Het beste medicijn!

We verheugen er ons al de hele week op: samen wandelen met de roedel van Gerrie en Jan.
De zorgen om Doerak zijn wat minder geworden, sinds de dierenarts bevestigde dat het piepgedrag van hem niet veroorzaakt wordt door een fysieke afwijking. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat we niet met hem te doen hebben. Heimwee, was het woord dat de DA noemde en dat sluit naadloos aan bij wat ik al vermoedde.
Inmiddels realiseer ik me ook dat zijn gemoedsrust als een spiegel is van mijn gevoelens; ik miste onze puppen toen ze uitvlogen. De blije reacties als ik in het zicht kwam, de krabbende en klimmende lijfjes aan mijn benen. De geur....... En ik mis Shiva, met al haar fratsels en friebels. Het gedoe rondom het aanrecht, waar zij telkens weer jacht maakte op eten. Het gezellig samen zitten op de bank, koppie op mijn schoot, opverend bij elke beweging die ik maak. Ik mis het mopperen op te hard spelende Saarloosjes in huis en de dans die zij opvoerden in het bos voor ieder die het wil zien. Het leven gaat door, maar het gevoel blijft.
We hebben intensief contact met de nieuwe eigenaren van de drie monstertjes. Veel foto's en verhaaltjes. We delen lief en leed en Doerak speelt daar een duidelijke rol in. Hij is overal bij, geniet van elk contact en telkens weer staan we versteld van zijn zachte inborst. Hij werd als jonge hond al door Gerrie "de grote vriendelijke reus" genoemd en niets is minder waar. Harmonie is voor hem alles, hij geeft daar graag het voorbeeld voor. Dan neemt hij even afstand van de groep en overziet hij wat er gebeurt. Heel stiekem, zonder dat een ander dat in gaten heeft. Glimlach van oor tot oor.

Zusje, dochter, nichtje en vriendinnetje......ze zijn oké, hmmmmm

En als nichtje Wyakin ook de grote plas in gaat, wacht hij rustig tot ze daar genoeg van heeft en begeleid haar vervolgens terug.

De mooiste beloning voor zijn liefde is de aandacht die hij krijgt van de anderen. Wyakin kan nog onder zijn buik door en doet dat dan ook. Althans, als ze even uit haar rol van drama-queen komt, want oh oh oh, wat kan zij jammeren! Haha, het leven van een pup gaat echt niet over rozen! Daentje's aandacht heeft een extra dimensie. De herkenning over en weer is adembenemend; wat een vreugde en overgave! En Sara? Sara is gewoon gelukkig met haar grote broer. Ze vertrouwt hem volledig en wie weet; misschien is ze wel een beetje blij met het feit dat ze even niet zelf alles in de gaten hoeft te houden?

Bodemonderzoek, beetje lanterfanten................

....... en dan weer samen op pad! 

Het leven is goed! Ze zijn niet weg! Ze zijn gewoon ergens anders, Doerak, en daar hebben ze het goed. En telkens als jij daar even aan twijfelt, of ik, dan zoeken we ze gewoon op. Samen, omdat het kan!