Peacekeeper

Doerak nadert de leeftijd van twee jaar, een mooie gelegenheid om de balans op te maken.
Van een pondje, schoon aan de haak bij geboorte, weegt hij inmiddels 40 kg. Zijn gewicht is redelijk stabiel, alhoewel hij een paar maanden terug wat te dik was. Een domme fout van ons: minder beweging met dezelfde hoeveelheid voeding. Dat is nu weer in balans, en de groei komt dan ook met name tot uiting in zijn borstvolume. Van een slungelige, knokige puber naar een bijna fysiek volwassen reu. Zijn poten passen wat beter bij zijn lijf; sterk en gespierd. Hij staat stevig en vierkant, nog even extravert en zelfverzekerd. Zijn kraag en staart zijn voller geworden. De pluizige vacht bovenop zijn kont is minder geworden, maar niet weggegaan. Ik heb geen idee of dat nog gaat gebeuren. Schofthoogte is inmiddels 71 cm. De lengte van zijn rug verbaast mij nog steeds: van nek tot kont 83 cm. (Opmeten blijft moeilijk, dus hang me er niet aan op.)
In zijn gedrag ontwikkelt hij zich de laatste maanden enorm hard. Hij blijft natuurlijk zijn naam eer aandoen. Even stout en ondeugend, altijd in voor een lolletje. Gebeurt er niets om hem heen, dan laat hij het wel gebeuren. Nog steeds even blij met zijn publiek, kijk mij eens grappig zijn.

 

Hij vindt overal vrienden. Of ze nou aangelijnd zijn of niet, brommerig of angstig, het maakt hem allemaal niets uit. Puppen vindt hij prachtig en benadert hij voorzichtig. Van bruine Labradors krijgt hij een beetje de kolder in zijn kop. Die spelen lekker hard en wild en daar is hij niet vies van. Soortgenoten zijn natuurlijk helemaal het einde en grappig genoeg zien we alleen daar zijn houding als reu. Zijn halfzusje Sara is de enige teef die met zijn ogen op haar positie wordt gewezen.

Dominantie vindt hij maar een gedoe. Hij snapt de boodschap, maar zijn eerste reactie is te proberen er een draai aan te geven. Even afwenden en langs een andere kant de dominante hond nogmaals benaderen. Lukt dat wederom niet, dan draait hij zich resoluut af en komt niet meer terug op dat besluit. Hij wil het niet en hij doet het dan ook niet, iedere poging van de belager negerend. Geen gevecht dus, tot op heden. Sterker nog, Doerak heeft ook liever niet dat er onvrede is tussen honden. We hebben hem nu een paar keer zien optreden als peacekeeper. Hij voelt feilloos aan wanneer een hond te ver gaat en stapt daar rustig tussenin, staart gestrekt. Met een nek als een elastiekje draait hij heen en weer om zijn keuze te maken voor de meest beïnvloedbare van de twee. In een vloeiende beweging krijgt die hond een lik over de neus, gaat zijn staart in een krul en kwispelend omhoog en zakt hij door de voorpoten als startsein voor een betere tijdsbesteding: spelen! Prachtig om te zien!

Niet helemaal de geschetste setting, maar wel dezelfde blik en houding

Zijn eigenzinnigheid blijft bestaan. Hij wil geen kunstjes doen, niet slaafs gehoorzamen. Het moet hem wat opleveren, en dan bedoel ik niet een beloning als een stukje worst. Hij ziet nu meer verbanden en dat levert resultaten op. Zo weet hij inmiddels dat wanneer hij kalm vanuit stand op zijn achterpoten gaat staan, hij met zijn voorpoten op mijn schouders uitkomt zonder dat ik omval. Dat levert een glimlach en een kus op die hij voldaan beantwoordt! Zelfs het aanlijnen na een wandeling is verbeterd. Beetje bij beetje beginnen onze pogingen vruchten af te werpen. Geduld, rust en eenvoud lijken de succesfactoren te zijn. Bereikbare doelen (niet vanaf 20 meter afstand hem roepen), alleen het woordje "kom" gebruiken ("hier" klinkt al gauw te vrolijk, wat bij hem baldadigheid uitlokt, zeker als de "r" lekker lang rolt) en de vraag maar een keer stellen. Hij heeft het heus wel gehoord, moet er gewoon even over nadenken. Herhaling levert alleen maar vertwijfeling op, zal ik wel/zal ik niet.......... En vanuit die twijfel lijkt hij ontvankelijker te zijn voor afleidingen. Die er natuurlijk altijd zijn........
Afijn, een observatieverhaal dat nog geen einde kent. We gaan ongetwijfeld nog genoeg verrassingen krijgen. En op meerdere fronten zijn we er nog lang niet, getuige de krassen en blauwe plekken op ledematen van Do en haar vriendinnen. Of het jachtinstinct dat ons vijfjarig nichtje afgelopen weekend wist te ontlokken. Dat is toch geen partij, zeg nou zelf!

Maar voor nu zijn we enorm trots, en blij met deze geweldige hond! Yes Doerakai Andjing Bastaja maakt de belofte van zijn naam helemaal waar.