In het land der blinden......

Haar handen liggen gevouwen in haar schoot. De perkamenten huid valt losjes om haar knokige vingers en de grillige huidvlekjes lopen her en der in elkaar over. Aan de witte knokkels valt te zien dat zij haar handen stevig in elkaar klemt. Wanneer mijn blik naar boven gaat zie ik wat ze probeert te verbergen. Haar hoofd, bedekt met een prachtige witte bos haar, lijkt een beetje los te zitten. Knikkebollend zit zij met een kaarsrechte rug op de houten stoel in de wachtkamer. "Wil je een kopje koffie?", vraagt ze aan haar man. Het hoofd van de man ligt schuin op zijn schouder, de kin diep weggezakt in een stapeltje huid. Als antwoord slaat hij zijn ogen even naar haar op en zijn mond trekt in een grimas. Wie heeft woorden nodig; dit is een duidelijke "ja". Alsof Parkinson geen enkel effect onder de gordel heeft, staat zij kwiek op en loopt naar  het apparaat. Telkens wanneer haar handen en hoofd een ander ritme aannemen dan haar benen, aarzelt ze even, concentreert zich op synchrone bewegingen en vervolgt haar weg. Het is gelukkig niet druk in de wachtkamer, geen uitgestrekte benen waar zij over kan struikelen. Als zij mij passeert vraag ik me af wie van de twee nou de patiënt is voor oogheelkunde. Mijn fantasie dreigt op hol te slaan wanneer ik alle mogelijke opties in gedachten de revue laat passeren. Is zij de begeleider of gaat hij voor de gezelligheid mee? Of was er geen oppas voor hem? En hoe moet dat nou met die apparaten die de oogartsen voor onderzoek gebruiken? Wanneer zij met het bekertje koffie terug wandelt, wordt mijn naam omgeroepen. Het antwoord zal voor mij voorlopig onbekend blijven, want wanneer ik mijn oogoperatie besproken heb met de oogarts, is het echtpaar verdwenen.
Een paar weken daarna was ik aan de beurt. Niet iets om naar uit te zien, zeker niet in combinatie met alle andere, laten we zeggen, uitdagingen. Twee weken rust is niet gelukt, maar ik kan je zeggen dat een paar dagen met twee honden op de bank, volledig verzorgd door Fred en Dominique enorm veel goed heeft gedaan. Stel je het plaatje maar eens voor. Onder een dekentje, in een stapel kussens, in de hoek van de bank. Aan de ene kant Sproet, koppie verstopt onder de deken. Aan de andere kant Doerak, kop op mijn schouder. Wanneer ik maar iets beweeg, kijken twee honden mij verschrikt aan. Doerak begint dan maar een beetje op mijn oor te knabbelen. Of zit pardoes met zijn neus in mijn oog, wat nu zonder bril in het niet-geopereerde exemplaar kan. Schrikken we allebei een beetje van......
De sneltrein denderde na herstel door met werk en verbouwing, zo richting feestdagen en het nieuwe jaar. Ik doe mijn best om alles weer een beetje op orde te krijgen, en dat lukt inmiddels aardig. Getuige ook mijn terugkomst op het blog. Nog even wat doen aan het mindere zicht en dan hebben we het nergens meer over.. Althans, dan gaan we weer alleen over Doerak en zijn streken schrijven. Geloof me: hij heeft ze nog niet verleerd. Hij ontwikkelt zich inmiddels meer en meer richting ons ideaalbeeld van een stabiele hond. Treedt zelfs op als bliksemafleider wanneer vreemde honden onderling wat vervelend doen. Maar hij drijft ons op een enkel punt ook tot wanhoop.