Een weg te ver

Het grote fietspad loopt diagonaal door het uitgestrekte bos. Parallel daaraan ligt het ruiterpad, een brede strook los zand waar menig paard met ruiter zijn sporen heeft achtergelaten. Her en der kruist een kleiner pad het hoofdpad, met of zonder een ruiterpad ernaast. En vanuit de zijpaden zijn er ontelbare paadjes die kronkelend alle bezoeker langs de meest prachtige bomen, struiken en wilde dieren leiden. De eekhoorntjes laten zich zien, lachend vanuit de bomen naar de honden die verwoede pogingen blijven doen om ze te pakken te krijgen. Wilde zwijnen en herten in levende lijve zien is wat moeilijker, althans, als je met een loslopende hond bent. Ik heb ze al vaker getroffen tijdens bosritten op een paard. Elegante damhertjes, statige edelherten en vervaarlijke wilde zwijnen. Een paard is geen jager dus daarvoor slaan ze niet op de vlucht. Voor honden natuurlijk wel. Alhoewel de wilde zwijnen hier op de Veluwe wel heel erg brutaal zijn geworden, het dorp ook niet meer mijden in hun zoektocht naar eten.
Al met al een gebied waar je uren in zoet kan zijn, waar honden spoor na spoor kunnen volgen en altijd wel een speelkameraadje vinden om mee te dollen. Ook Doerak..... zou je zeggen. Waarom hij het dan ook nodig vond om pal naast het bos uit zijn dak te gaan met een andere hond mag Joost weten. Hij keek nog een keertje om naar me, dat wel, voor hij de sprint maakte. Het was lunchtijd, dus fietsende kinderen en auto's op de weg. Met de hulp van twee dames en hun hondjes, lukte het me om hem terug te drijven naar het bos. Niet naar me toekomen, natuurlijk, maar wel terug te drijven. Achteraf niet zo handig, want zonder lijn kon hij natuurlijk voor de herkansing gaan. En nog een keer, en nog een keer. Dat is leuk, als iedere auto voor je remt, en kinderen net niet vallen. Not! Mijn hart zat in mijn keel en Sproet vergat spontaan te blaffen naar de andere honden. Tja, pubers en grenzen....... Ik ben blij dat beide dames de tijd en het geduld hadden om ook voor de herkansing te gaan!