Op z'n paasbest

De schouw van de open haard was tot nog toe de enige veilige plek in de huiskamer. De zorgvuldig neergezette bronzen beeldjes en kandelaar raken al een paar maanden in de verdrukking door mobiele telefoons, i-pods, brillen en alles wat wij hier in huis heel willen laten. Ik kan niet zeggen dat ik daar vrede mee heb. In tegendeel. Het combineert niet goed met mijn manie om alles recht neer te zetten. Tot groot leedvermaak van Do en Fred. Maar het beschermde de spullen tegen de tanden van Doerak. En dat was me veel waard. Helaas is dat tijdperk sinds het Paasweekend voorbij; 1 meter 40 is niet hoog genoeg voor hem. Ik had het natuurlijk kunnen weten. Wanneer hij mij blij begroet dan legt hij met gemak zijn poten op mijn schouders. En paaseitjes zijn even interessant. Als niet interessanter.... De ontelbare gekleurde papiertjes die hij de week voor Pasen her en der in het huis vond, maakten hem nieuwsgierig. De eerste propjes leverden gewoon een leuk speeltje op. Knisperend tussen je tanden laten rollen, neerleggen, poot op zetten en weer vangen. Waar een Saarloos al niet zoet mee kan zijn, dacht ik nog. Maar na verloop van tijd, en na verloop van propjes, moet hij zich gerealiseerd hebben dat er meer is onder de zon. En onder zilverpapiertjes. De schaal was net gevuld, en de stapel glinsterende eitjes nodigden hem uit. Stiekem, want hij weet dondersgoed dat het niet de bedoeling is. Met zijn sluipgang weet hij elk verloren momentje goed te benutten. Wat hem nou precies verraden heeft, weet ik niet. Maar ik hoorde Fred alleen maar roepen "help me eens". Het tafereeltje dat ik aantrof verschilde niet veel van andere gelegenheden. Fred, al rondjes lopend om de tafel achter Doerak aan, ondertussen stoelen achter zich verzettend om Doerak de pas af te snijden. Maar een verzette stoel levert weer een nieuw pad op, dus.... Op zich een oefening die eindeloos kan voortduren. Noch Fred, noch Doerak lijken zich daar doorgaans aan te storen. Een mannenhand is gauw gevuld, zal ik maar zeggen. Maar ditmaal liep Doerak bijna in extase, genietend van de smaak die uit het propje kwam. Zijn ogen werden langzamerhand spleetjes, van genot. Door gebrek aan zicht verminderde hij snelheid. En kon ik hem in zijn kraag grijpen. Uiterst verontwaardigd liet hij toe dat ik zijn bek naar beneden open trok en snel het hoopje snotterige chocola dat op de grond viel, versierd met kleine reepjes zilverpapier, weggriste. Wanneer je op zo'n moment zou denken klaar te zijn, dan kom je van een koude kermis terug. Doerak blijft niet lang hangen in teleurstelling. In een vloeiende beweging zet hij het om in een nieuwe poging. Desnoods open en bloot. Maar ik had een strategische positie ingenomen, tussen hem en de schouw. Jammer Doerak. Eens kijken of je ook op de keukenkast kan komen.