We leven nog!

"Het eerste jaar is moeilijk", zo werd ons verteld toen we onze interesse voor een Saarlooswolfhond kenbaar maakten. In de loop van het eerste jaar werd dit herhaald door de mensen die we ontmoetten. En ja, het is waar, zo kan ik je inmiddels vertellen. Een Saarlooswolfhond is onder de streep gewoon een hond, maar toch luistert het allemaal net iets anders dan de rassen die ik tot nog toe meegemaakt heb. Ik heb al eerder de termen "intens" en "vol overgave" gebruikt en sta daar nog steeds achter. Doerak beleeft de wereld net iets intenser, ziet, ruikt en hoort net iets meer dan een ander. Wanneer hij blij is lijkt het wel alsof elke vezel in zijn lijf meedoet en angst druipt niet alleen van zijn staart af. Het bijzondere is dat dit alles een wisselwerking heeft op "zijn" mensen. Hij kan mijn zorgen of ergernis met zijn glimlach laten smelten tot er niets van overblijft. Maar andersom kunnen zijn streken mijn gemoedsrust op hol jagen.
De eigenschappen die we in Doerak zagen toen hij nog maar een paar weken oud was, zijn verder ontwikkeld. Zo zien we nog steeds een extraverte Saarloos, die vreemden tegemoet komt zolang hij maar de tijd ervoor krijgt. Hij pronkt graag met zichzelf en is nieuwsgierig naar mensen. Kinderen zijn favoriet en worden eigenlijk direct benaderd. Niet altijd handig, want zijn formaat liegt er niet om.
Als pup nam hij alles, maar dan ook alles in zijn mond. Tussen zijn tanden, wat menigmaal een run op de verbanddoos veroorzaakte. Ook dat is niet echt veranderd, alhoewel de verbanddoos niet meer nodig is. Daarvoor in de plaats zijn onze armen, benen en billen voorzien van blauwe plekken. Een veter in een schoen, een draadje aan een kledingstuk of zelfs een klein torntje aan de bank wordt door hem opgemerkt en heeft dezelfde werking als een rode lap. Met uiterste precisie zet hij het klem tussen zijn tanden en begint te trekken.
Wanneer hij tevreden aan onze voeten ligt en een hand binnen bereik is, kan hij nog steeds zachtjes sabbelen aan een vinger. Zijn ogen worden spleetjes, alsof hij de smaak verifieert en veilig opbergt in  zijn geheugen.
Spelen met Sproet doet hij nog hetzelfde als vorig jaar, zag ik toen ik eerder deze week een filmpje terugkeek. Als hij nu nog eens rekening kan gaan houden met zijn maat en kracht.........
Zijn geboortegewicht is inmiddels ver-tachtigvoudigd (is dat een woord?), zo ongeveer. Hij weegt nu richting de 40 kilo. Schofthoogte is ongeveer 70 cm, misschien iets hoger. Zijn gang is die van een wolf; ietwat doorgezakte schouders, nek gestrekt en lichtvoetig.
Gisteren merkten we voor het eerst dat hij de beschermende rol van Sproet over begint te nemen. Het weer was prachtig en we besloten even naar het hondenstrand te gaan. Doerak kon zijn geluk niet op met zo veel speelkameraadjes. Pitbulls, Ierse Setters, Labradors, Herdershonden, Bul Mastiffs en alle andere, wat grotere rassen, werden vrienden voor het leven. Sproet keutelde wat om ons heen met de kleinere honden. Een soort uit de kluiten gewassen Teckel kon geen genoeg van haar krijgen en na tien rondjes om ons heen, Teckel aan haar kont, was zij het zat. Ze draaide zich om en gaf een grom. Ik hield het alleen vanuit een ooghoek in de gaten, want Doerak was de meest geweldige capriolen aan het uithalen met een labrador van 10 maanden oud. Het geluid werd echter direct door hem herkend en zonder aarzeling sprong hij terug naar ons. Of beter gezegd tussen Sproet en de Teckel. Geen geluid, geen tanden. Gewoon ertussen staan was voldoende, de belager droop af. Een kleine lik over Sproet's neus en weg was hij weer. Fred en ik keken elkaar verbaasd aan; zagen we dit nou goed? Het gaat allemaal zo snel, binnen een zucht en een vloek is het weer voorbij. Maar aan onze waarneming mankeerde niets. Ik meende zelfs een tevreden glimlach op Sproet's koppie te zien.