Slim - slimmer - slimst

Ik heb ze al lang door, die mensen waar ik bij woon. Een beetje de baas willen zijn over me, mij vertellen wat ik moet doen. Of nog erger, wat ik NIET moet doen. Tsss, alsof zij dat even kunnen bepalen. Moet niet gekker worden. Ik ben toch een Saarloos? Ik bepaal dat gewoon lekker zelf, ben slim genoeg. En over dom gesproken: die mensen van mij denken nog steeds dat ik wel voor een koekje of een frikandel kom als we in het bos zijn. Nou ja! Dan onderschatten ze me toch echt. En dan gaan blèren als ik niet meteen kom. Gaat de vrouw, samen met Sproetje, een beetje troost zoeken bij de man. Omdat ik niet direct kom als zij dat willen. En dan staan ze heel dicht bij elkaar, beetje flikflooien enzo. Krijgt ze kusjes van hem, en hij van haar. En plein public! En ook pal voor mijn neus! En aan mij denken ze niet meer. Ik kan wel dood vallen, wat hun betreft. Maar dat pik ik niet! Ik zal ze krijgen. Een beetje zoenen zonder mij! Ik wring me er gewoon tussen, anders zien ze me niet meer staan. Ja, doe ook maar een kus op mijn snuit, ja. En fluister inderdaad maar lieve woordjes in mijn oor. Had je me maar niet moeten vergeten! Ik ga er even helemaal voor staan. Oohhhhh, lekker zeg. Een goeie knuffelpartij doet wonderen!
Getver, nu weet ik niet meer waar ik mee bezig was. O ja, ik vertelde dat ik ze wel door had, die mensen waar ik bij woon......................
Nou moe, waar komt die riem vandaan? Oh, dus zo gaan we met elkaar om! Nou, denk maar niet dat ik dit vergeet.

Neem hem nou mee naar mij, Sproet!

Tja, de zoentruc werkte vorig weekend wel, maar een herhaling zal er waarschijnlijk niet inzitten. Bovendien zijn Fred en ik niet vaak samen met de honden in het bos. En ik kan toch moeilijk met iedereen gaan staan vrijen. Krijgen we een knuffelbos. Wat later deze week lukte het me hem met mijn ogen te fixeren. Gewoon aan blijven kijken terwijl hij rondjes om me heen rende. En dat dan een tijdje volhouden. Dat ging alleen maar goed, omdat het rustig was. Waren er andere honden of mensen geweest, dan weet ik zeker dat hij afgeleid zou zijn.
Gisteren spande hij de kroon. Na 2 uur vol pogingen hem bij me te krijgen, ondertussen een overdosis aan frisse lucht opgelopen (ik geef toe: het zonnetje was heerlijk), heb ik Dominique moeten bellen. Terwijl zij gewoon op school zat. Voelde me een ontaarde moeder, maar de trukendoos was helemaal leeg. Als ultieme middel was ik al met de auto weggereden, maar zelfs dat boeide hem niet. Ja, hij liep er netjes achteraan, maar de keren dat ik stil stond om hem erin te laten liet hij zien dat hij ook kan stilstaan. En elke stap zijn kant op, leverde gewoon een stap van hem op. In dezelfde richting.....van mij af dus. Dus toch maar terug naar het bos en wachten op Dominique. Al fietsend is zij hem tegemoet gegaan en dat vond hij wel heel erg leuk. Ze kon hem zo opvangen in haar armen. Ik weet dat het geen zin heeft om boos te worden, maar geloof me: mijn ogen waren inmiddels pikzwart en de wolkjes kwamen uit mijn oren. Oef, wat was ik boos. Tegen alle theorieën in heeft hij dan ook flink op zijn donder gekregen.  Wie zei dat ook al weer: in de praktijk zijn er meer verschillen tussen theorie en praktijk, dan in theorie. Maakt niet uit, het is gewoon waar!