Stank voor dank

Slaapdronken strompel ik naar beneden, mijn eerste doel is de koffiemachine. Onderweg gris ik de kranten van de mat. De ochtenden waarin Doerak en Sproet al met Fred naar buiten zijn, zijn de beste! Niets of niemand verstoort mijn droomstand en ik kan rustig met mijn krantje wachten tot mijn bakkie klaar is. Pruttelende pot, het koffie aroma komt me tegemoet. De krantenkoppen schieten aan me voorbij en als ik dan een dampende kop voor me heb staan, kan ik de ellende van de wereld aan. Kunduz commissie, bijtelling auto, criminelen die na een kopje koffie en "foei, niet meer doen hoor" toch de straat op worden gestuurd. Wat bezielt de mensen toch? En dan prijs ik me rijk, neem nog een slok en blader door naar de strips.
Vanmorgen was zo'n dag, als geen ander. Totdat Fred terug kwam met de honden. Het serene plaatje werd bruut verstoord door een Saarloos met een geur van hier tot Tokio. Eigenlijk niet met een pen te beschrijven, laat staan met een toetsenbord. De sensoren in mijn neus gaven groot alarm, wat is er aan de hand? Tijdens de wandeling was hij niet los geweest, dus een lekkere duik of hap in narigheid kon niet de oorzaak zijn. Een uitgebreide inspectie aan poten, billen, bek en vacht leverde niets op. Behalve dan overspannen reukzenuwen. Een raadsel zonder oplossing, waar een snelle remedie voor nodig was. Meewarig kijkt Fred ons aan, om vervolgens de deur uit te gaan. Slap excuus, dat werk. De leenpuber van deze maand (vriendin van Do) blijft haar boterham staande bij het aanrecht eten, resoluut Doerak weg sturend zodra hij haar benaderde. Boterhamzakjes in de tas, en ook zij is verlost van de stank. Wel met een medelijdende blik en zachte aai voor Doerak. Ook haar plicht roept... Tja, en daar sta je dan. Had ik maar geen ZZP-er moeten worden, bedenk ik me.
Ik begin maar eens met het bellen naar de dierenartsassistente. Het consult duurt een paar minuutjes waarin anaalklieren, abcessen en andere ongein wordt uitgesloten. Hij lijkt wel ongelukkig te zijn, maar er is geen sprake van pijn of lusteloosheid. We trekken samen de conclusie dat hij eerst maar eens een goede wasbeurt moet krijgen. Terwijl ik het gesprek beëindig bereid ik in gedachten de wasbeurt voor. Naar de badkamer gaan is geen optie; Doerak is een paar maanden geleden mee naar boven geweest, maar durfde niet meer terug. Ik kan dat beter niet riskeren. Dan maar in de tuin, met een emmer warm water en de tuinslang. Mijn medelijden verplaatst zich naar mezelf als ik zie hoe hard het hier regent. Ook dat nog!
Zoals ik al verwachtte maakte onze Drama King het geheel nog erger dan nodig is. Het is maar goed dat hij bijna nooit geluid maakt, want dan zou ik hier de dierenpolitie aan de deur hebben. Terwijl ik me toch echt afvraag wie van ons tweeën nou het meest mishandeld werd. Nog net voordat ik de shampoo met grof geweld wil aanbrengen komt Do thuis. Met vereende krachten lukt het ons.

Jij bent wel lief.......

.... maar jij, jij...... met je flesjes, jij.......

De stapel handdoeken die volgden waren dan wel weer heel erg leuk! En even later lag hij zijn ellende weg te werken in volledige rust. Of dit alles nou ook helpt, moeten we nog maar afwachten.

Nee, niets kapot gemaakt. Niet gebeten ook niet. Niet Sproetje geplaagd. Waarom dan? Misschien wel gewoon, omdat het kan!? Grrrr