Job is inmiddels 11 en misschien herinnert hij zich dit niet meer. Ik zal het eens vragen. Voor mij is het een dierbare herinnering uit de gote doos geworden, die nu met Doerak in huis nieuw leven ingeblazen wordt. "Duidelijk weg!" kan wel eens het beste commando ooit worden.
Chica, Chico en Sproetje. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten