One of those days

Vanuit de achtertuin dringen de kinderstemmetjes ons huis binnen. Het buurmeisje heeft haar eerste kinderpartijtje en 9 Pippi Langkousjes dartelen om de picknicktafel. Ik kijk even snel over de schutting en zie allemaal kleine meisjes met schortjes die een beetje van hun schouder gezakt zijn. "Toch een verkeerde maat genomen" denk ik bij mezelf, maar schud dat snel van me af. Het heeft heel wat tijd in beslag genomen om ze met mijn oude naaimachine in elkaar te krijgen. Nu hebben ze er langer wat aan. De felgekleurde kniekousen passen er perfect bij en de rode pruiken, met vlechten, maken het geheel af.
Halsstarrig probeer ik me te concentreren op mijn werk en sluit de deur. Wonderwel lukt dat en de ene productie na de andere rolt uit mijn handen. Totdat het groepje voor mijn raam voorbij rent. "Standbeeld!" hoor ik Buuf roepen en 7 meisjes blijven wijdbeens staan, één arm naar voren en de andere naar achteren. Twee meisjes huppelen verward om de rest heen, in vaart minderend wanneer zij zien dat er geen beweging meer in zit. Dit plaatje werd toch echt te moeilijk voor me en met de camera in de hand ren ik de voordeur uit. "Standbeeld! Standbeeld!" klinkt het door de straat en even raak ik in verwarring. Is dit voor mij? Maar nee hoor. Er is inmiddels een kopgroep ontstaan, klaar om de weg over te steken. Op de stoeprand staan ze vol op de rem en de volgers krijgen de kleine vuistjes  nog net niet in hun gezicht. Pff, het gaat allemaal goed. Ik wandel weer terug naar mijn bureau en vraag me ondertussen af of dit niet iets voor Doerak is.......
Ik zit net weer in mijn werk wanneer de dierenkliniek belt; Doerak moet voor controle en zijn inentingen een afspraak maken. Omdat er net door ons een bultje achter een voorpoot is gevonden, besluit ik dat het maar direct moet gebeuren. Fred wil, ondanks de griepvirus in zijn lijf, met hem naar de kliniek. Het bultje is net als de rode plek in zijn lies waarschijnlijk gekomen door een allergie. Tja, vind die maar eens. Hij krijgt een kuurtje, inentingen en een algemene inspectiebeurt. Alles is in orde, hij weegt inmiddels 38 kilo. Over dat ene, waar we liever niet over willen praten (maar als je het voor je houdt mag je wel weten dat het om die enkele bal gaat) wordt ook even overlegd.  Op termijn kan dat een risico opleveren. We weten nog even niet wat we ermee aan moeten, maar gelukkig hoeft dat ook nog niet. Over twee weken moet hij toch terug voor controle. Niets overhaast doen. Jorien, de dierenartsassistente had weer de dag van haar leven, met haar grote vriend.

De rust keert terug en mijn werk ligt nog te wachten. Ik duik er snel in en zorg dat er voor het eten nog wat zaken afgerond worden. "Volgende ronde, volgende kansen" denk ik bij mezelf en sluit af voor de dag. Al met al blij met alles wat ik heb kunnen doen en toch nog een beetje "meegepakt" van het partijtje. Het leven is zo gek nog niet!