Lente!

Diep in gedachten verzonken slenter ik door het bos. De zonnestralen worden tegen gehouden door een dikke, witte wolkenlucht. Een dichte sluier minuscuul kleine druppeltjes regenwater klettert op mijn zonneklep. De buitjes zijn de moeite niet waard, maar het gebrek aan zon maakt de temperatuur te laag om echt te genieten. Aan de andere kant onthult die regen wel de belofte aan de lente die de laatste week toch echt zichtbaar wordt. De kleine knoppen aan de bomen, waar ik zo bang voor was dat ze de vorst niet zouden overleven, komen voorzichtig uit. Het gaat blaadje voor blaadje, alsof ze elkaar waarschuwen voor onheil. Forsythia's en tulpenbomen krijgen al kleur en verspreiden hun geur. Niet zo uitbundig als ik zou willen, maar toch...... De dikke winterjassen kunnen in ieder geval de kast in en zonnekleppen worden in alle kleuren en maten klaar gelegd. Het is lente!
Nu ontstaan er in dit seizoen allerlei neveneffecten, je kent ze vast wel. Heel Nederland graaft diep in schuur of garage naar de hogedrukspuit, bladblazers en -stofzuigers en sproeigerei. We blazen het blad de ene kant op en de natuur brengt het weer gewoon thuis. Wederom te ijverig geweest, ik niet minder dan de rest. Of zo'n ander effect: wat trek ik aan? Winterkleding kan niet, maar de zomerkleding is nog te koud. En onthult bovendien te veel van het restant wintervet, althans, bij mij. Om maar niet te spreken van de faalangst om bepaalde kledingstukken te proberen; stel dat ik het niet meer pas.... Herkenbaar?
Of ken je deze: blij strijk je neer op een van de eerste terrasjes. Wijntje erbij, sigaretje... en dan begin je te zoeken naar de terrasheater en verlang je naar je bontlaarsjes. Echt lastig hoor! En kuddes trappen er telkens weer in, ook ik.
Hondenbezitters kennen als geen ander het neveneffect in huis: de dagelijkse stofzuigeracties tegen de opmars van rondslingerende haren. Ik denk echt dat er dit jaar geen einde aan komt, geloof me. Zo voorzichtig als de natuur een volgend seizoen ingaat, zo voorzichtig lijken de honden hun vacht te verliezen. Kijk, ze moeten het kwijt, dat begrijp ik nog wel. Maar kan dat dan niet binnen een weekje gedaan zijn? Of zo?
Resoluut schud ik de gedachten van me af en sla letterlijk en figuurlijk een ander pad in. Ik hoor vogels boven mijn hoofd kwetteren en probeer te ontdekken waar ze zijn. Mijn ogen speuren de omgeving af, zonder een fladderend wezentje te vinden. Daarvoor in de plaats zie ik het voorzichtige groen op de loofbomen. Struikgewas dat wat dichter wordt, en constateer verrast dat de paden schoner lijken te zijn. Her en der tref ik de eerste beginselen van zwijnennesten aan en Doerak kan weer blij achter eekhoorntjes aanrennen. Ja, dit is toch allemaal wel heel erg mooi en het grote voordeel van zo'n trage start van het seizoen is dat het lekker lang duurt!