Schrijf je "sleurhut" met een "h" of een "k"?

Oeps, lelijke woorden. Maar zo voelde ik me wel zojuist in het bos. Doerak presteerde het om me galopperend aan de lijn uit balans te krijgen. Eerst met de knieen op de grond en daarna languit. Plat op de bek, zeg maar. En dan nog niet remmen hoor. Nee, hij galoppeerde nog even lekker door. Hij heeft geen enkele moeite met mijn gewicht, dus sleurde me gewoon voort. Over de blaadjes en het mos. Misschien zaten er wel drollen tussen, maar gelukkig heb ik dat niet gemerkt. Sproetje zat ook aan de lijn. Die snapte er natuurlijk helemaal niets van. Arm patatje. Ik ook niet, totdat we stil stonden. Of beter gezegd: totdat ik stil lag. Oef, wat was ik boos. De aanleiding was een andere hond, waarmee Doerak heel graag wilde spelen. HEEL erg graag! Hij is de afgelopen dagen moeilijk terug te halen na zo'n speelpartij. Ik had dat voor willen zijn, ben een beetje druk met werk, en daarom zat hij vast. En de lijn zit altijd diagonaal over mijn lichaam. Tja, niet handig. Maar in mijn armen heb ik niet voldoende kracht ........
Eenmaal in stilstand heb ik hem de halti omgedaan. Die gebruik ik tot nu toe alleen als ik in de wijk loop. En dan nog pas als ik merk dat hij te hard gaat trekken. Terugwandelend naar de auto schoot het liedje "Papa, ik lijk steeds meer op jou" door mijn hoofd. Mijn vader, 80 jaar oud, werd vorig jaar door zijn hond Bella op vergelijkbare wijze uit balans gerukt. Ongelukkigerwijs was dat op het asfalt en viel hij vol op zijn gezicht. Zijn aangezicht was op verschillende plaatsen gebroken, beide kaken dwars door midden en een breuk in zijn schedel. Hij was er vreselijk aan toe. Om nog maar niet te praten over hoe hij eruit zag. Zo zielig! Ik stond naast zijn bed, op de eerste hulp van het ziekenhuis en zal nooit zijn antwoord op de vraag van de dokter vergeten. "En wat vind je nu van je hond?" Papa zei rochelend (keel door de breuken bijna dicht): "Ach dokter...", ja iedere dokter heet voor hem gewoon "dokter". "Ach dokter, Bella is enorm geschrokken hoor". Een kleine pauze volgde, en toen kwam "maar niet zo erg als ik!".
Ik heb duidelijk nog niet de wijsheid van mijn vader en mijn gevoel voor humor liet me even in de steek. Ik voel me nog steeds verontwaardigd. De boosheid was al weg voordat ik mijn auto bereikte. En als ik nu naast me op de grond kijk ligt daar een onschuldige, slapende Saarloos. Trouw en rustig aan mijn voeten, zoals het hoort. Hij moet nog veel leren, dat wel. Ik weet wel dat ik voorlopig alleen nog maar met halti door de wijk ga, want ik wil echt niet mijn vader achterna.......