Niet zomaar een dag.....

Zondagochtend 7 uur, ik mep voor de derde keer naar de wekker en herinner me dan pas waarom ik die had ingesteld: ZEELAND. Doerak is uitgenodigd voor een familiereünie. Zijn opa Storm hebben we vorig jaar ontmoet in Apeldoorn en was precies zoals ik in mijn dromen had gezien. En..... we gaan Thorgal ontmoeten, de Saarloos uit Rotterdam wiens avonturen we al een paar maanden op zijn blog volgen. Ik haast me dan ook mijn bed uit en krijg al snel een vakantiegevoel over me. De spiksplinternieuwe camera, mijn vervroegde verjaardagscadeau, doet daar nog een schepje bovenop. Stapels handdoeken, tassen vol met broodjes en Doerak's eten, rugzakjes en kampeerstoelen liggen al klaar. Een uurtje later zitten we in de auto op weg naar tante Erica, Doerak's grootste fan, die iedere gelegenheid om een groep van dit prachtige ras in levende lijven te zien, niet laat varen.
De koffie staat klaar bij Erica, maar wij krijgen niet echt haar aandacht. Doerak wint het weer van ons, en ik kan nog net vermijden dat hij een superlekkere verrassing krijgt. Ze stemt een beetje mokkend toe als ik haar zeg dat het toch weer uitgekotst wordt.

Alsof ook bij Erica de knop van "we gaan op vakantie" omgedraaid wordt, tovert zij snel na vertrek lekkere broodjes met ei tevoorschijn. Ik duik door de geur ervan in mijn herinnering terug naar mijn kinderjaren toen mijn ouders met vier dochters op de achterbank naar Spanje reden. Het plastic doosje die ook dienst deed voor de schillen hebben Fred en ik ook weer met de kinderen meerdere jaren gebruikt. Grappig....
Even voor 11 uur arriveren we in Borssele en na het eerste veldje waar de honden los met elkaar kunnen kennismaken, de gastvrije ontvangst met koffie en koeken erna en -last but not least- de kennismaking met Thorgal en Ineke, zakken Fred en Doerak even in.

Er moet duidelijk veel verwerkt worden bij mijn mannen, en we weten allemaal ....... ze doen maar één ding tegelijk!
Er zijn veel honden, ik kan ze niet goed tellen, en het valt weer op hoe harmonieus en stil het is. Een beetje gebabbel her en der, een schuivende stoel. Geen geblaf of gegrom. Althans...... bijna niet. De benjamin van de groep, Thorgal, laat af en toe een stoere kef horen. Hij heeft nog niet de zware bas zoals Doerak heeft en maakt daarom niet echt de indruk waarop hij waarschijnlijk hoopte. Maar dat maakte zijn plezier niet minder groot en met zijn drang naar aandacht weet hij in ieder geval mij al snel op de hand te krijgen.
De groep vertrekt voor een wandeling van 2 uur. Wij besluiten voor een kortere versie te gaan en blijven met twee honden achter. Direct nadat de lijnen los gaan, springt Thorgal enthousiast naar Doerak en zet de achtervolging in. Een conifeer van het type laag en breed wordt door Doerak gebruikt om afstand te creëren en ik word een beetje duizelig als ik de rondjes volg die beide honden  (Doerak voorop met de staart tussen de poten!) eromheen draaien. Pas nadat Doerak niet meer aan kop, maar achter Thorgal zit -net iets sneller werd- verscheen zijn staart weer en zag hij in dat het toch echt wel leuk was. Ja Doerak, dat is eens wat anders, als je niet zelf de jongste/leukste/grappigste bent. Gelukkig volgde Thorgal hem al snel voor een inspectie van de tuin. Jammer, niet veel stuk te maken, maar vijvertjes ...... daar kan je wel wat mee!

Gewapend met een routebeschrijving staan we even later buiten de hekken. Niet dat dat veel bijdraagt; we kunnen het begin niet zo goed vinden. Gênant, maar eenmaal met de neuzen dezelfde kant op veranderen we in één klap in een roedel. De honden laten elkaar meer met rust en gaan op onderzoek uit.

Eenmaal de dijk over kijkt Doerak verlangend naar de Noordzee. Thuis gaat hij graag het water in, maar daar ligt een strandje voor. Hij geeft de tocht over rotsen en keien gelukkig snel op, als hij ziet dat wij gewoon op de weg blijven staan.

We vervolgen onze route, stevenen recht op de kerncentrale af. Maar daarover de volgende keer meer. De plicht roept..........