Zee, wind, zon, oceaan........

"Ik kom eraan, ik kom eraan!" tetter ik luidkeels in de auto, wiebelend op de Waddenzee onderweg naar Ameland. Net als de zonderlinge vondeling uit het liedje van Boudewijn de Groot. "Zee, wind, zon, oceaan.....ik kom eraan". Geen jutter als publiek, geen Amelanders op de duintoppen. Geen schande.... (daar moet je misschien het liedje voor kennen). De voorpret van ons midweekje Ameland is voor Fred en mij al begonnen, maar de honden leven nog niet mee. Sproet zit als een verzopen katje onder de kwijl van Doerak. Doodmoe van het springen naar zijn bek om alles toch een beetje toonbaar te houden. Doerak's ellende druipt letterlijk van hem af. Hij heeft tijdens de autorit meerdere malen geprobeerd om te liggen, maar meer dan een minuutje hield hij het niet vol. Dit zal nooit tot zijn favoriete bezigheden gaan horen.
De gastvrijheid van de uitbater van het Koaikershuus breidt zich inmiddels uit tot zijn privéadres. Het restaurant is dicht, maar hij heeft natuurlijk voor ons een lekkere welkomstlunch. Met een volle buik rijden we een uurtje later door Buuren naar "ons" voorhuis. Het is koud op het eiland. De snijdende wind laat mijn ogen tranen en maakt het nog guurder dan het is. Maar de kachel is al aangezet en al snel lopen we dik ingepakt door de duinen. Beide honden herinneren zich de locatie opperbest. De aanblik van de natuur is voor Doerak het startsein om volledig uit zijn plaat te gaan, alle remmen los. Sproetje laat juist het tegenovergestelde zien; een snelle plas en als de wiedeweerga terug naar huis. Dat daar is groot! Onverstoorbaar probeert zij haar lijf door de spijlen van het hek te wringen. Maar zij weet nog niet dat haar buik een andere maat heeft dan haar koppie..... Om haar eigendunk toch een beetje te sparen, besluiten we haar het eerste pad aan de lijn te houden. Wanneer haar ontsnappingsroute uit het zicht is, taalt ze nergens meer naar en holt ze als een jonge pup achter Doerak aan.
Doerak begint steeds meer de rol van de leider op zich te nemen. Zelfverzekerd wijst hij haar, en ons, de weg door de prachtige natuur. Alleen door wild laat hij zich afleiden. Konijnen en muizen in overvloed en een enkele keer sprong er een ree voor ons weg.
Op het strand valt er minder te jagen. De meeuwen zijn wat drukker dan in de zomer, dommelen wat minder op de zee. Maar voor Doerak maakt dat niet zo veel uit. Ook al is het tegen beter weten in, hij zet de aanval in. Zonder angst of schroom, de golven trotserend stort hij zich in het water en komt voldaan terug als hij in ieder geval bereikt heeft dat de vogels voor hem vluchten.

Het strand blijkt ook een prima plek te zijn om de terugkomoefeningen met hem te doen. Het is zo weids, dat er bijna geen afleiding is. Geen bosjes met geheimen, geen sporen van andere dieren. Bovendien is onze lichaamstaal duidelijker te zien voor hem. Het is ook voor mij prettig om zonder stem te werken. Armen wijd, lichaam wat voorover gebogen, hoofd schuin. Op die manier geef ik hem de uitnodiging om naar me toe te komen. Gelukkig wil hij dat wel graag. Mijn beloning is ofwel een koekje, ofwel een zachte liefkozing. Dat wisselt zich af.

Wanneer ik me van hem afdraai is het de bedoeling dat hij mij volgt in de richting die ik kies. Moeilijk! Maar ik ga gewoon door.Het is al heel wat dat hij dit kan, zelfs zonder lijn.
Sproetje hobbelt mee op het strand. Ze gaat het water niet in, groot gelijk heeft ze! Haar coupe is beter na een eerste bezoek aan de trimmer vlak voor vertrek, en dat moet je natuurlijk zo houden.

 

En hoe mutserig ze dan ook is, ze is voor de duvel niet bang! En weet hem nog steeds op zijn plaats te zetten.