Aan het lijntje...

Kijk, zo doen ze dat tegenwoordig.

Ze hangen een hele lange lijn aan mijn tuigje en denken dat daarmee de kous af is. Alsof ik dan naar je toe kom, als je op die lijn gaat staan. Mooi niet! Ik kan niet meer weg, nee, maar komen doe ik niet.
Die vrouw heb ik laatst mooi tuk gehad. Om te gieren en te brullen. Ze dacht mij te hebben door op het einde van dat touw te staan, dat ongeveer 200 kilometer lang is (red.: 20 meter) en begon mij te roepen. Nou ik niet komen, zal ik je zeggen. Zat er tussen haar en mij ongeveer 3 kilometer struikgewas (red.: 3 bosjes) en dat touw liep er dwars over en dwars doorheen. Ik er lekker even goed voor staan, de beste hoek op zoeken, om te genieten van de film die zich voor mijn ogen afspeelde: de vrouw kruipend door het struikgewas, halsstarrig trachtend dat touw vooral niet te laten glippen. Ik dacht even het absolute summum van hilariteit mee te kunnen maken: zij, die het touw met haar handen ging pakken, en stond al klaar om de kans aan te grijpen voor een nieuwe sprint in tegenovergestelde richting.  Maar helaas, zo dom was zij nou ook weer niet. In plaats daarvan gaf zij de kruip- en sluipgang wel op en riep naar een stel wandelaars op het kruisende fietspad "kunt u misschien even op die lijn gaan staan?" Gênant, dat kan ik je zeggen! De dames hoorden de vraag wel, maar die vrouw van mij is niet echt groot. Ondermaats kan ik beter zeggen. Dus verdwaasd keken zij om zich heen. "Roept daar iemand?" Pffff, mensen.....! "Ja, ik ben hie-ier. Kunt u even op dat touw staan?" Ik had mezelf al omgedraaid, puur uit ellende. Kon het niet meer aanzien. Gaat die vrouw haaks op het touw staan! Terwijl ze op hakken liep! Ik voelde de vrijheid weer komen en nam het ervan. Hoppah, kleine sprong vooruit en rennen maar. Hoor ik me daar een kabaal achter me, gegil van die vrouw, pure herrie, en alsof er met een zweep op mijn rug geslagen werd sta ik binnen een tel stil. Met geen mogelijkheid meer beweging in te krijgen. Toen ik zag hoe blij de vrouw was met het resultaat, werd ik toch ook weer een klein beetje gelukkig. Niet tegen haar zeggen, hoor, maar ik zie haar graag blij. Dus ik heb nu besloten wat vaker toe te geven. Moet ze het niet te moeilijk maken door aan het einde van het touw te staan. Gewoon, een metertje of vijf. En ook niet telkens het zelfde roepen. "Kom hier, Kom hier". Word ik helemaal gek van. Gewoon, een keer vragen. Dat is wel genoeg.
Maar wat nou zo frappant is......... als ik denk dat ze weer naar de auto terugloopt. En ik dan gewoon even gezellig wil dollen...... Niet om naar te zijn,, maar gewoon als geintje lekker weg blijf. Dan steekt ze gewoon het pad over en begint ze aan een nieuwe wandeling! Dat is grappig! Volgens mij vergeet ze dat we al een uur aan het wandelen waren en herinnert ze zich dat pas na enkele passen. Gelukkig gaat ze dan wel wat sneller op de lijn staan. Dat ik nog niet zo ver weg ben. Ze moet nog veel leren, maar beetje bij beetje komt ze er vast wel! (red.: dank voor de tip, Rob).
Vorige week hadden de vrouw en de baas vakantie en mocht ik mee naar Ameland. Ik ben dan wel een Doerak, maar geen boeman, en heb haar lekker veel en lekker lang in de waan gelaten dat er schot in zit. Zelfs zonder lijn! Ze zei dat ze heel trots was, maar dat gaat ze jullie ook vast vertellen.