Herfstgevoelens

Lang voor onze jaartelling, waarschijnlijk al zo lang dat niemand precies weet wanneer het nou is begonnen, leefden honden en mensen al samen. Ze haalden voordeel uit elkaars aanwezigheid; de mensen raakten hun afval kwijt en de honden hoefden voor voedsel niet altijd op jacht. Vanuit dat voordeel ontstond wederzijds respect, ongetwijfeld afgewisseld met hiërarchie issues. Honden werden afgericht en vanuit een omgang gebaseerd op tolerantie ontstond een kameraadschappelijkheid. Gedomesticeerde honden, rassen met rastypische eigenschappen. Werkhonden, hulphonden of "gewoon" gezelschapshonden. Rasverenigingen en overkoepelende organisaties in alle landen. De commercie speelde erop in met, ik geef toe, soms vergaande gevolgen als jasjes/mutsjes/schoentjes. Voeding per ras verschillend, per leeftijdscategorie een eigen samenstelling. We vinden het allemaal heel gewoon. Zijn er gewend aan geraakt en willen het beste voor onze gezinsleden. Dus ook voor onze hond. Want de hond hoort er gewoon bij.
Ik viel dan ook de afgelopen week van mijn stoel toen ik las dat men in Wageningen heeft bedacht dat een hond eigenlijk geen goed huisdier is. Nee, daarvoor in plaats moeten we een fret, muis of eekhoorn nemen. Of nog beter: een serval of zwijnshert. Ik word hier zo moe van. En verontwaardigd. Waarom geven we in Nederland geld uit aan dit soort onderzoeken? Het MKB heeft het moeilijk, consumenten verliezen aan koopkracht, schrijnende situaties in het bedrijfsleven met alle gevolgen van dien voor de werknemers. En iemand roept dat we toch eens moeten onderzoeken welk dier geschikt is als huisdier. Alsof dat nog niet genoeg is, gaat de onderzoeker de hond onder de loep nemen. Tja, misschien gaat er wel een hondenbezitter over stag. Wie weet, meneer de onderzoeker. Ik niet, dat kan ik je wel zeggen. Ik heb al een Fred, en die bevalt goed. Muizen ook, daar ben ik niet zo blij mee. Mijn tuin zit vol met eekhoorns, dat is fantastisch. Katachtigen daar ben ik niet zo van en in "zwijnshert" zit het woord "zwijn"; dat ligt hier op de Veluwe gevoelig. Vermoeiend, en dat is het! We gaan toch ook niet onderzoeken of een lamp licht geeft?
Ach, misschien oordeel ik wel te hard. Misschien komt het door het nieuwe jaargetijde, door de herfst. Ik hoorde mezelf eerder deze week nog tegen een doorweekte roker zeggen "wees blij dat wij hier in ieder geval vier jaargetijden hebben". Ondertussen de natte slierten haar achter mijn bril weg peuterend en hopend dat mijn oogpotlood niet door zou lopen. Stomme gewoonte, dat roken. Afijn, het poortje waar we onder stonden bood net voldoende beschutting om een wet t-shirt tafereel te vermijden en gelukkig was de man het met me eens. Dit jaargetijde is prachtig, en ook al moet ik er telkens even aan wennen als het weer zo ver is, ik kan me ook wel een beetje verheugen op de stapels bladeren in het bos. Met je laarzen er door heen lopen, zoveel mogelijk hoog op schoppen. De honden die er achter aan gaan. Paddestoelen in de meest prachtige kleuren en maten. De wind door je haren....... Misschien vinden we dit jaar wel kastanjes of zijn we de vogels te snel af met de bramen. Nee, dat laatste gaat 'm niet worden. Geeft niet, al met al is de herfst toch wel lekker. Samen met de honden, want dankzij hun stap ik (weer of geen weer) de natuur in. En vraag je dan nog maar eens af, meneer de onderzoeker, of een hond wel een geschikt huisdier is!

De eerste exemplaren van dit jaar.