Zand en erwtensoep

De automatische ruitenwissers van de auto slaan een paar keer aan wanneer wij op zondagmorgen, half twaalf, vertrekken naar de Loonse en Drunense Duinen. "Het zal toch niet..." schiet het door mijn hoofd, maar al snel wuif ik die gedachte weg. Ik laat niets of niemand mijn gemoedsrust verpesten. Dat is de laatste dagen al genoeg gebeurd, door de lekkage in ons huis. Twee slaapkamers blank, een vrijdag zonder verwarming en een huis vol met verzekeringsmensen, installateurs, schoonmaakbedrijven en aannemers. "Onmogelijk dat het aan ons ligt" is zo'n beetje het eerste dat de ketelinstallateur zegt, wanneer hij het huis binnen komt. Zo, denk ik bij mezelf, hij wacht maar even op een kopje koffie. In de loop van de middag ervaart de man aan den lijve hoezeer ik een olifant in een porseleinen kast kan zijn. Met effect, gelukkig. Hij doet uiteindelijk zijn uiterste best om de aangekondigde "collega" installateur uit mijn hoofd te praten en weet de ketel weer aan te zetten zonder lekkage.
De zaterdag werd besteed aan wassen, wassen, wassen en schoonmaken. Brr, wat een ellende. Het ergste is nog wel dat mijn lievelingskussen de noodzakelijke wasbeurt waarschijnlijk niet heeft overleefd. Mijn lijf voelt brak door de leenkussens en logeermatrassen (hoe kan ik daar nou logees op leggen!) Nee, denk ik op zondagochtend in de auto, een regenbui gaat deze dag niet verpesten! Wij gaan met Doerak de blogwandeling meemaken. En dat wordt Leuk!, met een hoofdletter L.
Vermoeid arriveren we bij restaurant Bosch en Duin. De anderen zijn er al, de honden blij en wild. Zoran begroet mij direct door even zacht tegen mij aan te leunen. Ik voel de spanning van de afgelopen dagen uit mijn lijf stromen. Geen allemansvriendjes, terughoudend zelfs naar mensen, maar Zoran heeft mij nu twee keer ontmoet en dat is genoeg. Het mannetje moest eens weten hoe goed dat voelt..... We lopen snel naar de duinen, en gooien de honden los.

Mooi hoor, daar op de duinen. En let op de compositie van dit plaatje: horizon op 2/3. Jawel, ik heb een cursus gehad......
Maar goed, al wandelend probeer ik zoveel mogelijk de verschillende karakters van de honden te doorgronden. Ik zie Odin, evenwichtig en kalm. Jong, maar in zijn gedrag volwassen en gebalanceerd. Zoran laat af en toe zien dat hij heus volwassen wordt. De teefjes zijn wel heel boeiend voor hem. Sarah schiet nog een beetje van links naar rechts. Is de jongste van de 4 wolfhonden en de meest onzekere. Geeft helemaal niets, mag ook als enige teefje tussen het geweld van de reuen. En Doerak? Tja, hij is eigenlijk begonnen met een glimlach op zijn kop. En die is er niet meer vanaf gegaan.

vlnr: Zoran, Doerak en Sara

Al wandelend voelen we af en toe een wolfhond langs een been of hand strijken. "Ik zie jou wel" lijken ze te willen zeggen. "En ik ken jou wel...". Geen van de eigenaren probeert, zoals vreemden wel eens doen, andermans hond uitgebreid aan te halen. Dat werkt niet bij wolfhonden. Gewoon wachten totdat zij komen, en van daaruit verder. De beide herdershonden, Luna en Shadow, zijn een ander verhaal. Zij laten zich aanhalen, laten zich trouwens ook horen. Piepend, steunend of blaffend zoeken ze naar publiek. En blij zijn ze met de aandacht die het oplevert.

vlnr: Odin, Luna en Doerak

Shadow en Doerak

We horen dat er in de buurt water is. Vol verwachting gaan we de richting op die ons gewezen wordt. Het was inderdaad water, maar meer dan natte tenen en tong leverde het niet op.

En voordat we het weten, zijn we een paar uur verder. We sluiten de dag af  met een terrasje. Mijn jas gaat uit, en ik geniet in het zonnetje na met een verse kop erwtensoep. Niet zo gek, zo'n dag. Voldaan en loom stap ik in de auto en laat me naar huis rijden. Ik sluit even mijn ogen en zie een van de beelden aan mijn netvlies voorbij gaan. Halfbroer en zus, Doerak en Sara, gebogen over de kuil waar Doerak ieders ogen mee uitstak. Wat zou er in hun hoofden omgaan?

"Mijn kuil en mijn vader!"