Pannenkoek!

Sproetje is een beetje kattig naar me. Loop ik blij achter haar aan, staat ze stil. Zet ik liefkozend mijn tanden in haar nek, gromt ze boos. Maak ik het goed met een kus op haar bil, hangt ze in mijn bek. Meiden..... ik snap ze niet. Net als die vrouw. Ik heb haar nou al zo vaak gezegd dat ik geen snoepje wil in de auto. Man oh man, hoe moeilijk kan dat zijn? Ik negeer haar, draai mijn hoofd af, maar ze blijft maar doorgaan. Dacht ik er net vanaf te zijn, komt ze gisteren weer. Eerst gilt ze van blijdschap. Vind ik ook al zo verwarrend, schrik me telkens rot. Kan ze toch ook stil doen? Heb geen idee waarom trouwens, was net zelf op mijn eigen houtje de auto in gekropen. Druk bezig dus, ben dat gesjor aan mijn lijf gewoon een beetje zat. Afijn, wil net een beetje bijkomen van mijn kunsten, steekt ze -bommen en granaten- weer zo'n klef ding naar me uit. Maar nou was ik het zat! Pannenkoek dat ze is! Ik nam dus maar dat snoepje en tufte het naar haar uit. Dat zal haar leren! En wat denk je? Maakt ze weer die herrie.........