Senang

Soms sta ik even stil in het bos en haal diep adem. Ik vang de geur van nat hout op in mijn neus en een enkel rood blaadje landt op mijn hoofd. Een paar grote vogels zijn aan het kwetteren vanjewelste. Ik probeer ze te vinden, maar het restant aan blaadjes aan de bomen is nog net voldoende om het zicht te belemmeren. Naast me schiet er een eekhoorntje de boom in. Zonder te bewegen zoek ik met mijn ogen Doerak en Shiva. Pfff, gelukkig zijn ze ver genoeg. Ik heb nog niet meegemaakt dat Doerak een eekhoorn te pakken kreeg, maar het jagen alleen al zou het vredige gevoel verstoren en ik ben daar nog niet klaar voor. Ik wil nog even stil staan, genieten van de zachte grond onder mijn voeten, de tinteling van de wind door mijn haren. Pas als ik mezelf erop betrap breeduit te glimlachen, in mijn eentje, geen sterveling om me heen, pas dan zet ik weer een stap. Op zoek naar Doerak en Shiva.

We vervolgen onze weg en ik betrap me erop dat ik gericht ga luisteren of wij voldoende geluid maken. Er is nog steeds geen mens te bekennen en de wilde zwijnen hebben een walhalla aan eikels en beukennootjes. De paar ontmoetingen die ik inmiddels heb gehad staan gegrift in mijn geheugen. De boswachter heeft mij inmiddels gewaarschuwd voor het gevaar en geadviseerd vooral veel geluid te maken als ik ze tref. Nou, dat is niet zo moeilijk voor mij en giechelend begin ik de honden voor niets uitbundig te belonen en geef nog wat dubbele fluitjes als toegift. Zo! Dat zal ze wel even op afstand houden.
Zouden Doerak en Shiva dat ook nog weten? Die keer vorig jaar dat ze gezamenlijk op een zwijn gingen jagen? Onlangs dacht ik dat wel te merken aan Doerak. Hij was volledig uit zicht, was al de hoek om, toen ik een diepe blaf hoorde, gevolgd door laag gegrom. In een vaart ging ik op het geluid af en zag Doerak midden op het pad staan, kop laag en grommend. Er was niets of niemand te bekennen om hem heen, maar het geluid en zijn lichaamstaal waren precies hetzelfde als toen hij oog in oog stond met een enorm zwijn vorig jaar. Dat zwijn had net achter Shiva aangezeten, maar had haar niet kunnen bereiken voordat zij zich pal achter Doerak opstelde. "Holy shit" brachten Dominique en ik in koor uit en ons ontzag voor de jachtstrategie van Saarlooswolfhonden veranderde acuut in angst voor de kracht en snelheid van het zwijn. Ze zijn enorm groot, maar door de relatief korte rug en lage achterhand zijn ze erg snel in hun wendingen. En die kop liegt er niet om! Doerak hield stand, verzette ook geen poot toen Shiva wel op ons commando naar ons toe kwam. Pas toen het zwijn zich omdraaide en verdween in het dichte struikgewas, kwam ook hij naar ons.
Hoe kom ik daar nu op? Van een vredig gevoel, een met de natuur en volledig in harmonie zit ik pardoes in een wild avontuur!
Ik kijk weer naar het stelletje Saarloosjes en de glimlach komt terug. Wat zijn ze gelukkig met elkaar! Shiva gaat al steeds meer in op de uitnodigingen van Doerak om te spelen. Door de bossen te rennen en gekke fratsen uit te halen. Ze komen allebei even een aai over hun kop halen voordat ze vrolijk op twee andere honden afrennen. Het lijkt er warempel op dat ook zij blij zijn toch even wat ander volk tegen te komen. "He, is ze er weer?", wordt er gevraagd. "Gaat het nu wel samen met die kleine dan? Oh, die zie ik niet, waar is die dan?""Lang verhaal", zeg ik, en vastberaden om niet weer mijn gelukkige gevoel te laten verdwijnen antwoord ik: "ze zijn allebei aan het logeren. Sproet elders en Shiva bij ons". "Oh, fijn dat dat zo kan!" Ja, en zo is het precies. Fijn, dat we Shiva niet verloren hebben. Fijn, dat we zo iemand kunnen helpen. En fijn, dat Doerak en Shiva weer helemaal in hun nopjes zijn!