In eerste instantie zagen we allemaal Doerakjes. Prachtige slungelige wolfhonden, die op en onder elkaar door de tuin rolden. Maar al snel vielen de verschillen op. Twee van de vijf hebben een bruine gloed over de kop en rug, eentje speelde "mutserig" een ander juist met wat meer pit. Eentje leek in het gedrag heel erg op Doerak, een ander in het uiterlijk. Net een kopietje, in het klein. Doerak is nog steeds de grootste, maar veel scheelt het niet. En het extraverte karakter dat hij in het nest al had, vertoont hij nog steeds. Lagen alle broers en zusjes te rusten bij de eigen baas, Doerak koos zijn plekje gewoon bij een willekeurige! Even dacht ik "waar blijf je nou?", maar al snel genoot ik daar juist van.
Na een paar uurtjes werden de volwassen honden erbij gehaald. Een voor een kwamen de moeder, de pleegmoeder en de vader de puppen bewonderen. Dat maakte zelfs mij even sprakeloos. Indrukwekkend in uiterlijk en in gedrag. Lieve moeders en een vader die ondanks zijn terughoudende aard zorgde voor een siddering bij de anderen. Het leek wel alsof de puppen toen voelden dat de echte alfa gearriveerd was. De stroersten onder de puppen, ook Doerak, zochten hem wel op. En hij vond het prima, zolang hij maar de mensen vanaf zijn berg goed in de gaten mocht houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten