"Shiva kan bij mij blijven." Een kort en bondige mededeling van de eerste eigenaar, wat maar goed was, want mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Een woordenvloed over en weer van "en...", "maar....", "want...." volgde om uiteindelijk de verbinding te verbreken en mijn tranen, ditmaal van vreugde, te laten lopen. Hoe mooi is het dat in al deze ellende een man en zijn hond zo gelukkig kunnen zijn! En hoe fijn is het dat dit kan zonder enige vorm van oordeel naar elkaar toe. Zonder verwijten, zonder schuldvragen, zonder er van alles bij te halen of uitspraken te doen die kwetsend kunnen zijn. Gewoon vertrouwend op elkaar en richtend op Shiva. Hij weet wel dat ik daar heel dankbaar voor ben, maar ik kan het wel van de daken schreeuwen!
Wij kunnen weer voorzichtig kijken naar een zonnige toekomst, waarin Shiva gewoon nog een rol blijft spelen. Tante Troela is niet van het toneel!
Iedereen die ons, op welke manier dan ook, een hart onder de riem heeft gestoken: dankjewel! Het kwam soms uit een verrassende hoek, dat wordt niet vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten