Een hele entree in het hondenbos bij Ugchelen gisteren, toen we als groep met 13 Saarlooswolfhonden de wandeling begonnen. We verbaasden ons over de stilte; op een enkele schermutseling bij aanvang na en wat geblaf van herdershonden die mee waren, was het muisstil. Alsof toch bewezen moest worden dat ze wel geluid kunnen maken, gaf een van de Saarlooswolfhonden een concert na afloop. Vol overgave.
We zagen een Saarloos die vanuit stand, zonder aanloop, met vier poten tegelijk omhoog sprong. Haalde makkelijk 1,5 meter. Een ander die dansend rondom de mensen heen dartelde. Misschien niet de gang zoals het hoort, maar hij leek daar zelf niet onder te lijden. Er waren in totaal drie puppen die elkaar telkens weer vonden, met name Doerak en zijn broertje Nutak. Nog steeds gek op elkaar, maar het uiterlijk verschilt inmiddels wel. We zagen ook het samenwerken van de honden, in het achtervolgen van anderen. Maar waar we het meest van onder de indruk waren was Storm, de opa van Doerak. Evenwichtig, rustig observerend, zijn pup beschermend zonder dat hij daarbij zijn tanden hoefde te laten zien. Of geluid hoefde te maken; hij dreef de andere reu gewoon weg. En de andere reu accepteerde het ook, had waarschijnlijk niet eens in de gaten dat hij de mindere was. Dat is wat ons betreft de meest ideale alfarol! Zou Doerak op hem gaan lijken? Ik droomde daar wel al van..............
 |
| Storm. |
 |
| Drie puppen op een hoopje |
 |
| Nutak blijft toch wel Doerak's favoriet |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten