Mijmeringen van een Saarlooswolfhond

Het komt echt uit de lucht vallen, dat witte spul. Ik weet het zeker, denk ik. Die witte deken buiten kan ik wel hebben. Is wel groot, maar ik kan 'm met gemak verscheuren. Alhoewel, toen ik net buiten was vielen er vanzelf al stukken af. Ook niet leuk..... Op sommige plekken prikt het aan mijn poten. Schop me een ongeluk om het eraf te krijgen. Ik zie er nu niets aan, zou ik het me verbeelden? Nee, onmogelijk, ik vergis me nooit. Die kleine loopt soms op drie pootjes. Vind ik wel zielig, zij is zo leuk namelijk! Gaat de vrouw ook nog met een schaar aan haar poten zitten. En telkens met een of andere pot aan de slag voordat we naar buiten gaan. Dat is dan wel lekker, dat spul. Dat lust ik wel. Ook een leuke deksel! Gelukkig zit ze niet aan mijn poten. Straks weer vrienden zoeken in het bos. Kijken of zij ook onder dat witte spul zitten, net als die kleine van me. Bij mij blijft het niet zitten. Komt door mijn vacht, zegt de vrouw. Komt door je eigen vacht, zal ze bedoelen. Weet het altijd beter..... maar kan niet eens door de bossen rennen. En dat komt heus niet, omdat ik dan aan haar benen hang met mijn tanden. Soms heb ik geluk. Dan kan ik direct na een greppel in sluipstand door het struikgewas galopperen. Als zij me dan ziet, dan glundert ze helemaal. Doet haar denken aan galopperen met een paard door de bossen. Ja ja, zal wel..... Oef, wat moet ik veel denken zo. Leg mijn hoofd er maar even bij neer. Straks komt ze me halen en dan mag ik weer........