Het zit me gewoon niet zo mee

Nou weet ik het allemaal niet meer zo goed hoor. Lig ik rustig te slapen, krijg ik zo'n gevoel over me van ...... valt er nog wat te beleven. Ben ik binnen, wil ik eigenlijk naar buiten. En als ze me dan naar buiten willen nemen, dan lijkt binnen bij nader inzien toch beter. Maar ja, echt luisteren doen ze niet, die mensen. Dus sjok ik maar mee naar de auto. Er zelf inklimmen vertik ik gewoon, maar ook daar trekt ze zich niets van aan. Zet ze eerst mijn voorpoten erin, en dan komt er een arm tussen mijn achterpoten. Gênant en een beetje pijnlijk. En dan ben ik eindelijk in het bos, wil ik eindelijk spelen met andere honden, dan moet ik terug komen. Volgens mij heeft zij ook een beetje last van haar hormonen hoor. Kan ook geen beslissingen nemen. Maar soms vind ik haar zo lief. En hem, en die meid. Dan kan ik ze wel opvreten. Maar als ik dat dan doe, gewoon even liefkozend mijn tanden in hun arm zet, dan is het ook weer niet goed. Ohhhhh, moeilijk hoor! Laatst was het meisje de vrouw aan het plagen. Er moest een hand ingetaped worden voor sport, maar die tape belandde op de vrouws voorhoofd. Toen was ze wel blij met mijn tanden, want ik kon die plaktroep goed weghalen. Tja, wat moet ik dan? Als het waar is wat ze zeggen, dat van die testostehupseflups in mijn lijf, dan mag dat van mij weggehaald worden. Ik ben er soms zelfs een beetje verdrietig om. En het eten smaakt me ook niet zo goed.