Is dit het dan?

Het lijkt er maar niet van te komen, die lente. De BBQ is nog niet aan geweest, tuinstoelen amper benut en de echte zomertopjes blijven in de kast. Er wordt nog niet gevraagd naar waterijsjes en ik hoor nog nergens kleine vogeltjes in de nesten. Nee, het zit ons niet mee met het weer. Maar wat we daarvoor wel in de plaats krijgen is een explosie aan groen, overal om ons heen. Duizend tinten groen, zou ik bijna zeggen. Majestueus hoge Amerikaanse eiken staan in een tuin aan de overkant van de straat, her en der afgewisseld met naaldbomen, beuken en iepen. Het kleurenpalet lijkt net niet echt te zijn. Alsof iedere boom met een afwijkende tint een bonus krijgt. Verhip, dat zullen al die regenbuien zijn! Waarom bedenk ik me dat nu pas?! De paden in het bos hebben hun bladerdak terug. Niet alleen mooi, maar ook nog eens handig met de aanhoudende regen. Ze doen hun werk keurig als mini-parapluutjes en zo is er weer een cirkeltje rond.
En zo heb ik ook mijn chagrijnige gevoel over de veel te lange winter en veel te koude en natte lente weer een plaatsje in de kast gegeven. Wat heeft het ook voor zin om er over te mopperen? Ik zet mijn bokkenpruik af en mijn zuidwester op en ga gewoon weer lekker op pad! Onze tijd komt vast nog wel. Toch?

Een nieuw vriendje

Een korte aanloop, twee korte bezoekjes op zijn terrein, en vandaag dan de generale repetitie voor Timber. Ze zijn alle drie geslaagd, met vlag en wimpel! Sproet en Doerak kunnen op Timber passen, en de eerste keer is al dit weekend. Wat een stoer beestje, met zijn 9 weken. Oké, ik geef toe; eerder deze week bij hem thuis was het allemaal best spannend. Met Sproet alleen viel het mee.

Niet zo eng. Maar een paar dagen later kwam die lompe Janus mee. Doerak vindt puppy's erg leuk, is op zijn manier ook echt voorzichtig, maar het is toch wel wat voor zo'n kleine.

 

 Vandaag was het echter een feestje. Veel tumult en gedoe in het begin. Voor ik er erg in had zat ikzelf onder de tafel, pup tussen de benen, Saarlooswolfhond op de ene knie en Kooiker over een arm hangend. Relaxed...... Timber vond al snel het oude favoriete plekje van Doerak; onder de bank. En van daaruit kon er gespeeld en gesnuffeld worden. Echte vriendschappen sluit je door iets te delen met elkaar, dus al snel lagen ze gemoedelijk te kauwen op een pensstaafje. Nou ja, Timber nog niet. Die is lang zoet geweest met een zacht snoepstaafje. En dan krijg je dorst. Heel veel dorst.

 

Alsof zijn leven ervan afhing!
Met een vol buikje gaat het spelen nog veel beter! Wat zal hij vanavond lekker slapen.