Eerlijk zullen we alles delen

Een heerlijk luie ochtend in het Pinksterweekend. De kinderen liggen nog op bed en de honden zijn lui door het warme weer. Sproet heeft er niet zo veel last van. Ze beweegt gewoon wat trager en eet iets minder. Komt mooi uit, want zij is nog steeds te zwaar. Aan Doerak merken wij het beduidend meer. Hij beweegt bij voorkeur niet en het eten blijft gewoon staan. Zijn vacht is al een stuk minder dik, maar dat biedt niet voldoende soelaas. Vorige week hebben wij ons even zorgen gemaakt. Hij haalde geen streken meer uit, en dat zijn we natuurlijk niet gewend. Al snel werd duidelijk dat het gewoon te warm was voor hem. En zo konden we even genieten van een luie, super lieve Saarloos.
Een mooi moment om hem op alternatieve wijze te meten. Ik zou best graag willen weten wat zijn schofthoogte is, maar dat lukt me niet. Dan maar even zijn lengte, in vergelijking met mijzelf......

En als we dan toch zo bezig zijn, kunnen we meteen eens kijken hoe het met de "baknijd" is gesteld....

Hoe zeer hij ook gehecht is aan zijn bot, hij geeft het zonder protest op. Ik voel zijn tanden heel zachtjes langs mijn neus gaan en mijn bril eindigt, nat van zijn tong, op mijn voorhoofd. Dankzij het luie weer, krijg ik een voorproefje van de rustige, evenwichtige Saarloos waar ik van droom. Een Saarloos die weet hoe kwetsbaar mensen zijn. Een verkeerde beweging en de enorme hoektanden scheuren een gezicht open. Het lijkt erop dat Doerak zich dat meer en meer realiseert. Het wilde is er nog niet vanaf (vraag maar aan de kinderen), maar het wordt wel beetje bij beetje minder.