Drama King

Doerak liet jullie vorige week al weten dat hij zelf in de auto durft te klimmen. Wat een prestatie! Het gaat echter nog steeds niet van harte. Hij heeft nog niet de combinatie gemaakt met het fijne dat hij dankzij de autorit gaat meemaken. Dat verbaast me wel eens. De meeste honden weten sneller dat autorijden iets oplevert. Sproet struikelt over haar eigen pootjes van enthousiasme als ze tollend met me meeloopt. Blij om samen weg te gaan. Doerak niet. Hem moet je het huis uitsleuren, voetje voor voetje naar de auto lopen en dan vooral lang blijven staan om hem de kans te geven zelf in te stappen. Wat ik nou zo vreemd vind is dat hij op andere vlakken wel logische verbanden legt. Midden op de dag een snoepje, dat betekent dat je even in de bench moet. De vrouw aan het bureau, dat betekent dat je even bij haar gaat slapen. Maar de auto in........ daarvoor is zijn tegenzin zó groot, dat hij niet verder komt dan dat.  Hij blijft in die ellende hangen, kan ook niets anders meer. En het drama is groot, heel erg groot. Als je niet beter weet, dan zou je op z'n minst zeggen dat hij gedwongen wordt als fakir op te treden. Dat er glasscherven en stalen pinnen liggen waarop hij minimaal een uur moet liggen. Nee, voor hem zou dit allemaal niet hoeven. En laten wij dit nou net allemaal voor hem doen.....