Het komt wel goed

En daar ging ze dan, Daentje, afgelopen zaterdag als laatste. Lastig hoor. We zijn maar direct doorgegaan naar het bos. Even flink doorstappen en uitwaaien. "Het-komt-wel-goed, het-komt-wel-goed" dreunt het door mijn hoofd. De beelden schieten aan mijn netvlies voorbij. Ik ken de paden goed genoeg om af en toe mijn ogen te sluiten zodat ik de geur van de puppen er weer even bij heb. Zonder te struikelen. Hmmmm, hoe lekker is dat! Gaandeweg de wandeling verplaatsen mijn gedachten zich weer naar het nu. Ik zie hoe Doerak zijn vrouwtje probeert te verleiden tot een sprintje, Shiva doet voor de vorm even mee. Sproet verplaatst zich, zoals altijd, vlak achter en naast mijn voeten en kijkt hoopvol of mijn hand even in mijn zak glijdt. Fred's handen zitten strak, tot vuisten gebald, in zijn zakken. Diep in gedachten verzonken houdt hij flink de pas erin. "Kijk dan hoe mooi het bos wordt", zeg ik, in de hoop dat de koetjes en kalfjes ons even terug brengen. "Het schreeuwt gewoon om aandacht, dat lichte groen". Er komt wel wat geluid uit hem, maar meer dan dat is het niet. "Fre-ed? Ik zeg: Mooi hé?". "Ja! zeg ik toch!". Zwijgend gaan we verder, de pas wordt gaandeweg wat trager. "Denk je echt dat we nu al de kraamkamer moeten opruimen?" vraagt Fred als we weer terug in de auto zitten.
De stilte in huis maakt al snel plaats voor het lawaai van de elektrische schroefmachine, hamers en knijptangen. Latje voor latje en plank voor plank verdwijnt het nest, totdat het zeil aan de beurt is. Shiva houdt alles rustig in de gaten, totdat een kant van het zeil dubbelgevouwen komt te liggen. Dat gaat haar net iets te ver en demonstratief gaat ze daar op liggen. Nu eerst even wachten, lijkt ze te zeggen. Nu even wachten!

Ze krijgt natuurlijk waar ze om vraagt en pas als zij het zeil laat voor wat het is, gaan we verder en verschijnt het oude Perzische kleed weer. Ik schaam me om de gedachte dat het toch wel heel fijn is om weer de ruimte vrij te hebben. Gewoon bij het bureau en de boekenkasten te kunnen komen. Snel een stofzuiger erdoor en moe zakken we, met de drie honden, op de bank voor de tv.

De zondagochtend begint al vroeg als Shiva weer bij ons bed staat. We dutten samen nog een beetje na op de bank. Ze zoekt troost door haar hoofd dicht tegen de mijne te leggen en dat doet me goed. Rotkinderen! Rotpuppies! schiet het door mijn hoofd en ook Shiva veert op. Het is nu klaar! en driftig begin ik met de schoonmaakbeurt van de bibliotheek. Een paar uur later ben ik bijna op de helft. De geur van vers gebakken brood vult het huis en hongerig vallen we aan. Snel een douche en op naar het Erkemederstrand. Zelfs Shiva wordt blij! Wat een geluk!

Alsof haar leven ervan afhing kon ze alleen maar spelen. En spelen. En spelen. Heerlijk! De honden vallen thuis al snel in slaap, een spoor van zand achterlatend telkens als ze een ander plekje opzoeken. Ik besteed nog een paar emmertjes sop aan de boekenkasten terwijl Fred kookt. Lachend delen we de verhaaltjes die de nieuwe eigenaren ons via watsapp toesturen met Dominique. Kyra is al zindelijk (lijkt het, haha) en Drogo heeft al een spoor aan krassen op de arm gemaakt. Daentje sluit vriendschappen voor het leven, wat is het mooi! We worden tussen het lachen door telkens even stil, duiken telkens even in eigen gedachten terug. Totdat er weer een van ons wat bedenkt.
"Dag schat, werk ze, doe voorzichtig" roep ik Do achterna als ze naar haar werk gaat. En de draad van de alledaagse bezigheden wordt weer opgepakt. Zie je wel: het komt wel goed! Het zal best nog even duren, maar het komt wel goed. Dat moet gewoon.........