Dancing with wolves op het zwanenmeer

Hahá, jij bent van mij!

Ja, vlieg maar weg jij, Neem ik jouw maatje.

Wat doe je nou? Ga je landen?

Oh oh, je draait je om....

Doet me niets, kom maar op!

Opzij, opzij , opzij. Maak plaats maak plaats, maak plaats!

Waarop de zwaan zei: Waar was ik gebleven, oh ja, daar ginds komt ons nest.

Niet zomaar een dag (2)

Goed, we zijn dus nog steeds op die dijk, vlak bij de kerncentrale van Borssele. Doerak had zijn tocht naar het water opgegeven en wandelde terug over de keien. Kijk, Thorgal had ons al gevonden.

Mocht je nu denken dat mijn nieuwe camera ook de kaders van de foto's maakt, dan moet ik je teleurstellen. Dit "gebroken" plaatje heb ik zelf gemaakt. Niet bewust, maar het komt wel even goed uit. Geintje voor insiders....... (Beter toch, Christa?)
Afijn, het was allemaal helemaal niet zo grappig als nu lijkt. We waren weer een soort verdwaald, terwijl er eigenlijk niet genoeg wegen waren om op te verdwalen. En dat werd dan ook ons onderwerp van gesprek: is er een weg daar en zo ja, mogen we daarop? Oeioeioei, wat kan een eenvoudig onderwerp dan ver uitgediept worden. Van kerncentrales naar nucleaire gevaren, om over beveiligingsmaatregelen maar niet te spreken. Fred werd het gekakel van Erica en mij zat en reageerde maar niet meer. Stronteigenwijs stiefelde hij door, met de vrouwen in het kielzog en eigenlijk alleen al daarom zou hij niet gelijk moeten krijgen. Maar dat kreeg hij toch. Zo jammer! Er wás een pad en we werden door niemand tegengehouden.
Nou zijn vrouwen meesters in het veranderen van onderwerp als het ze beter uitkomt, dus al voordat we aan de andere kant van de centrale aankwamen, waren de luchtige koetjes en kalfjesonderwerpen weer terug. Totdat we de groep in de verte zagen, pootje badend in een stroompje waarvan ik maar liever niet weet wat erin zit.

Al terug wandelend met alle honden deed ik me tegoed aan alle typische Saarloostaferelen die onverwachts veel troost bieden. Zo zagen we hondenbazen die met de grootste moeite staande bleven en de intense kracht van hun hond pareerden. En de baas die met het geduld van Jetje haar Saarloos probeerde aan te lijnen. Mijn bondgenoot, dacht ik bij mezelf. Eenmaal los hoef je ze niet in de gaten te houden, want dat doen zij wel voor je. Allemaal, maar dan weer terug aan de lijn...... En aan de lijn rustig mee laten wandelen, terwijl er om je heen van alles gebeurt....... Ik zag het bij allemaal, natuurlijk in verschillende gradaties. Ik hoop niet dat ik hiermee een van de eigenaren tegen de schenen schop......

Terug op de basis, genietend van een kop soep en broodjes, begonnen we met de hersengymnastiek. Het vragenlijstje van de gastvrouw leverde leuke discussies op, maar ook kopzorgen. Zeker toen het bereik van iemands pda (ik noem geen namen, maar het begint met een F en eindigt op red) onvoldoende was om te spieken. Als afsluiting van een heerlijke dag speelden de overgebleven honden nog even met elkaar, in harmonie......

.... en deden andere belangrijke zaken, ook in harmonie......

... en als je nou vraagt wat Doerak ervan vond? Kijk maar, dit hoef ik niet uit te leggen......

We zullen nog lang nagenieten van deze heerlijke dag. Bedankt!

Niet zomaar een dag.....

Zondagochtend 7 uur, ik mep voor de derde keer naar de wekker en herinner me dan pas waarom ik die had ingesteld: ZEELAND. Doerak is uitgenodigd voor een familiereünie. Zijn opa Storm hebben we vorig jaar ontmoet in Apeldoorn en was precies zoals ik in mijn dromen had gezien. En..... we gaan Thorgal ontmoeten, de Saarloos uit Rotterdam wiens avonturen we al een paar maanden op zijn blog volgen. Ik haast me dan ook mijn bed uit en krijg al snel een vakantiegevoel over me. De spiksplinternieuwe camera, mijn vervroegde verjaardagscadeau, doet daar nog een schepje bovenop. Stapels handdoeken, tassen vol met broodjes en Doerak's eten, rugzakjes en kampeerstoelen liggen al klaar. Een uurtje later zitten we in de auto op weg naar tante Erica, Doerak's grootste fan, die iedere gelegenheid om een groep van dit prachtige ras in levende lijven te zien, niet laat varen.
De koffie staat klaar bij Erica, maar wij krijgen niet echt haar aandacht. Doerak wint het weer van ons, en ik kan nog net vermijden dat hij een superlekkere verrassing krijgt. Ze stemt een beetje mokkend toe als ik haar zeg dat het toch weer uitgekotst wordt.

Alsof ook bij Erica de knop van "we gaan op vakantie" omgedraaid wordt, tovert zij snel na vertrek lekkere broodjes met ei tevoorschijn. Ik duik door de geur ervan in mijn herinnering terug naar mijn kinderjaren toen mijn ouders met vier dochters op de achterbank naar Spanje reden. Het plastic doosje die ook dienst deed voor de schillen hebben Fred en ik ook weer met de kinderen meerdere jaren gebruikt. Grappig....
Even voor 11 uur arriveren we in Borssele en na het eerste veldje waar de honden los met elkaar kunnen kennismaken, de gastvrije ontvangst met koffie en koeken erna en -last but not least- de kennismaking met Thorgal en Ineke, zakken Fred en Doerak even in.

Er moet duidelijk veel verwerkt worden bij mijn mannen, en we weten allemaal ....... ze doen maar één ding tegelijk!
Er zijn veel honden, ik kan ze niet goed tellen, en het valt weer op hoe harmonieus en stil het is. Een beetje gebabbel her en der, een schuivende stoel. Geen geblaf of gegrom. Althans...... bijna niet. De benjamin van de groep, Thorgal, laat af en toe een stoere kef horen. Hij heeft nog niet de zware bas zoals Doerak heeft en maakt daarom niet echt de indruk waarop hij waarschijnlijk hoopte. Maar dat maakte zijn plezier niet minder groot en met zijn drang naar aandacht weet hij in ieder geval mij al snel op de hand te krijgen.
De groep vertrekt voor een wandeling van 2 uur. Wij besluiten voor een kortere versie te gaan en blijven met twee honden achter. Direct nadat de lijnen los gaan, springt Thorgal enthousiast naar Doerak en zet de achtervolging in. Een conifeer van het type laag en breed wordt door Doerak gebruikt om afstand te creëren en ik word een beetje duizelig als ik de rondjes volg die beide honden  (Doerak voorop met de staart tussen de poten!) eromheen draaien. Pas nadat Doerak niet meer aan kop, maar achter Thorgal zit -net iets sneller werd- verscheen zijn staart weer en zag hij in dat het toch echt wel leuk was. Ja Doerak, dat is eens wat anders, als je niet zelf de jongste/leukste/grappigste bent. Gelukkig volgde Thorgal hem al snel voor een inspectie van de tuin. Jammer, niet veel stuk te maken, maar vijvertjes ...... daar kan je wel wat mee!

Gewapend met een routebeschrijving staan we even later buiten de hekken. Niet dat dat veel bijdraagt; we kunnen het begin niet zo goed vinden. Gênant, maar eenmaal met de neuzen dezelfde kant op veranderen we in één klap in een roedel. De honden laten elkaar meer met rust en gaan op onderzoek uit.

Eenmaal de dijk over kijkt Doerak verlangend naar de Noordzee. Thuis gaat hij graag het water in, maar daar ligt een strandje voor. Hij geeft de tocht over rotsen en keien gelukkig snel op, als hij ziet dat wij gewoon op de weg blijven staan.

We vervolgen onze route, stevenen recht op de kerncentrale af. Maar daarover de volgende keer meer. De plicht roept..........

Pannenkoek!

Sproetje is een beetje kattig naar me. Loop ik blij achter haar aan, staat ze stil. Zet ik liefkozend mijn tanden in haar nek, gromt ze boos. Maak ik het goed met een kus op haar bil, hangt ze in mijn bek. Meiden..... ik snap ze niet. Net als die vrouw. Ik heb haar nou al zo vaak gezegd dat ik geen snoepje wil in de auto. Man oh man, hoe moeilijk kan dat zijn? Ik negeer haar, draai mijn hoofd af, maar ze blijft maar doorgaan. Dacht ik er net vanaf te zijn, komt ze gisteren weer. Eerst gilt ze van blijdschap. Vind ik ook al zo verwarrend, schrik me telkens rot. Kan ze toch ook stil doen? Heb geen idee waarom trouwens, was net zelf op mijn eigen houtje de auto in gekropen. Druk bezig dus, ben dat gesjor aan mijn lijf gewoon een beetje zat. Afijn, wil net een beetje bijkomen van mijn kunsten, steekt ze -bommen en granaten- weer zo'n klef ding naar me uit. Maar nou was ik het zat! Pannenkoek dat ze is! Ik nam dus maar dat snoepje en tufte het naar haar uit. Dat zal haar leren! En wat denk je? Maakt ze weer die herrie.........

Sproetje's geduld wordt zwaar op de proef gesteld

Dat het leven van een Kooikerhondje, samenwonend met een Saarloos, niet over rozen gaat, wisten we al. Sproetje's geduld wordt al maanden op de proef gesteld. En niet alleen haar geduld...... ook haar velletje en ledematen. Een paar maanden terug heeft zij een week op pijnstillers gezeten, omdat Doerak in zijn enthousiasme haar nekwervels iets had verschoven en daarmee een zenuw had geraakt. Dat was wel de ergste blessure tot nog toe. Ze kan sindsdien niet meer met halsband lopen. Regelmatig vind ik een korstje of bultje op haar huid. Ongetwijfeld veroorzaakt door zijn enorme tanden of poten. En gisteren was het weer zover, Sproet zwaar de klos. Een rustig beginnend spelletje wordt al gauw voor haar te heftig. Zij corrigeert hem wel, maar hij blijft terugkomen. Uiteindelijk liep ze maar richting haar eigen bench. Doerak had andere plannen, dus stiefelde achter haar aan, al happend naar haar billen. Misschien was het voor hemzelf ook wel een verrassing dat hij beet had. Voor Sproet in ieder geval, gezien het feit dat ze doorliep. Althans, zo heb ik het voorval maar gereconstrueerd. Haar kreet ging door merg en been, zo hard en zo hoog. Doerak probeerde uit alle macht dicht bij haar te blijven, maar Do en ik sprongen er natuurlijk bovenop. Arme Sproetje, haar rechter achterpoot helemaal verkrampt en haar koppie ook, van de pijn. Zij heeft een lichte mate van PL en ofschoon ik haar knie gewoon kon aanraken en masseren, zat het ons toch niet lekker. Toen het na een uurtje nog niet over was, heb ik toch maar de dierenarts gebeld. Op naar Utrecht, zij en ik. Inmiddels liep ze weer wat beter, maar de dokter merkte dat haar heup niet helemaal in orde was. Gelukkig niet haar knie, maar al met al wel vervelend. Met een pijnstiller voor de komende dagen moet het allemaal vanzelf over gaan.
En Doerak? Tja, die heeft vanaf het moment dat Sproet en ik weg waren hevig stampij gemaakt. Piepen, heen en weer lopen, turen door de ramen. Sproetje van huis is wel het ergste wat hem kan overkomen. Die onrust in hem is de rest van de dag gebleven, ook nadat wij terug waren.

Sproetje met haar grijze haartjes

Wat heb jij daar?

Op een vraag als deze verwacht ik natuurlijk geen antwoord. In plaats daarvan bereid ik me voor op het plaatje dat ik zal zien. Meestal een Saarloos die langzaam naar mij toe komt, staart recht naar achteren, schouders ietwat doorgezakt en een hele lange nek. Verticaal gestrekt. De kop die daar aan vast zit is zo verschrikkelijk stout. Uit zijn ogen druipt de humor vermengd met een tikje schuldgevoel. Hij kent het zinnetje al en is blij met de aandacht die het oplevert. Mijn quasi boze ogen vergroten zijn pret. In veel gevallen tref ik om hem heen stukken krant. Of een aan gort getrokken kleed (alhoewel, dat gebeurt inmiddels veel minder. Momenteel zijn de planten favoriet). Maar ditmaal werkte zijn humor wel heel aanstekelijk en kon ik niet boos kijken. Zelfs niet quasi. Doerak had een bokkenpootje gevonden. Je kent het wel, zo'n stokje voor je nagelriemen. Zo'n stokje is langer dan zijn bek breed is, maar zat er wel overdwars in. Zijn wangen puilden aan weerskanten uit, het vel in dunne punten uitgerekt. Alsof iemand aan beide zijden een draad had vastgemaakt en daaraan trok. Als een breedbekkikkertje! Door mijn reactie, verdween zijn blijheid. Zijn uitdrukking werd die van een kind, wiens grote grap was verklapt voordat hij het zelf kon zeggen. En net als die kinderen probeerde hij dan ook om snel tot de orde van de dag over te gaan. Als hij kon fluiten, dan zou dit zo'n momentje zijn geweest.
Geen fototoestel in de buurt natuurlijk. Jammer. Maar vandaag in het bos wel en even dacht ik weer die stoute blik te zien. Ditmaal gericht op Sproetje; pak ik haar wel of pak ik haar niet?

Op z'n paasbest

De schouw van de open haard was tot nog toe de enige veilige plek in de huiskamer. De zorgvuldig neergezette bronzen beeldjes en kandelaar raken al een paar maanden in de verdrukking door mobiele telefoons, i-pods, brillen en alles wat wij hier in huis heel willen laten. Ik kan niet zeggen dat ik daar vrede mee heb. In tegendeel. Het combineert niet goed met mijn manie om alles recht neer te zetten. Tot groot leedvermaak van Do en Fred. Maar het beschermde de spullen tegen de tanden van Doerak. En dat was me veel waard. Helaas is dat tijdperk sinds het Paasweekend voorbij; 1 meter 40 is niet hoog genoeg voor hem. Ik had het natuurlijk kunnen weten. Wanneer hij mij blij begroet dan legt hij met gemak zijn poten op mijn schouders. En paaseitjes zijn even interessant. Als niet interessanter.... De ontelbare gekleurde papiertjes die hij de week voor Pasen her en der in het huis vond, maakten hem nieuwsgierig. De eerste propjes leverden gewoon een leuk speeltje op. Knisperend tussen je tanden laten rollen, neerleggen, poot op zetten en weer vangen. Waar een Saarloos al niet zoet mee kan zijn, dacht ik nog. Maar na verloop van tijd, en na verloop van propjes, moet hij zich gerealiseerd hebben dat er meer is onder de zon. En onder zilverpapiertjes. De schaal was net gevuld, en de stapel glinsterende eitjes nodigden hem uit. Stiekem, want hij weet dondersgoed dat het niet de bedoeling is. Met zijn sluipgang weet hij elk verloren momentje goed te benutten. Wat hem nou precies verraden heeft, weet ik niet. Maar ik hoorde Fred alleen maar roepen "help me eens". Het tafereeltje dat ik aantrof verschilde niet veel van andere gelegenheden. Fred, al rondjes lopend om de tafel achter Doerak aan, ondertussen stoelen achter zich verzettend om Doerak de pas af te snijden. Maar een verzette stoel levert weer een nieuw pad op, dus.... Op zich een oefening die eindeloos kan voortduren. Noch Fred, noch Doerak lijken zich daar doorgaans aan te storen. Een mannenhand is gauw gevuld, zal ik maar zeggen. Maar ditmaal liep Doerak bijna in extase, genietend van de smaak die uit het propje kwam. Zijn ogen werden langzamerhand spleetjes, van genot. Door gebrek aan zicht verminderde hij snelheid. En kon ik hem in zijn kraag grijpen. Uiterst verontwaardigd liet hij toe dat ik zijn bek naar beneden open trok en snel het hoopje snotterige chocola dat op de grond viel, versierd met kleine reepjes zilverpapier, weggriste. Wanneer je op zo'n moment zou denken klaar te zijn, dan kom je van een koude kermis terug. Doerak blijft niet lang hangen in teleurstelling. In een vloeiende beweging zet hij het om in een nieuwe poging. Desnoods open en bloot. Maar ik had een strategische positie ingenomen, tussen hem en de schouw. Jammer Doerak. Eens kijken of je ook op de keukenkast kan komen.

Lente - nieuw begin

Heel voorzichtig verschijnt er een licht groen kleurtje op de bomen. Alsof iemand met een bibberhand het penseel heeft vastgehouden. Bang om het te groen te maken. De geur van rottende bladeren maakt plaats voor een frisse lentegeur. De eerste bloesem verschijnt aan de bomen en bloembolletjes zoeken weer hun weg naar het licht. Het is Lente! De kou snijdt nog wel aan je handen, maar dat geeft ons weer een goede reden om toch wat te mopperen. Een dag niet gemopperd is een dag niet geleefd, nietwaar?
Dat Doerak nu niet naar het bos kan, is dan ook niet alleen voor hem vervelend. Ik mis de "gedwongen" wandelingen, de pauze van mijn werk, het onthaasten. Ongemerkt is het ritueel van een stevige boswandeling mijn medicijn en motivator geworden. Het is net alsof de dag opnieuw begint, wanneer ik na ons uitje en na de lunch weer mijn plekje achter de computer opzoek. Honden voldaan aan mijn voeten en vol energie verder met werk.
Gisteren besloot ik daarom om toch weer een poging te wagen. Gewapend met dochter én met een zak vol snoepjes. Als Grand Finale stelde ik me een hond voor die boven alles een lekkere pensstaaf wil, dus ook die lekkernij ging mee. Direct bij aankomst in het bos toverde Doerak zijn zondagse lach op zijn gezicht. Van oor tot oor. Do en ik keken elkaar nog even aan. Laten we hem nu echt los? Wat is ons noodplan? Maar er was natuurlijk geen weg meer terug. Zoals we inmiddels gewend zijn, keek hij ons nog even aan. Om vervolgens in een galop zoals hij nog nooit heeft laten zien door de bossen te rennen. Zijn lichaam volledig gestrekt, als een rechte verticale streep, al springend over struikgewas en boomstronken. Wat was hij blij, eindelijk vrij! Alsof hij ons wilde belonen voor de geste, bleef hij bij ons in de buurt. En kwam hij, jawel, het is echt waar, na ruim een half uur netjes op de pensstaaf af.
Vandaag durfden Fred en ik voor de herhaling te gaan. Het uitzinnige van gisteren liet hij niet meer zien. Daarvoor in de plaats wel een mate van nonchalance, alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat hij veel bij ons loopt. Dichtbij blijft, en netjes terugkomt op bevel. En wederom liet hij zich zonder problemen aanlijnen.

De wolf en de hond

Mijn nieuwsgierigheid naar het gedrag van wolfhonden is nog steeds niet minder geworden. Ik observeer Doerak intensief (oeps, daar zit het woord "intens" in), deel ervaringen uit met anderen en zoek naar informatie op internet. Op een van die zoektochten stuitte ik op een fabel van Aesopus, een dichter uit de Griekse oudheid. In de moraal van zijn verhaal -vrijheid is beter dan comfort in gevangenschap- herken ik de eigenzinnigheid van Doerak. Hij is gek op zijn roedel, vertrouwt ons volledig en respecteert ons leiderschap, maar ........ hij wil wel zelf de regie houden. Zijn eigen instinct gaat boven alles, er kan eenvoudigweg geen sprake zijn van slaafse volgzaamheid. Grappig genoeg levert dit besef me een bepaalde mate van rust op. En respect, want dat instinctieve gedrag levert meer vrijheid en harmonie op dan onze ratio.

De fabel van de wolf en de hond

Op een nacht, 't was heldere maan, kwam een eenzame wolf, vanuit de schaduw te voorschijn. Hij was mager en hij stierf bijna van de honger. Terwijl hij rondliep kwam hij opeens een erg dikke, goed gevoede hond tegen. De twee groetten elkaar en de wolf merkte op, terwijl hij de hond van onder tot boven bekeek: "Mijnheer, wat ziet u er buitengewoon goed uit. Ik geloof niet ooit een gezonder en gelukkiger dier te hebben gezien. Vertelt u mij eens, hoe het komt, dat u beter schijnt te leven dan ik? Zonder valse bescheidenheid kan ik gerust zeggen, dat ik op de jacht mijn leven honderd keer vaker op het spel zet dan u. En toch bent u goed gevoed, terwijl ik bijna sterf van de honger." De hond gromde: "U kunt een even goed leven hebben als ik, als u doet, wat ik doe," zei hij kortaf. De wolf spitste zijn oren. "En wat is dat dan?" vroeg hij.

De hond lachte geheimzinnig, zoals ieder doet, die een geheim kent. "Het is heel eenvoudig, ik bewaak het huis gedurende de nacht en houd zo de dieven buiten de deur."

"Dat zou ik graag doen, want ik heb het nu ellendig," zei de wolf. "Mijn leven in het bos, waar ik last heb van regen, vorst en sneeuw, verruilen voor een warm dak boven mijn hoofd en lekker eten, zou me wel passen." De hond draaide zich om, gaf de wolf een teken hem te volgen en begon de weg af te lopen.

Terwijl ze naast elkaar voortsukkelden, zag de wolf toevallig een rare streep om de nek van de hond. Hij kon zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en vroeg hem hoe hij daar aan kwam. De hond deed of hij de vraag niet hoorde. Maar de wolf drong op een antwoord aan. "U moet dan weten," zei de hond tenslotte, "dat ik overdag vastgebonden ben, anders verlies ik mijn geduld en bijt ik een onschuldige vreemdeling. Ik mag alleen 's nachts vrij rondlopen." - Hij hield op en vervolgde toen op een toon, die scheen te betekenen, dat het zo nu eenmaal hoorde: "Als ik overdag toch nergens heenga, kan ik alleen maar slapen. 's Nachts, als ik vrij rondloop, ben ik des te waakzamer. Mijn baas en de hele familie zijn erg trots op me en ze geven me borden met botjes en restjes van de tafel. Mijn beloning is prima, dat zeg ik u."

De wolf bleef ineens staan. "Wat mankeert u?" vroeg de hond ongeduldig. "Kom op, treuzel niet zo." - "Nee," antwoordde de wolf, "neem me niet kwalijk, maar ik ga niet verder mee. Mijn vrijheid is me te lief en ik wil geen koning zijn op de voorwaarden, die u beschrijft." Terwijl hij dit zei, draaide de wolf zich om en rende terug naar het bos.

* * * EINDE * * *