Horen, zien en zwijgen

Maar dan in een andere volgorde: zien staat voorop voor de Saarlooswolfhond. Daar waar bijna alle rassen als eerste zintuig hun neus gebruiken, zal de Saarloos primair zijn ogen gebruiken. Als ik door de wijk loop met Doerak en Sproet is het verschil het beste te zien. Sproetjes neus plakt bijna op de grond, terwijl Doerak zijn kop voortdurend in een halve cirkel van links naar rechts beweegt. Sproetje hobbelt van geurtje naar geurtje, blijft telkens even staan als het haar boeit. Legt haar eigen geur eroverheen (oh oh, macho hondje...). Doerak daarentegen heeft een gelijkmatige gang, kijkt om zich heen, neemt het in zijn geheugen op. Iedere beweging en elke verandering wordt geregistreerd. Soms leidt dat tot vluchtgedrag. Dan springt hij weg, om het vooral maar niet te zien. Gelukkig wordt die vluchtdrang weer wat minder. Nu staat hij vooral stil als hij ergens van schrikt. En met "stil" bedoel ik ook "stil". Geen beweging in te krijgen!
En als hij al zijn neus gebruikt, dan duurt het eindeloos lang voor hij klaar is. Man, man, man, wat een tempo. Ha, dat is het natuurlijk: het is een man! Al schrijvende dringt het tot me door: mannen zijn niet zo multitasking! Oh, maar dan kan hij er natuurlijk helemaal niets aan doen. En daarom zit hij er ook niet mee, lacht er zelfs om.......

Ik doe het weer een keertje voor........

Huh, waar ben je nou?



Haha, ik zie je! Buut Sproetje!