"Waar blijf je nou?"

Nee, geen gebrek aan inspiratie. Nee, het schrijven ook nog niet moe. Nee, er is hier ook niets gebeurd of zo. Althans, niets vervelends. Er is dan ook geen enkel excuus dat mijn laatste berichtje al zo lang geleden is geweest. Voor mijn trouwe lezers: sorry! Ik hoop dat jullie, met mij, de draad weer op gaan pakken.
Wat wel de reden is geweest is simpelweg het gebrek aan tijd. Schaam me dood om dat hardop te zeggen, maar ik merk dat het opschrijven makkelijker is. Lafaard als ik ben, weet ik dat de reactie erop even gaat duren. Afijn, ik ga het toch maar uitleggen. Dan zijn jullie meteen weer een beetje op de hoogte van de ontwikkelingen met onze apenkop.
Ik heb vorige week mijn vijftigste verjaardag groots gevierd. Thuis, met ruim 60 gasten. Japans buffet, een geestige grappenmaker die de gasten op ludieke wijze ontving en het feest op gang bracht. Onder de gasten onze Ilse, speciaal voor het feest overgekomen uit Engeland. Doerak had haar vorig jaar voor het eerst ontmoet, en herkende haar. Op een zo typische Doerakwijze wist hij haar te verwelkomen om vervolgens toch even af te tasten wie van hun nou de meeste rechten heeft.
De familieplaatjes zijn schaars, maar hier dan toch eindelijk: de familie van Doerak:

 



De man in het mooiste pak hoorde er natuurlijk alleen op het feest bij. En als je je nou afvraagt hoe Doerak het zelf allemaal vond.......

........ niet zo erg dus, hij hield zich rustig. Pas later op de avond werd het hem wel een beetje te veel.....
De voorbereidingen voor het feest en ook de nasleep ervan leverde menigmaal een moeilijke situatie voor hem op. Leveranciers liepen af en aan. Tuinmannen, glazenwassers en zelfs een wespenverdelger, want op de valreep ontdekten we een gigantisch nest aan de zijkant van het huis. De outfit van zo'n verdelger is nou niet iets wat vertrouwen schept. Het zijn net marsmannetjes. En telkens zocht hij simpelweg een plekje waar hij mij of Fred kon zien. Zodat hij alleen op ons hoefde te reageren, de buitenstaanders kon laten voor wat ze waren. Wat zijn we daar trots op!
Met Ilse zijn we in die week nog naar het strand geweest. Zij had hem nog niet gezien in de vrije natuur, en viel met haar neus in de boter; op het strand ontmoetten wij een familie met twee Tjechische Wolfhonden. Zo grappig dat Wolfhond-mensen een soort van verbondenheid voelen, en er de tijd voor nemen om naar elkaars honden te kijken. De vrouw van het gezin stak direct haar hand uit en nagenoeg gelijk hoorden we elkaar zeggen "Yvonne". Verbaasde blikken bij ons en bij de rest, uitmondend in een lachsalvo. Het jongetje van ongeveer 10 was zo de kluts kwijt, dat ook hij zich voorstelde als "Yvonne". Verlegen schudde hij zijn hoofd toen ik hem lachend vroeg of dat zijn naam was. De andere Yvonne was jarig en had mogen kiezen hoe ze haar dag zouden besteden. Moet ik nu nog meer uitleggen over die drive van Wolfhond-mensen? Ik dacht het toch niet en als je dan die honden samen ziet......

En nu zijn we zomaar in september beland. Nog even en de zomer is echt voorbij. Het werk is weer volop begonnen, iedereen is terug van vakantie. Mijn agenda loopt enorm vol, maar Doerak gaat me daar bij helpen. Hoe weet ik nog niet.........