Een gewichtige wandeling

Ik had haar honden al een paar keer gezien, bij de ingang van het bos. Twee machtige Duitse Herders die samen bijna het pad in het bos vullen. Indrukwekkend. Ze doen me een beetje denken aan Rex, de politiehond uit een oude tv-serie. De vrouw die erbij hoort is nog meer onder de indruk van Doerak dan ik van haar honden. Gisteren troffen we elkaar eindelijk tijdens het wandelen.

Doerak vond het natuurlijk helemaal prachtig en Sproetje reageerde zoals het Sproetje betaamt: blaffend waarschuwen dat zij het allemaal in de gaten houdt. Het stoorde de vrouw niet. "Het is toch een teefje en hij is toch pup", en daarmee was alles gezegd. We hebben het schreeuwend, boven het geluid van Sproetje uit, tot het einde van het pad volgehouden. Ieder onze eigen weg gaan, was eenvoudiger gedacht dan gedaan. Doerak was nog lang niet klaar met spelen. De herdershonden stonden al netjes naast hun bazinnetje, wat voor Doerak het sein was om zich daar tussen in te wringen. Ik verstopte me achter een boom, maar dat leidde natuurlijk tot niets. Vrolijk huppelen of een hand vol met koekjes net zo min. Dan maar ophalen en het tuigje vastzetten aan de lijn. De oplossing? Welnee, ik hing letterlijk met mijn volle gewicht aan de lijn, armen wijd (de lijn zit diagonaal over mijn schouders). Net als die oefening waarin je jezelf achterover moet laten vallen in de armen van andere mensen. Dat dus, maar dan met een enkele hond voor me. Een hond van 5 maanden oud, nog geen 25 kilo zwaar, die geen krimp geeft. Gewoon op vier poten blijft staan en zich hooguit wat schrap zet. "Ik hang er met mijn volle gewicht aan" riep ik, deels geschrokken, deels lachend. Haar schaterlach vulde het bos nog meer dan Sproetje's geblaf en klonk nog lang na in mijn oren.

Doerak 2 weken terug op de hei