Groesbeek

Zondagmorgen, kwart over acht. Met tegenzin sla ik het dekbed van me af en rol uit mijn warme bedje. De nacht was erg kort, onze gasten vertrokken pas tegen drie uur. Een uurtje later volgt het teken van leven van Dominique, "Ma-ham, ik ben thui-huis". Meestal slaap ik daar doorheen en moet Fred het op willekeurig moment van de nacht bekopen met mijn schrikvraag "is Dominique wel thuis?". Die vraag kan overigens meerdere malen herhaald worden, want mijn onderbewustzijn registreert het antwoord niet... (Verder ben ik wel lief, hoor.) Maar ditmaal hoor ik  haar luid en duidelijk, de diepe slaap had nog geen vat gekregen. Mijn "oké, slaap lekker" is in zo'n geval het startsein voor de wedstrijd met mijn blaas. Kon ik me maar wat sneller gewonnen geven. Gewoon even eruit en de draad weer oppakken. Het resultaat van dit zinloos gevecht is uitstel van executie, een chagrijnig gevoel en een struikelgang naar de badkamer.
Beneden aangekomen staren twee honden mij met slaperige ogen aan. Een meevallertje. Kopje koffie en het krantje van zaterdag. Ik verheug me op het artikel over mannen met griepverschijnselen en naarmate het artikel vordert verdwijnt het chagrijnige gevoel. Bij een enkel relaas krab ik mezelf achter de oren; hoe is het mogelijk! Er zijn meer mannen die dan vla willen! Ik voel waarachtig de saamhorigheid met de vrouwen die aan het woord zijn opborrelen. Wat zeg ik je, met ALLE vrouwen! Bijna begin ik voor een tweede keer aan hetzelfde artikel, maar roep mezelf toch maar tot de orde.
Als ik terugkom van een kleine wandeling hoor ik het water in de badkamer lopen. Het batik tafelkleed van de avond ervoor maakt plaats voor placemats en het ontbijtservies en even later zitten we gezellig achter warm dampend brood, verse eitjes en sinaasappelsap en begint het gekwebbel over de avond ervoor en het gegraai naar voedsel. Fred is de rustigste van allemaal. Hij heeft duidelijk onvoldoende slaap gekregen en trekt zijn wenkbrauwen dan ook in een diepe frons als ik de wandeling van vandaag bij Groesbeek aankondig. Er komt een kleine opleving als Pim's anekdote uit zijn kleuterjaren voor mij aanleiding is om ieders versprekingen op een groot bord vast te gaan leggen. "Haha" roept hij blij, "dan komt jouw -kolen op het vuur- er als eerste op te staan!".
Afijn, zoals ik al zei was de opleving van korte duur en even later vertrekken Dominique en ik met Doerak naar Groesbeek. De navigator stuurt ons in een ruime boog en via het centrum van Arnhem naar de plaats van bestemming, maar gelukkig staat de laatste groep nog net te wachten voor het restaurant. Het is voor Do de eerste keer dat ze veel Saarlozen meemaakt, en ze geniet ervan. En laten we wel zijn, de omgeving was prachtig, het weer was prima. Wat wil je nog meer.

Momenteel staan er geen grote wandelingen meer in de agenda. Doerak begint binnenkort weer met school, ditmaal gaan we wel voor behendigheid., Oh oh, dat zal wat worden. Ondertussen is er een nieuwe tip gekomen voor het terugkomen na een wandeling. Ik ben benieuwd...... jullie horen het snel.