Old habits die hard

Wie zegt dat een witte Pasen niet kan? Op de noordpool weten ze niet beter.... Als het zonnetje er maar bij schijnt is het allemaal best te doen. Dat merkten we gisteren weer, op Broekpolder. Strak blauwe lucht, goed gezelschap en genieten maar!
Thorgal stond ons al op te wachten. Uiteraard gingen de remmen direct los, toen hij Doerak zag. En ook Sproetje wordt warm onthaald. We wandelen door de prachtige natuur, en net als ik denk "hoe is het mogelijk, zo midden in de stad..." verwoord Ineke die gedachte. Een bruin rund wandelt sloom door de moerassige grond naar het pad. Sproet blijft nieuwsgierig staan en ik sluit me even bij haar aan. Beide wolfhonden lopen nonchalant verder. Pompidom.... De schapen laten zich niet zien. Beter, maar wel jammer.
Met een licht nostalgisch gevoel geniet ik van Thorgal en Doerak spelend met een stok. Als pup kon hij daar al van genieten.



 

Doerak (midden) met broer en zus, vier maanden oud.

 

We lopen over boslanen met koninklijke allure, ruiterpaden, tientallen bruggetjes en zompige moerasvelden. Het stralende weer heeft meer mensen naar het gebied getrokken, doorgaans met hond. In een enkel geval worden de vreemde honden aangelijnd bij de aanblik van Thorgal en Doerak. Maar als ik een mevrouw met een bruine Lab vertel hoe graag Doerak met dat ras speelt, gooit ze haar hond meteen los.

Al wandelend blijf ik oefenen met Doerak. Hij doet het inmiddels zo enorm goed dat ik besluit nu eens de lat erg hoog te leggen. Ik hou mijn pas in en laat de afstand met de anderen wat groter worden om vervolgens Doerak te roepen. Hij kijkt me vertwijfeld aan en heeft veel tijd nodig om een beslissing te nemen. Hij krijgt van mij de tijd die hij nodig heeft, en jawel hoor! Ik voel me zo trots als een pauw!
Thorgal's kleine bazen wachten ons op met een prachtig gedekte Paastafel. Sproet ervaart dat niet iedere hond het jofel vindt als het voer wordt gecontroleerd. Tja patatje, c'est la vie! We doen ons tegoed aan al het lekkers, ondertussen de kleine bazen echte tafelmanieren lerend. Dat ze dat niet kennen, daar in Rotterdam! Ze delen de inhoud van hun volle mond met niemand en als er een boertje wordt gelaten wordt er "sorry" gezegd. Ze kennen de duim naar het voorhoofd brengen niet eens! En er worden dus ook geen meppen uitgedeeld........Nou ja zeg, ik moet ze ook alles leren. Het wordt tijd voor een logeerpartij op de Veluwe, misschien is het nog niet te laat.