Het is maar werk.....

Diep in gedachten verzonken parkeer ik de auto bij het bos. Ik heb mezelf gedwongen om met de honden op pad te gaan, maar mijn werk blijft aan me trekken. Welke taakjes zijn al gedaan en welke nog niet, raast het door mijn hoofd. Ik probeer alles te sorteren en rijtjes te maken en tegelijkertijd probeer ik er een volgorde van prioriteit aan te geven. Wanneer ik nou eerst in Rotterdam iemand verder help, vervolgens Tiel, dan kan ik zelf Arnhem doen. De rest kan wachten. Ik ben net bij prioriteit 3 van Arnhem, en trouwens ook inmiddels bij de achterklep van de auto, wanneer een tweede auto parkeert. Er springen synchroon 2 Kooikerhondjes uit onze auto's en natuurlijk is dat een reden om alles even te vergeten.
Donna, het andere Kooikertje, schrikt zich wild van Doerak en haalt net zo uit naar hem als Sproet kan doen. Ik schiet in de lach en blijf even goed gemutst als ook Sproet zich van haar kattigste kant laat zien. 1 + 1 = inderdaad soms 3. Het andere vrouwtje raakt net zo min overstuur van de herrie, maar verontschuldigt zich wel.
We lopen samen op en de vrouw vertelt dat Donna een Spaans Kooikerhondje is. Huh, denk ik. Het beestje is 10 jaar geleden door haar uit een Spaans asiel gehaald. Grappig. Donna went al snel aan Doerak en vermaakt zich met het balletje dat haar vrouwtje zonder nadenken telkens opraapt en weg werpt. Hoe verweven kan een mens/dier koppel worden.......
Na een uur zit ik tevreden achter mijn computer en de laatste stukken voor Arnhem vliegen door mijn vingers. Zie je wel, denk ik bij mezelf als ik 's avonds laat afsluit; ik heb het zelf net zo hard nodig als de honden. De buitenlucht, vrijheid, de beginnende geur van de herfst opsnuiven en de eerste paddenstoelen op zien komen. Flink doorstappen en af en toe een klein sprintje maken met Doerak. Totdat hij aan mijn jas of billen hangt natuurlijk.......
Ik was dan ook vastberaden om dit weekend een flinke wandeling te maken. Werk of geen werk. De zaterdag was weer voorbij voordat ik er erg in had, maar vandaag stond er een afspraak voor een wandeling met een logeerhond bij vrienden van mijn schoonouders. Floris, een stoere Ridgeback reu van 5 jaar oud. Zijn reputatie was hem al vooruit gegaan en ik moet zeggen dat er niets te veel was gezegd. Wat een leuke, gebalanceerde hond. En wat een geweldige combinatie met Doerak. Dan zie je dat het toch leuk is voor een Saarloos om echt met een hond van postuur te kunnen dollen. Het mannetje heeft genoten en zelfs Sproet hing op een moment aan mijn handen om ook te kunnen spelen.
Tevreden zit ik nu, een paar uur later, achter mijn computer dit blog weer even te vullen. De komende weken gaat het nog erg druk worden, maar op dit moment hoeft er even helemaal niets. Sproet en Doerak liggen bij mijn voeten, precies wat ik altijd wilde. Waar ik ga, volgen zij. Altijd, zonder vragen en zonder twijfel. Gewoon, omdat dat nou eenmaal hun leven is. Heerlijk. Ik denk dat ik maar even een kuiltje in de bank ga zoeken, zo vlak tegen mijn man aan. Morgen is er weer een dag.